Rechtspraak.nl
ECLI:NL:RBARN:2008:BE9519
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Arnhem
Datum uitspraak
08-08-2008
Datum publicatie
01-09-2008
Zaaknummer
505947 CV Expl. 07-4686
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie
" Artt. 3:310 lid 1, 7:658, 658a lid 1, 681 BW. Niet-nakoming zorgplicht voor veilige arbeidsomstandigheden door werkgever. Schade door werknemer geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden. Niet nagekomen toezegging van de werkgever dat de reïntegratie-inspanning na ommekomst van het tijdvak waarin de werknemer jegens hem recht heeft op loon, zou worden voorgezet. Kennelijk onredelijk ontslag. Beroep van de werkgever op verjaring in het gegeven geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar. Schadevergoeding naar billijkheid. "
Vindplaatsen
Rechtspraak.nl
Prg. 2008, 172
AR-Updates.nl 2008-0565
VAAN-AR-Updates.nl 2008-0565
share
Verrijkte uitspraak
Uitspraak
Vonnis
RECHTBANK ARNHEM
Sector kanton
Locatie Nijmegen
zaakgegevens 505947 \ CV EXPL 07-4686 \ 282fh
uitspraak van
Vonnis
in de zaak van
[eisende partij]
wonende te Leuth
eisende partij
gemachtigde mr. M.A.I. Gerards (SRK Rechtsbijstand)
tegen
de stichting STICHTING Sint Maartenskliniek
statutair gevestigd te Nijmegen, kantoorhoudend te Nijmegen
gedaagde partij
gemachtigde eerst mr. J.E. Brouwer-Harbach, nu mr. F.V.I.M. Hoppers
Partijen worden hierna [eisende partij] en St. Maartenskliniek genoemd.
De procedure
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het griffie-exemplaar van het vonnis van de kantonrechter van 8 februari 2008 en de daarin genoemde gedingstukken;
- de conclusie van antwoord met producties;
- de conclusie van repliek;
- de conclusie van dupliek met producties;
- de akte uitlating producties van [eisende partij].
1. De feiten
1.1. [eisende partij], geboren op [dag en maand] 1956, is op 1 november 1986 bij St. Maartenskliniek in dienst getreden in de functie van groepsleidster en verpleegkundige voor gemiddeld 32 uur per week, na eerst een half jaar als uitzendkracht bij St. Maartenskliniek te hebben gewerkt. Haar loon bedroeg laatstelijk € 1.789,03 bruto per maand.
1.2. [collega A], [collega B], [collega C] en [collega D], collega’s van [eisende partij] die met haar op dezelfde afdeling werken, de afdeling Kinder- en Jongerenrevalidatie, hebben zich bij brief van 10 november 1995 tot St. Maartenskliniek ([namen van 3 personen X, Y en Z]) gewend. Zij schrijven onder meer:
“ al geruime tijd overwegen wij, de leden van team 2 van afdeling 11, om iets te doen aan het gevoel van onmacht en onvrede wat in ons team heerst n.a.v. de wijze waarop er met een conflict tussen een collega van ons en ons afdelingshoofd wordt omgegaan.
(…)
Ook al zijn wij niet volledig op de hoogte van alle ins en outs van wat er speelt tussen [voornaam eisende partij] en [voornaam afdelingshoofd], wij vangen wel es wat op en hebben onze ogen en oren niet in de zak zitten. Gevolg is, dat er heel wat gepraat en gespeculeerd wordt, hetgeen de sfeer binnen het team en de afdeling niet ten goede komt.
Graag willen wij meer duidelijkheid omtrent de gang van zaken rond onze collega en de consequenties voor de afdeling en ons als team.”
1.3. [eisende partij] is in 1995 en 1996 enige tijd arbeidsongeschikt geweest. Daarna heeft zij op de afdeling Volwassenenrevalidatie gewerkt. Op 9 januari 1998 is zij opnieuw door ziekte uitgevallen. Met ingang van 28 augustus 2001 is haar een WAO-uitkering toegekend op basis van 80-100% arbeidsongeschiktheid.
1.4. Een brief van St. Maartenskliniek aan [eisende partij] van 30 december 1999 bevat onder meer de volgende passage:
“In ons gesprek op 17 juni heb ik u gezegd dat reïntegratie over het algemeen veel tijd in beslag neemt en dat de St. Maartenskliniek niet stopt met reïntegratie-ondersteuning na 2 jaar arbeidsongeschiktheid. De heer [F] (P&O-functionaris bij St. Maartenskliniek; kantonrechter) blijft u dan ook helpen na 1 februari 2000. Helaas is het onmogelijk daarbij succes te garanderen. Wij zijn immers afhankelijk van uw mogelijkheden en beperkingen en van het vinden van passende vacatures.”
1.5. St. Maartenskliniek deelt bij brief van 3 september 2002 aan [eisende partij] mee:
“Naar aanleiding van uw open sollicitatie d.d. 9 februari 2002 en het gesprek dat wij op 11 april 2002 daarover voerden, is gezocht naar alternatieve werkzaamheden binnen de Sint Maartenskliniek.
U heeft kenbaar gemaakt voor 12 uur per week (4 dagen van 3 uur) beschikbaar te zijn voor werkzaamheden binnen onze kliniek. Daarbij hebben wij geconstateerd dat het werken in de zorg, het werken in de administratie, baliewerkzaamheden en het halen en brengen van patiënten van en naar therapieën, vanwege fysieke problemen niet tot de mogelijkheden behoort.
Vanwege uw beperkingen zijn wij op dit moment dan [ook] niet in staat u zinvol werk aan te bieden. Wanneer wij u op enig moment wel zinvol werk kunnen aanbieden, nemen wij contact met u op.”
1.6. De gemachtigde van [eisende partij] antwoordt bij brief van 4 maart 2003. voor zover hier van belang:
“Cliënte deelde mij mede dat zij, na enige tijd volledig arbeidsongeschikt te zijn geweest, sedert 28 augustus 2001 gedeeltelijk arbeidsongeschikt wordt geacht. Volgens de Uitvoeringsinstelling Werknemersverzekeringen is zij onder meer in staat om werkzaamheden als receptiemedewerker in een ziekenhuis te verrichten. Van cliënte begreep ik, dat dit soort werkzaamheden ook bij uw ziekenhuis is ruime mate worden verricht.
U heeft cliënte laatstelijk bij brief van 3 september 2002 - naar aanleiding van een "open" sollicitatie van cliënte van 9 februari 2002 - laten weten dat u van oordeel bent haar geen werkzaamheden te kunnen bieden, omdat u geconstateerd zou hebben dat o.m. baliewerkzaamheden vanwege fysieke problemen niet tot de mogelijkheden behoren.
Uw oordeel staat daarmede haaks op het oordeel van de Uitvoeringsinstelling, welk oordeel in casu thans als rechtens geldend dient te worden aangemerkt. U bent als goed werkgever gehouden cliënte passende arbeid aan te bieden, waarbij van u verlangd kan worden dat u zonodig aanpassingen in uw organisatie doorvoert.
Namens cliënte verzoek ik u dan ook om haar in staat te stellen om binnen uw organisatie die werkzaamheden te gaan verrichten, waartoe zij door de Uitvoerings-instelling in staat wordt geacht en haar het daarbij behorende loon te voldoen. Cliënte is bereid en in staat om op eerste afroep uwerzijds de werkzaamheden aan te vangen.”
1.7. Bij brief van 10 november 2004 heeft St. Maartenskliniek aan [eisende partij] een verslag gezonden van een gesprek, dat partijen op 28 oktober 2004 hebben gevoerd. De tekst van dat verslag luidt, voor zover hier van belang:
“Mevrouw [G] vraagt mevrouw [eisende partij] hoe het met haar gaat. Zij antwoordt dat het goed met haar gaat en dat zij veel baat heeft bij het begeleidingstraject dat de Sint Maartenskliniek (SMK) haar heeft aangeboden.
[persoon Z] deelt mede dat de SMK bewust gewacht heeft met het voeren van een gesprek over beëindiging van het dienstverband om het begeleidingstraject niet te verstoren, (…).
Mevrouw [eisende partij] zegt dat zij `psychologisch' allang afscheid heeft genomen van de SMK, zij heeft geen behoefte aan een receptie of iets dergelijks.
[persoon Z] vraagt mevrouw [eisende partij] of zij het dienstverband met wederzijds goedvinden wil beëindigen, gezien de situatie dat zij volledig (80 - 100 %) arbeidsongeschikt is en de SMK haar noch intern noch extern kan reïntegreren.
Mevrouw [eisende partij] wil dat niet, zij zal zich verzetten en voor haar zakelijke belangen opkomen.
[persoon Z] zegt dat de SMK in dat geval een ontslagprocedure zal starten, dat is het beleid bij medewerkers die 2 jaar of langer arbeidsongeschikt zijn en bij wie de situatie zodanig stabiel is dat werkhervatting is uitgesloten.”
1.8. St. Maartenskliniek heeft op 10 november 2004 de Centrale Organisatie voor Werk en Inkomen (CWI) toestemming gevraagd om de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] op te zeggen.
1.9. [eisende partij] heeft op 25 november 2004 een verweerschrift ingediend bij CWI. Zij verzoekt daarin mede advies te vragen aan het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (UWV) in verband met haar arbeidsongeschiktheid en mogelijkheden tot herplaatsing.
1.10. Nadat partijen zich nog een keer schriftelijk hebben kunnen uitlaten, heeft CWI op 19 mei 2005 aan St. Maartenskliniek geschreven, dat de ontslagaanvraag uit het actuele bestand is verwijderd “om zuiver praktisch-administratieve redenen”, en een kopie van die brief aan de toenmalige gemachtigde van [eisende partij] gezonden.
1.11. St. Maartenskliniek heeft CWI bij brief van 24 november 2005 verzocht de ontslagaanvraag opnieuw in behandeling te nemen. CWI heeft dit bij brief van 30 november 2005 aan brief aan de gemachtigde van [eisende partij] meegedeeld en deze in de gelegenheid gesteld schriftelijk verweer te voeren.
1.12. De gemachtigde van [eisende partij] heeft op 12 december 2005 een nieuw verweerschrift ingediend.
1.13. CWI heeft bij brief van 22 december 2005 aan St. Maartenskliniek toestemming verleend om de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] op te zeggen.
1.14. St. Maartenskliniek heeft bij brief van 3 januari 2006 aan [eisende partij] de arbeidsovereenkomst opgezegd per 1 mei 2006.
1.15. Bij brief van 13 juli 2006 aan St. Maartenskliniek heeft de gemachtigde van [eisende partij] namens haar op grond van kennelijke onredelijkheid van haar ontslag aanspraak gemaakt op een bedrag van € 94.675, 47 (op basis van de kantonrechtersformule met correctiefactor C=2). Ook op 25 oktober 2006 heeft [eisende partij] bij St. Maartenskliniek melding gemaakt van haar aanspraak.
1.16. [eisende partij] heeft bij exploot van 10 april 2007 de stichting STICHTING tot Dienstverlening aan de Sint Maartenskliniek, h.o.d.n. Stg. Dienstverlening Sint Maartenskliniek, gevestigd en kantoorhoudend te Nijmegen (verder te noemen: de Stichting Dienstverlening), gedagvaard voor de kantonrechter alhier en gevorderd voor recht te verklaren dat sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag door de Stichting Dienstverlening, en haar te veroordelen tot betaling van het genoemde bedrag van € 94.675,47, althans een in goede justitie vast te stellen schadevergoeding.
1.17. De kantonrechter heeft bij vonnis van 8 februari 2008 de vordering afgewezen op de grond dat niet was gebleken, dat [eisende partij] in dienst was van de Stichting Dienstverlening.
2. De vordering en het verweer
2.1. De vordering van [eisende partij] en de grondslagen daarvan zijn weergegeven in het vonnis van 8 februari 2008 onder 1.
2.2. St. Maartenskliniek voert gemotiveerd verweer. Voor zover nodig zal de kantonrechter hierna op het verweer ingaan.
3. De beoordeling
3.1. Verjaring
3.1.1. St. Maartenskliniek voert ten eerste het verjaringsverweer dat zij eerder ook bij incidentele conclusie heeft opgeworpen. Zij motiveert dat als volgt. De verjaringstermijn voor een vordering op grond van artikel 7:681 BW is zes maanden, en gaat daags nadat de arbeidsovereenkomst feitelijk is geëindigd in. Dat was op 1 mei 2006. De verjaringstermijn eindigde dus op 1 november 2006. Bij brief van 25 oktober 2006 heeft [eisende partij] de verjaring gestuit aan het adres van de Stichting St. Maartenskliniek, waardoor een nieuwe termijn ging lopen tot 25 april 2007. Daarna heeft zij op 10 april 2007 de Stichting Dienstverlening gedagvaard. Met die dagvaarding is de verjaring tegen St. Maartenskliniek niet gestuit. De verjaringstermijn ex artikel 7:681 is daarom op 27 april 2007 verstreken.
3.1.2. Ook de subsidiaire vordering op grond van artikel 7:611 BW is verjaard, zo meent St. Maartenskliniek. Vorderingen tot schadevergoeding verjaren in beginsel op grond van artikel 3:310 BW na vijf jaren. De verjaringstermijn begint te lopen vanaf de dag dat de benadeelde met de schade en met de aansprakelijke persoon bekend is geworden. Dat was, aldus St. Maartenskliniek, op 9 januari 1998, de datum waarop [eisende partij] ziek is geworden, naar zij stelt door toedoen van St. Maartenskliniek. De dagvaarding is betekend op 17 augustus 2007, dus ruim negen jaar later.
3.1.3. Op dezelfde grond zijn de meer subsidiaire vordering van [eisende partij] uit onrechtmatige daad en haar uiterst subsidiaire vordering uit schending van de zorgplicht van de werkgever voor de arbeidsomstandigheden verjaard, aldus nog steeds St. Maartenskliniek.
3.1.4. [eisende partij] stelt hiertegenover, kort gezegd, dat haar arbeidsovereenkomst is beëindigd op initiatief van St. Maartenskliniek, en zo leest de kantonrechter - dat de verjaring van de vordering op grond van de kennelijke onredelijkheid van het ontslag is gestuit door tijdige betekening van een exploot inhoudende die vordering, op het kantoor van de gemachtigde van St. Maartenskliniek. Deze heeft de eveneens aan dat kantoor betekende dagvaarding gericht tot de Stichting Dienstverlening in redelijkheid behoren te begrijpen als een mededeling aan St. Maartenskliniek waarin [eisende partij] zich ondubbelzinnig haar recht op nakoming van de schadevergoedingsverbintenis voorbehoudt en heeft dit ook daadwerkelijk zo begrepen. Verder wordt op de van St. Maartenskliniek uitgaande stukken, zoals de arbeidsovereenkomst van [eisende partij] en de aan haar gerichte brieven, volstaan met de vermelding dat zij afkomstig zijn van “Sint Maartenskliniek” of “de St. Maartenskliniek” zonder vermelding van het nummer waaronder St. Maartenskliniek is ingeschreven in het handelsregister. Correspondentie van de CWI aan de werkgever van [eisende partij] is, overeenkomstig het vermelde op de ontslagaanvraag van 10 november 2004, geadresseerd aan “Sint Maartenskliniek” tout court. St. Maartenskliniek heeft eerst na verloop van acht jaren nadat de arbeidsongeschiktheid is ingetreden de arbeidsverhouding beëindigd, zodat het beroep van die zijde op verjaring thans niet gepast is, aldus nog steeds [eisende partij].
3.1.5. Verscheidene van deze stellingen zijn tegen het verweer bestand. Vooreerst is opmerkelijk dat St. Maartenskliniek zich klaarblijkelijk op het standpunt stelt, dat bij het instellen van een vordering in rechte de uiterste zorgvuldigheid in acht genomen moet worden bij de adressering van de dagvaarding, en dat het in geval van onzekerheid over de persoon van de gedaagde op de weg van de verzoeker tot het uitbrengen van het exploot dan wel diens gemachtigde ligt om hierover duidelijkheid te krijgen, dan wel meerdere personen te dagvaarden teneinde te vermijden dat de juiste schuldenaar wordt gemist.
3.1.6. In het algemeen gesproken is dit verweer niet onjuist, maar onder de gegeven omstandigheden faalt het. [eisende partij] legt er terecht de vinger bij, dat aan de zijde van St. Maartenskliniek noch een in het handelsregister ingeschreven handelsnaam, noch het nummer waaronder de rechtspersoon in dat register is ingeschreven, op enig van deze uitgaand stuk te vinden is, zelfs niet op haar arbeidsovereenkomst. St. Maartenskliniek heeft in het midden gelaten, waarom de door haar verdedigde mate van zorgvuldigheid bij het uitbrengen van een dagvaarding niet vereist zou zijn bij het deelnemen door rechtspersonen aan het economisch verkeer, als voorgeschreven in artikel 25 lid 1 Handelsregisterwet (Hrw) 1996 (voordien artikel 32a Hrw). In het systeem van die wet en overige bepalingen van rechtspersonenrecht kan onzekerheid over de identiteit van de rechtspersoon die met een derde een rechtsbetrekking is aangegaan, aan laatstgenoemde niet worden tegengeworpen, indien de onzekerheid een gevolg is van een omstandigheid die aan de rechtspersoon kan worden toegerekend. Het zich bedienen van een niet geregistreerde handelsnaam, en het veronachtzamen van het voorschrift van genoemd artikel 25 lid 1 Hrw, zijn zodanige omstandigheden waardoor de bedoelde onzekerheid voor risico van die rechtspersoon blijft. In de gegeven omstandigheden kon niet door raadpleging van het handelsregister een einde komen aan die onzekerheid. Dat het bepaalde in artikel 25 lid 1 Hrw niet voor St. Maartenskliniek geldt als bedoeld in lid 2 van dat artikel, of dat haar op de voet van het bepaalde in lid 3 van dat artikel een vrijstelling was verleend, is niet gesteld of gebleken. Ook is niet van belang, dat de juiste handelsnaam wel voorkwam op stukken afkomstig van het UWV, zoals St. Maartenskliniek heeft gesteld. Dit mag zo zijn, maar in het licht van de hiervoor weergegeven onnauwkeurigheid van St. Maartenskliniek kan de omstandigheid dat [eisende partij] die stukken niet heeft geraadpleegd met het doel de identiteit van haar wederpartij vast te stellen alvorens een dagvaarding te doen betekenen, haar niet worden tegengeworpen.
3.1.7. Daar komt bij dat de dagvaarding in de procedure met nummer 488840 CV EXPL 07.2260 tegen de Stichting Dienstverlening, evenals die in dit geding, betekend is aan het kantoor van de gemachtigde van St. Maartenskliniek. St. Maartenskliniek zowel als de Stichting Dienstverlening heeft op dat kantoor domicilie gekozen. Deze gemachtigde heeft bij wijze van spreken in één oogopslag kunnen en moeten opmerken, dat [eisende partij] een vordering tegen haar werkgeefster bedoelde in te stellen, maar dat voor haar niet geheel duidelijk was welke van de rechtspersonen die “St. Maartenskliniek” in hun naam voeren zij moest aanspreken.
3.1.8. De hiervoor beschreven, aan St. Maartenskliniek toe te rekenen omstandigheden vormden een ernstige belemmering voor [eisende partij] bij het instellen van haar vordering. De kantonrechter komt op grond van een en ander tot het oordeel, dat het beroep van St. Maartenskliniek op verjaring naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Dit geldt niet alleen voor de arbeidsrechtelijke vorderingen maar zeker ook voor de algemeen-verbintenisrechtelijke vorderingen, nu [eisende partij] geacht kan worden niet eerder dan door de incidentele conclusie van St. Maartenskliniek in deze procedure casu quo de conclusie van antwoord in de procedure tegen Stichting Dienstverlening (de kantonrechter ambtshalve bekend) bekend te zijn geworden zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke (rechts)persoon.
3.1.9. Nu het verjaringsverweer op alle punten faalt, blijft de beslissing dat [eisende partij] in haar vordering kan worden ontvangen (zie het vonnis van 8 februari 2008 onder 4.1) in stand.
3.2. Het ontslag
3.2.1. Opzegging van een arbeidsovereenkomst wordt als kennelijk onredelijk aangemerkt, als een redelijk oordelend werkgever niet tot een dergelijke opzegging had kunnen komen (vergelijk de in artikel 7:681 lid 2 BW gegeven voorbeeldgevallen), of ook als de gevolgen van de opzegging voor de werknemer te ernstig zijn in vergelijking met het belang van de werkgever bij de opzegging.
3.2.2. St. Maartenskliniek bestrijdt de stelling van [eisende partij], dat zij als gevolg van werkomstandigheden arbeidsongeschikt geworden is. Wat de fouten in de medicijnuitgifte betreft, waartegen volgens [eisende partij] ondanks haar herhaalde waarschuwingen geen maatregelen werden genomen, voert St. Maartenskliniek aan dat het controlesysteem deugdelijk was en is, en dat haar geen klachten of meldingen van [eisende partij] bekend zijn. Tegen een collega van [eisende partij] die zich schuldig maakte aan seksuele intimidatie van patiënten zijn, anders dan zij stelt, maatregelen genomen die zijn uitgemond in een verzoek aan de kantonrechter tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Dat dit verzoek is afgewezen, kan - zo betoogt St. Maartenskliniek - haar niet worden tegengeworpen. Wel is de bewuste collega herplaatst. Deze feiten hebben overigens plaatsgevonden tussen 1986 en 1995, zodat uitgesloten moet worden geacht dat dit iets van doen zou hebben met de arbeidsongeschiktheid van [eisende partij] in 1998. Aan de communicatieproblemen met haar voormalige leidinggevende [naam afdelingshoofd] (verder te noemen: [afdelingshoofd]) is [eisende partij] voor een belangrijk deel zelf debet, aldus St. Maartenskliniek. Zij kan onvoldoende relativeren, heeft tegenover [afdelingshoofd] een wantrouwende en vijandige houding aangenomen en ongefundeerde verwijten aan haar adres geuit. Na de ziekteperiode die eindigde in 1996 is [eisende partij] in onderling overleg naar een andere afdeling overgeplaatst. Voor zover zij [afdelingshoofd] verwijt haar reïntegratie te hebben belemmerd, is dat thans niet meer relevant; [afdelingshoofd] is sinds haar overplaatsing in 1996 niet meer haar leidinggevende.
3.2.3. Tegen de stelling van [eisende partij] dat St. Maartenskliniek onvoldoende reïntegratie-inspanningen heeft geleverd, voert laatstgenoemde het volgende verweer. Reeds enkele weken nadat [eisende partij] arbeidsongeschikt was geworden, heeft St. Maartenskliniek een reïntegratieplan gemaakt. Dit plan is door Cadans goedgekeurd. In 1998 constateerde de bedrijfsarts dat [eisende partij] niet inzetbaar was in haar eigen functie en ook niet in andere passende functies. Vanaf 1999 heeft [eisende partij] passend (licht) werk gedaan en daartoe een computercursus gevolgd. Er zijn begeleidingsgesprekken gevoerd. Ook nadat haar arbeidsongeschiktheid twee jaar had geduurd en haar een WAO-uitkering was toegekend, zijn de reïntegratiepogingen voortgezet, zonder succes evenwel, omdat [eisende partij] steeds arbeidsongeschikt bleek, zoals ook door het UWV is vastgesteld. Ook in 2003 en 2004 hebben gesprekken plaatsgevonden en zijn vacatures onder haar aandacht gebracht. Het UWV heeft haar op 23 juni 2004 volledig arbeidsongeschikt verklaard. [eisende partij] verliest het verschil tussen de eerste periode van haar arbeidsongeschiktheid (1995-1996) en de tweede (vanaf 1998) uit het oog. De oorzaken van haar arbeidsongeschiktheid in de eerste periode zijn St. Maartenskliniek niet bekend. De tweede periode kon zij niet werken als gevolg van peesklachten, als gevolg van het feit dat zij een patiënt moest reanimeren terwijl ze nog met een verstuikte pols kampte. Dat zou geresulteerd hebben in posttraumatische dystrofie. St. Maartenskliniek merkt op dat, daargelaten dat het gestelde voorval langer dan vijf jaar geleden heeft plaatsgevonden, [eisende partij] er geen bewijs voor geleverd heeft. Dat het zo gegaan is als zij beschrijft acht St. Maartenskliniek overigens onaannemelijk, omdat een alarmsysteem haar in staat stelt, in noodgevallen direct hulp van een collega te krijgen.
3.2.4. Voorts betwist St. Maartenskliniek dat de gevolgen van de opzegging voor [eisende partij], in verhouding tot het met de opzegging te dienen belang, te ernstig zijn. [eisende partij] heeft in de ontslagprocedure bij CWI niet betwist dat hervatting van de bedongen arbeid of ander passend werk niet binnen een redelijke termijn te verwachten was. De opzegging was dan ook op grond van het bepaalde in artikel 5:2 Ontslagbesluit geoorloofd en dus niet kennelijk onredelijk, aldus St. Maartenskliniek.
3.2.5. De kantonrechter overweegt als volgt. In het licht van het verweer van St. Maartenskliniek heeft [eisende partij] haar stellingen over de gebreken in het medicijnuitgiftesysteem onvoldoende feitelijk onderbouwd, bijvoorbeeld met een overzicht van incidenten. Uit haar eigen stellingen blijkt verder dat zij, nadat zij - naar zij stelt - bij haar afdelingshoofd geen gehoor vond voor gesignaleerde problemenbij de medicijnuitgifte, in het team van haar afdeling het initiatief heeft genomen om een deugdelijk systeem met controlemogelijkheid op te zetten, alsook dat zij vanaf 1997 zitting had in commissies voor het opstellen van protocollen, onder meer voor het veilig melden van incidenten. Dat haar arbeidsongeschiktheid geheel of ten dele het gevolg was van tegenwerking inzake de medicijnuitgifte, staat dan ook niet vast.
3.2.6. Ook haar stellingen over de gevolgen van het aankaarten van seksuele intimidatie van patiënten door een collega, kunnen de vordering niet dragen. [eisende partij] heeft immers niet betwist dat St. Maartenskliniek een ontbindingsprocedure ex artikel 7:685 BW tegen die collega heeft geëntameerd - maar dat de kantonrechter het verzoek heeft afgewezen - en dat de collega vervolgens is overgeplaatst naar een afdeling waarvan het personeel geen contact heeft met patiënten en ook niet met de afdeling van [eisende partij]. De kantonrechter deelt haar verwijt aan het adres van St. Maartenskliniek dat door deze niet adequaat zou zijn gereageerd op haar melding(en), dan ook niet.
3.2.7. Wel wordt uit de stukken genoegzaam duidelijk dat St. Maartenskliniek niet adequaat heeft gereageerd op signalen die duidden op spanningen tussen [eisende partij] en haar afdelingshoofd. St. Maartenskliniek bestrijdt de desbetreffende stellingen van [eisende partij], zoals die uit haar dagboek van destijds zijn overgenomen, met een dagboek van het afdelingshoofd, [afdelingshoofd]. Laatstgenoemd dagboek leent zich echter niet voor onderzoek, niet alleen doordat het met de hand geschreven is, het handschrift niet uitmunt door leesbaarheid en een getypte transcriptie ontbreekt, maar ook vanwege de slechte kwaliteit van de overgelegde kopieën (productie 4 bij de conclusie van antwoord). De desbetreffende stellingen van [eisende partij] hebben dan ook te gelden als onvoldoende gemotiveerd betwist. Uit de hiervoor onder 1.2 aangehaalde brief van de collega’s van [eisende partij] aan St. Maartenskliniek, uit verslagen van werkbesprekingen in 1996 en uit schriftelijke reacties van personeelsfunctionaris [persoon J] op berichten van [eisende partij], valt overigens genoegzaam af te leiden dat de communicatiestoornis tussen [afdelingshoofd] en [eisende partij], die de oorzaak was van de spanningen op de afdeling, niet tijdig en niet voldoende is onderkend, alsook dat het gaat om een omstandigheid die voornamelijk in de risicosfeer van St. Maartenskliniek ligt, die als professionele organisatie gemakkelijker dan [eisende partij] kan beschikken over middelen om iets aan een dergelijk probleem te doen. In zoverre is de kantonrechter van oordeel, dat St. Maartenskliniek zich jegens [eisende partij] niet als een goed werkgeefster heeft gedragen. De spanningen tussen [eisende partij] en [afdelingshoofd] zijn daardoor onnodig hoog opgelopen en haar arbeidsongeschiktheid in de periode 1995-1996 is daar blijkens haar dagboeknotities in belangrijke mate een gevolg van.
3.2.8. Bij de beantwoording van de vraag of de opzegging van de arbeidsovereenkomst om die reden als kennelijk onredelijk kan worden aangemerkt, moeten alle aangevoerde en juist bevonden feiten en omstandigheden in aanmerking worden genomen. Hieruit volgt dat, hoewel blijkens het verzoek van St. Maartenskliniek aan CWI om een ontslagvergunning de opzegging niet is gegrond op feiten en omstandigheden in de eerste arbeidsongeschiktheids-periode, rekening moet worden gehouden met hetgeen hiervoor is overwogen.
3.2.9. Het “Overzicht dossier mevrouw [voorletters eisende partij] [eisende partij]”, dat St. Maartenskliniek als bijlage had meegestuurd bij haar verzoek om een ontslagvergunning, begint op 9 april 1999, ruim drie jaar na de gebeurtenissen tot februari 1996 die [eisende partij] in haar dagboek vastlegde. Vanaf november 1996 heeft [eisende partij] - zo volgt uit hetgeen zij stelt - in het kader van haar reïntegratie op een andere afdeling gewerkt, de afdeling Volwassenenrevalidatie, waar zij op 9 januari 1998 opnieuw door ziekte is uitgevallen.
3.2.10. St. Maartenskliniek voert aan, dat [eisende partij] haar klachten in de eerste arbeidsongeschiktheidsperiode niet inzichtelijk heeft gemaakt en St. Maartenskliniek - zoals deze stelt - niet bekend is met de aard van die klachten omdat zij niet over het medisch dossier van [eisende partij] mag beschikken. Volgens St. Maartenskliniek is de eerste periode van haar arbeidsongeschiktheid in 1996 “ten einde gekomen”.
3.2.11. Indien St. Maartenskliniek hiermee bedoelt dat de arbeidsongeschiktheid van [eisende partij] in de eerste periode niet een relevante omstandigheid voor de beoordeling van de (kennelijke on)redelijkheid van het ontslag, kan dat verweer haar niet baten. [eisende partij] heeft immers onbetwist gesteld, dat zij in het kader van haar reïntegratie op de afdeling Volwassenenrevalidatie is gaan werken. St. Maartenskliniek heeft in het geheel geen informatie van de bedrijfsarts of het UWV in het geding gebracht, waaruit zou kunnen worden afgeleid dat de reïntegratie van [eisende partij] op de afdeling Volwassenenrevalidatie is geslaagd en ertoe heeft geleid dat zij op enig tijdstip tussen november 1996 en 9 januari 1998 weer volledig arbeidsgeschikt verklaard is. Ook anderszins is dit niet gebleken.
3.2.12. Hierbij komt nog het volgende. [eisende partij] heeft gesteld dat zij eind november 1997 haar pols heeft verstuikt, dat zij zich heeft laten onderzoeken door de dienstdoende revalidatiearts, dat haar een drukverband is aangemeten en dat zij haar pols zo veel mogelijk moest ontzien. In december 1997 droeg zij nog steeds het drukverband. Haar afdelingshoofd was bekend met de blessure. Op de avond van 22 december 1997 stond [eisende partij], als gevolg van ziekte onder de collega’s, alleen voor de zorg van de patiënten van haar afdeling, waarbij zij slechts werd bijgestaan door een 1e-jaars stagiair MDGOVP. Een patiënt kreeg een hartstilstand en [eisende partij] moest reanimeren. Hierdoor is een aantal pezen in de geblesseerde hand beschadigd, waarna peesontsteking en posttraumatische dystrofie zijn ontstaan. Zij stelt daardoor haar werk in de verpleging niet meer te zullen kunnen verrichten.
3.2.13. St. Maartenskliniek betwist een en ander bij gebrek aan wetenschap. Zij acht het gestelde onaannemelijk, omdat een alarmsysteem voorhanden is waarmee in de zeldzame gevallen dat reanimatie noodzakelijk is, direct een collega kan worden opgeroepen. Zij vindt het vreemd dat [eisende partij] haar niet binnen vijf jaar na het voorval op de voet van het bepaalde in artikel 7:658 BW aansprakelijk heeft gesteld.
3.2.14. [eisende partij] stelt dat er geen alarmsysteem aanwezig was, en dat zij het reanimatieteam heeft laten oproepen, dat in verband met een lopende verbouwing buitenom van een ander gebouw moest komen. Deze omstandigheden zijn door haar gemeld bij de arbo-arts. Cadans heeft op 28 september 1998 een brief aan St. Maartenskliniek gestuurd, geschreven door dr. Kessener, waarin is vastgelegd dat de reanimatie de medische klachten van [eisende partij] heeft verergerd. [eisende partij] verzoekt St. Maartenskliniek deze brief in het geding te brengen.
3.2.15. De kantonrechter overweegt dat St. Maartenskliniek niet, althans onvoldoende gemotiveerd heeft betwist, dat [eisende partij] op de bewuste avond in december 1997 alleen voor de zorg van de patiënten op haar afdeling stond en dat haar afdelingshoofd wist van haar polsblessure. Dat een van de patiënten een hartstilstand kreeg, heeft St. Maartenskliniek eveneens onvoldoende gemotiveerd betwist, zodat dit tussen partijen vast staat. Dit leidt tot het oordeel dat St. Maartenskliniek voor de arbeid van [eisende partij] niet zodanige maatregelen heeft getroffen als redelijkerwijs nodig was om te voorkomen dat zij in de uitoefening van haar werkzaamheden schade lijdt. In de acute noodsituatie die ontstaat door de hartstilstand van een aan haar zorg toevertrouwde patiënt, waarin het belang van die patiënt onmiddellijk ingrijpen vereist, kon van [eisende partij] in redelijkheid niet worden verlangd dat zij tijd zou nemen voor het maken van een weloverwogen keus tussen dat belang en haar eigen belang bij het ontzien van de geblesseerde pols. Zou dit al anders zijn, dan stond zij voor de vraag of het reanimatieteam tijdig aanwezig zou zijn en of zij de komst ervan lijdzaam mocht afwachten. Voor zover St. Maartenskliniek haar verwijt een verkeerde afweging te hebben gemaakt, treft dat verwijt geen doel.
3.2.16. St. Maartenskliniek heeft nog de vraag opgeworpen, waarom [eisende partij] haar niet eerder aansprakelijk heeft gesteld voor de gevolgen van het voorval, maar vermeldt niet welke rechtsgevolgen zij aan het tijdsverloop verbonden wenst te zien. Voor zover St. Maartenskliniek bedoeld heeft een beroep op rechtsverwerking te doen, kan dat beroep niet slagen. Daargelaten dat, zolang partijen nog on speaking terms waren over de reïntegratie van [eisende partij], het instellen of enkel aankondigen van aansprakelijkstelling en rechtsmaatregelen niet opportuun was, valt niet in te zien waarom het voorval bij de beoordeling van de rechtsvraag buiten beschouwing moet worden gelaten.
3.2.17. Ten slotte verwijt [eisende partij] St. Maartenskliniek dat zij zich (ook) in de tweede periode van haar arbeidsongeschiktheid niet voldoende reïntegratie-inspanningen heeft getroost.
3.2.18. Dit verwijt mist in zoverre zijn doel, dat vast staat dat St. Maartenskliniek reeds kort nadat [eisende partij] was uitgevallen, een reïntegratieplan heeft opgesteld, dat door Cadans is goedgekeurd, dat in de loop van 1999 verscheidene gesprekken zijn gevoerd en dat [eisende partij] is toegezegd, dat de reïntegratie-inspanning ook na 1 februari 2000 zou worden voorgezet. Dat dit laatste ook is gebeurd, is echter onvoldoende gebleken. Wel heeft St. Maartenskliniek in de loop van de tijd enkele vacatures onder haar aandacht gebracht en is zij nog enkele malen uitgenodigd voor een gesprek, maar uit de stukken valt niet meer af te leiden dan dat dit gemiddeld één keer per jaar is gebeurd. Gegeven het bepaalde in artikel 7:658a BW heeft de werkgever die zich beperkt tot het vrijblijvend aanbieden van enkele vacante functies en de werknemer laat deelnemen aan een sollicitatieprocedure, niet voldaan aan zijn reïntegratieverplichting. Het verwijt aan het adres van St. Maartenskliniek is voor het overige dan ook gerechtvaardigd.
3.2.19. Al het voorgaande leidt tot de conclusie dat St. Maartenskliniek de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] kennelijk onredelijk heeft opgezegd. [eisende partij] komt daarom een schadevergoeding ten laste van St. Maartenskliniek toe. De schadevergoeding op de voet van het bepaalde in artikel 7:681 lid 1 BW behoort naar billijkheid te worden vastgesteld. Rekening houdend met alle omstandigheden van het geval zal de kantonrechter het bedrag van de vergoeding van materiële en immateriële schade vaststellen op € 58.000,- bruto.
3.3. Conclusie; proceskosten
3.3.1. Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen zal de primaire vordering worden toegewezen op de wijze als hierna zal worden vermeld.
3.3.2. St. Maartenskliniek zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding. De aan de zijde van [eisende partij] gevallen kosten worden begroot op € 84,31 voor het exploot van dagvaarding, € 199,- voor vastrecht en twee punten à € 600,- volgens het liquidatietarief voor salaris gemachtigde, totaal € 1.483,31.
BESLISSING
De kantonrechter
- verklaart voor recht, dat St. Maartenskliniek de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] kennelijk onredelijk heeft opgezegd;
- veroordeelt St. Maartenskliniek om tegen behoorlijk bewijs van kwijting een bedrag van € 58.000,- bruto aan [eisende partij] te betalen voor vergoeding van materiële en immateriële schade;
- veroordeelt St. Maartenskliniek in de kosten van het geding, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eisende partij] begroot op € 1.483,31;
- wijst het meer of anders gevorderde af;
- verklaart de veroordelingen tot betaling uitvoerbaar bij voorraad.
Dit vonnis is gewezen door de kantonrechter mr. B.P.M. Weusten en in het openbaar uitgesproken op
Nieuws
Afkoopsom bij verlieslijdende Sint Maartenskliniek
Door RTL Z · 22 december 2014 · Aangepast: 6 september 2015
Afkoopsom bij verlieslijdende Sint Maartenskliniek
RTL Nieuws
De Sint Maartenskliniek in Nijmegen heeft ex-bestuurder Berthe de Jong een ontslagvergoeding van ruim 172.000 euro betaald. Dat blijkt uit de jaarrekening die het ziekenhuis vrijdag deponeerde.
Advertentievrij?
RTL-Premium
Uit de jaarrekening blijkt eveneens dat de resultaten van het ziekenhuis afgelopen jaren dramatisch zijn verslechterd. In 2011 maakte het ziekenhuis nog een winst van bijna 10 miljoen euro. In 2012 was dat gedaald tot een half miljoen. Vorig jaar zakte het ziekenhuis flink in de rode cijfers, met een verlies van 6,1 miljoen euro.
Kostenstijgingen
Uit een analyse van de jaarrekening blijkt dat de Sint Maartenskliniek vorig jaar vooral kampte met kostenstijgingen. De omzet steeg licht naar 166 miljoen euro. Maar de personeelskosten waren anderhalf miljoen hoger, en de patiënt- en bewonersgebonden kosten stegen ruim 6 miljoen.
In augustus 2013 maakte het ziekenhuis bekend dat bestuurder De Jong eind dat jaar moest vertrekken als gevolg van een reorganisatie. Volgens de officiële berichtgeving moest zij wijken omdat het ziekenhuis bestuurders 'met een medische achtergrond' wilde. Eerder dat jaar had bestuursvoorzitter Peter Hoppener al afscheid genomen. Hij werd in april 2013 divisiedirecteur bij zorgverzekeraar VGZ.
Volgens woordvoerder Wouter van der Meer is er geen verband tussen het vertrek van De Jong en Hoppener en de plotselinge verliezen bij het ziekenhuis.
Terugbetalen
De Sint Maartenskliniek is gespecialiseerd in bewegingszorg, en bezit naast de hoofdvestiging in Nijmegen vestigingen in Woerden, Boxmeer en Tiel. Er werken ruim 1800 mensen. Vorige maand meldde De Gelderlander dat het ziekenhuis mogelijk 2,8 miljoen euro moet terugbetalen aan zorgverzekeraars, als gevolg van ten onrechte gedeclareerde zorgverlening.
ZIE OOK: Zorgbestuurder vangt twee ton voor maand werk
Ik wil alle pati���«nten waarschuwen hun reizen met de bus de controleren op hun OV kaart. Ik blijk herhaald bestolen te zijn door arriva en kan niet eens met ze in contact komen om het geld terug te krijgen. Voor de wereldreis Plein 1944 - Station Nijmegen NS werd mij ruim 5 euro in rekening gebracht = een halte. En dat is slechts een voorbeeld. Er is geen loket van Arriva in Nijmegen om het probleem op te lossen. De Arriva website heeft geen formulier voor dit probleem. Breng is op de hoogte van de situatie maar kan niets voor je doen.
Sterke punten Onnodig duur om te bereizen met bus.
ECLI:NL:RBGEL:2018:1237
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Gelderland
Datum uitspraak
20-02-2018
Datum publicatie
20-03-2018
Zaaknummer
C/05/331598 / KG ZA 18-9
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Kort geding
Inhoudsindicatie
Vordering tot afgifte medisch dossier van overleden biologische vader in verband met vordering tot vernietiging testament wegens wilsonbekwaamheid. Beroepsgeheim. Zwaarwegend belang. Kliniek mag gegevens in dossier die de persoonlijke levenssfeer van derden schaden onzichtbaar maken (art. 7:457.
[Eiser] , IN HAAR HOEDANIGHEID ALS WETTELIJK VERTEGENWOORDIGSTER VAN HAAR MINDERJARIGE ZOON [naam],
[woonplaats]
eiser,
advocaat mr. P.M. de Vries te Amsterdam,
tegen
de stichting
STICHTING SINT MAARTENSKLINIEK,
gevestigd te Ubbergen,
gedaagde,
advocaat mr. K. Mous te Nijmegen.
Partijen zullen hierna [Eiser] en de Sint Maartenskliniek worden genoemd.
1De procedure
1.1.
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- de dagvaarding met producties 1 tot en met 12
- de productie 1 van de Sint Maartenskliniek
- de mondelinge behandeling van 6 februari 2018
- de pleitnota van [Eiser]
- de pleitnota van de Sint Maartenskliniek.
1.2.
Ten slotte is vonnis bepaald.
2De feiten
2.1.
[Eiser] heeft in het jaar 1999/2000 een kortstondige affectieve relatie met de heer [naam] (hierna: [de vader]) gehad. Uit deze relatie is een thans nog minderjarige zoon geboren, te weten [zoon eiser].
2.2.
[de vader] woonde vanaf 30 december 2013 samen met zijn partner [naam] in [plaats].
2.3.
Op 29 december 2015 heeft [de vader] een hersenbloeding gekregen in zijn linker hersenhelft. [de vader] is toen direct opgenomen in het ziekenhuis De Gelderse Vallei in Ede. Op 31 december 2015 is [de vader] overgeplaatst naar het Radboud UMC. Op deze datum is tussen [de vader] en het Radboud UMC een geneeskundige behandelovereenkomst tot stand gekomen.
2.4.
[de vader] heeft vervolgens van 31 december 2015 tot 19 januari 2016 in het Radboud UMC gelegen. Tijdens dit verblijf is door notaris mr. [naam notaris], gevestigd in Arnhem, op 8 januari 2016 een volmacht opgesteld waarmee [de vader] zijn zus en partner heeft gemachtigd om gezamenlijk voor hem beslissingen te nemen.
2.5.
Op 19 januari 2016 is [de vader] per ambulance overgebracht naar de Sint Maartenskliniek in Ubbergen om te revalideren.
2.6.
Op 20 januari 2016 is [de vader] met zijn partner een samenlevingscontract aangegaan en op deze zelfde datum is het testament van [de vader] verleden. In dit testament is zijn partner tot enig erfgenaam en executeur benoemd.
2.7.
Tijdens het verblijf van [de vader] in de Sint Maartenskliniek is een revalidatieplan opgesteld. Het revalidatieplan daterende van 1 februari 2016 vermeldt onder meer het volgende:
‘(…)
LG: over 4 weken
dhr. geeft ja en nee adequaat aan.
dhr. spreekt met hulp woorden uit.
dhr. zet met hulp taalzakboek in.
dhr. zet zo mogelijk op verzoek non-verbale communicatie in.
(…)
Nabespreking
(…)
Het meest hindert de communicatie, dhr. kan niet goed aangeven wat hij wil en bedoelt. (…)’
2.8.
Op 29 februari 2016 heeft een tweede (na)bespreking van het revalidatieplan plaatsgevonden. Naar aanleiding van deze bespreking is onder meer het volgende vastgelegd:
‘(…)
LG: over 4 weken
Dhr. geeft ja en nee adequaat aan NIET BEHAALD, het is afhankelijk van het gespreksonderwerp hoe goed dit lukt. Over het algemeen is het voor zijn omgeving lastig om zijn ja/nee goed te interpreteren. In oefensituatie lukt het minder goed dan wanneer dhr. vanuit eigen intentie iets wil duidelijk maken.
dhr. spreekt met hulp woorden uit GEDEELTELIJK BEHAALD Dhr. kan woorden soms naspreken, maar gaat snel over in perseveratie.
dhr. zet met hulp taalzakboek in NIET BEHAALD wanneer de juiste bladzijde voor gelegd word en er in oefening iets gevraagd wordt is de respons wisselend. Het gebruik van een ander communicatiehulpmiddel is op dit moment niet mogelijk i.v.m. de forse problemen met bijv. categoriseren
dhr. zet zo mogelijk op verzoek non-verbale communicatie in NIET BEHAALD het is afhankelijk van het gespreksonderwerp in hoeverre het dhr. lukt om non-verbale communicatie in te zetten. Wanneer het onderwerpen betreft die hij interessant vindt is er enige reactie zichtbaar.
(…)
Nabespreking:
(…)
Ja/nee is niet altijd duidelijk.
Dhr is meer gefrustreerd, lijkt niet alles te begrijpen, (…)’
2.9.
[de vader] is vervolgens op 19 april 2016 overgeplaatst en opgenomen in verpleeghuis De Viermaster in Apeldoorn. [de vader] is daarna op enig moment opgenomen in het Gelreziekenhuis in Apeldoorn. In dit ziekenhuis is [de vader] op 10 mei 2016 overleden.
2.10.
[Eiser] heeft na het overlijden van [de vader] het Radboud UMC verzocht om een afschrift van het medisch dossier van [de vader]. Het Radboud UMC heeft deze afgifte geweigerd. [Eiser] heeft het Radboud UMC vervolgens gedagvaard om in kort geding te verschijnen voor deze rechtbank op 14 november 2017. De ingestelde vordering strekte tot afgifte van het medisch dossier van [de vader]. Deze vordering is bij vonnis van
21 november 2017 met zaaknummer C/05/327838 / KG ZA 17-509 toegewezen. Dat vonnis vermeldt voor zover thans van belang het volgende:
4. De beoordeling van het geschil
(…)
4.2.
[Eiser] vordert in deze procedure een afschrift van het medisch dossier van [de vader] dat zijn behandelend arts van het Radboud UMC heeft bijgehouden in de periode van 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016. [Eiser] legt aan deze vordering ten grondslag dat [de vader] in deze periode medische behandeling heeft ondergaan in het Radboud UMC vanwege een hersenbloeding en dat de gegevens die daarvan zijn bijgehouden mogelijk kunnen bijdragen aan de vaststelling van de geestestoestand van [de vader] kort voor 20 januari 2016. [Eiser] stelt dat op deze datum het testament van [de vader] is verleden, waarin zijn (toenmalig) partner tot enig erfgenaam en executeur is benoemd, maar dat ernstige twijfels bestaan of [de vader] op dat moment wel in staat was zijn wil te bepalen en kenbaar te maken. [Eiser] stelt dat haar minderjarige zoon een emotioneel en financieel zwaarwegend belang heeft bij het achterhalen van de wilsbekwaamheid van [de vader] op 20 januari 2016 en dat, nu daarvoor inzage in de medische gegevens die zijn bijgehouden in het Radboud UMC noodzakelijk zijn, de vordering strekkende tot afgifte van die gegevens dient te worden toegewezen. Radboud UMC voert verweer en voert aan dat de behandelend arts van [de vader] beroepsgeheim heeft en dat het haar daarom niet zonder meer vrijstaat om het medisch dossier van [de vader] met betrekking tot de periode 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016 aan [Eiser] te verstrekken, zodat zij daartoe niet vrijwillig zal overgaan.
4.3.
De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Artikel 7:457 BW bepaalt, voor zover thans van belang, dat de hulpverlener ervoor zorg draagt dat aan anderen dan de patiënt geen inlichtingen over de patiënt dan wel inzage in of afschrift van de bescheiden, bedoeld in artikel 7:454 BW, worden verstrekt dan met toestemming van de patiënt. Indien verstrekking plaatsvindt, geschiedt deze slechts voor zover daardoor de persoonlijke levenssfeer van een ander niet worden geschaad. Indien de hulpverlener door inlichtingen over de patiënt dan wel inzage in of afschrift van de bescheiden te verstrekken, niet geacht kan worden de zorg van een goed hulpverlener in acht te nemen, laat hij zulks achterwege. Het beroepsgeheim als neergelegd in dit artikel is verder uitgewerkt in de richtlijn ‘Omgaan met medische gegevens’ van de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG). In deze richtlijn is onder meer bepaald dat het beroepsgeheim ook geldt na het overlijden van de patiënt en jegens nabestaanden van die patiënt.
4.4.
Voor doorbreking van het beroepsgeheim kan plaats zijn indien voldoende concrete aanwijzingen bestaan dat een ander zwaarwegend belang zou kunnen worden geschaad indien het beroepsgeheim onverkort wordt gehandhaafd. Volgens [Eiser] is een dergelijk zwaarwegend belang bij [zoon eiser] aanwezig, omdat hij zonder het testament, waarvan hij nietigverklaring wegens wilsonbekwaamheid vordert in een bodemprocedure, als nakomeling van erflater aanspraak kan maken op (een deel van) de nalatenschap. De voorzieningenrechter overweegt dat als het zo zou zijn dat [de vader] ten tijde van het verlijden van het testament onvoldoende in staat was om zijn wil te bepalen, om te begrijpen wat er in het testament stond en om kenbaar te maken dat hetgeen de notaris aan hem voorlas datgene was wat hij werkelijk wilde, dat zou kunnen betekenen dat het testament niet zijn uiterste wil bevat. Voor de voorshandse aanname dat dat inderdaad (wellicht) niet het geval is, verschaffen de medische gegevens die [Eiser] heeft overgelegd met betrekking tot de periode dat [de vader] in de Sint Maartenskliniek verbleef voldoende aanknopingspunten. Uit deze medische gegevens volgt dat bij de nabespreking van het voor [de vader] opgestelde revalidatieplan is gebleken dat zowel het doel om adequaat ja en nee te kunnen aangeven als het doel om daarvoor non-verbale communicatie in te zetten niet zijn behaald. Hoewel daaruit niet zonder meer de conclusie kan worden getrokken dat [de vader] tijdens zijn verblijf in het geheel niet in staat zou zijn geweest om zijn uiterste wil te bepalen en kenbaar te maken, kan daaraan wel worden getwijfeld. Temeer omdat uit de medische gegevens tevens volgt dat [de vader] niet alles wat tegen hem werd gezegd leek te begrijpen en daarnaast moeite had met het categoriseren van hetgeen tegen hem werd gezegd. Indien [de vader] op 20 januari 2016 niet wilsbekwaam blijkt te zijn geweest, moet worden aangenomen dat met de inhoud van het verleden testament afbreuk is gedaan aan de positie van [zoon eiser], die krachtens het erfrecht tot de nalatenschap geroepen kan zijn. Dat is, zo heeft ook het Radboud UMC erkend, nog afgezien van de emotionele aspecten die meespelen een zwaarwegend (financieel) belang waarin [Eiser] zou kunnen zijn geschaad.
4.5.
De voorzieningenrechter is voorts van oordeel dat voor [Eiser] niet langs andere weg dan door middel van het verkrijgen van de medische gegevens van het Radboud UMC voldoende mogelijkheden bestaan om te kunnen vaststellen of het testament van [de vader] rechtsgeldig is opgemaakt. De enkele mogelijkheid tot het horen van de notaris die het testament heeft opgesteld, biedt op voorhand geen afdoende waarborg om vast te stellen of [de vader] in staat was zijn wil voldoende te bepalen. De omstandigheden waaronder het testament tot stand is gekomen geven daartoe in ieder geval geen aanleiding, nu de inhoud van het testament kennelijk aan de notaris is opgegeven door de partner van [de vader] en de notaris klaarblijkelijk met de enkele voorlezing van het testament heeft volstaan en instemming van [de vader] daarmee zegt te hebben vernomen door het knipperen van zijn ogen. In die situatie is objectieve medische informatie zoals volgt uit het medisch dossier dat in het Radboud UMC is bijgehouden (mede) van belang om te kunnen oordelen of [de vader] op 20 januari 2016, één dag nadat hij vanuit het Radboud UMC naar de Sint Maartenskliniek was overgeplaatst, psychisch en fysiek in staat was om zijn laatste wil te bepalen en kenbaar te maken. Daarom heeft [Eiser] een concreet en specifiek belang om kennis te kunnen nemen van deze medische informatie met betrekking tot de gezondheidstoestand van [de vader] kort voor het verlijden van het testament.
4.6.
Dit alles leidt ertoe dat voldoende gronden bestaan om in kort geding het beroepsgeheim van de behandelend arts van [de vader] in het Radboud UMC te doorbreken en inzage in het door hem bijgehouden medische dossier toe te staan. Het Radboud UMC en meer specifiek dr. [naam arts] hebben in dat verband aangegeven bereid te zijn om een deskundige inzage in het dossier te geven om te kijken of dat dossier relevante informatie bevat, mits de (voormalig) partner van [de vader] daarmee instemt. De voorzieningenrechter is van oordeel dat, nog daargelaten de vraag of toestemming van deze partner noodzakelijk is, dat aanbod onvoldoende tegemoet komt aan het belang van [Eiser] om zelf kennis te kunnen nemen van de inhoud van de medische informatie met het oog op de (bodem)procedure die bij deze rechtbank loopt tegen de (voormalig) partner van [de vader] met betrekking tot de nietigheid van het testament. Daarbij komt dat het uiteindelijk niet aan een deskundige is om te bepalen of informatie in het medisch dossier relevant is voor de wilsbekwaamheid van [de vader], maar aan de bodemrechter, al dan niet na het horen van deskundigen. Daarom zal de primaire vordering van [Eiser], strekkende tot veroordeling van het Radboud UMC om een afschrift van het medisch dossier van [de vader] aan haar te verstrekken, worden toegewezen. Dit betreft zoals gevorderd enkel de aanwezige medische gegevens over de periode van 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016, nu ook enkel deze gegevens relevant zijn voor het bereiken van het doel waarmee deze procedure is ingesteld. Voor het opleggen van een dwangsom ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding, omdat verwacht mag worden dat Radboud UMC dit vonnis vrijwillig zal naleven.
(…)
5De beslissing
De voorzieningenrechter
5.1.
veroordeelt Radboud UMC binnen twee dagen na de datum van dit vonnis afschrift van het bij haar aanwezige medisch dossier van [de vader], [geboortedatum] te [plaats], met betrekking tot de periode 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016, aan [Eiser] te verstrekken,
(…)’
2.11.
Het Radboud UMC heeft tijdig en correct aan haar veroordeling tot afgifte voldaan.
2.12.
Op dit moment is een bodemprocedure aanhangig bij deze rechtbank, locatie Zutpen, met betrekking tot de rechtsgeldigheid van het testament van [de vader]. In deze zaak is nog geen vonnis gewezen.
3Het geschil
3.1.
[Eiser] vordert bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, de Sint Maartenskliniek te veroordelen om binnen twee dagen na betekening van dit vonnis aan [Eiser] een afschrift te verstrekken van het volledige bij haar aanwezige medisch dossier van [de vader], geboren op [geboortedatum] te [plaats], voor zover dit medisch dossier betrekking heeft op de periode 19 januari 2016 tot en met 19 april 2016, althans binnen een door de voorzieningenrechter te bepalen termijn of onder nader te bepalen voorwaarden, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 1.000,00 per dag of dagdeel dat niet (volledig) aan dit vonnis wordt voldaan, kosten rechtens.
3.2.
De Sint Maartenskliniek voert verweer en concludeert tot afwijzing van de vordering.
3.3.
Op de stellingen van partijen zal hierna, voor zover voor de beoordeling van dit geschil van belang, worden ingegaan.
4De beoordeling van het geschil
4.1.
De spoedeisendheid van de vordering vloeit voldoende uit de stellingen van [Eiser] voort.
4.2.
Deze kort gedingprocedure jegens de Sint Maartenskliniek betreft in feite een vervolg op een eerder door [Eiser] aanhangig gemaakt kort geding tegen het Radboud UMC. De kwestie die thans voorligt, is over het geheel genomen dezelfde kwestie als die zich in de eerdere procedure voordeed, namelijk de beoordeling van de vraag of voldoende aanleiding bestaat om (een gedeelte van) het medisch dossier van [de vader] aan [Eiser] af te geven en daarmee de vraag of voldoende (zwaarwegende) gronden aanwezig zijn om het beroepsgeheim van de behandelend arts(en) van [de vader] te doorbreken. Nu in beide zaken van dezelfde feiten en omstandigheden moet worden uitgegaan, geldt de motivering die voor de beslissing in de zaak tegen het Radboud UMC is gegeven, zoals hiervoor weergegeven onder 2.10. van dit vonnis, daarom ook in de onderhavige zaak, met dien verstande dat daaraan naar aanleiding van een opmerking van de Sint Maartenskliniek ter zitting ter verduidelijking wordt toegevoegd dat de twijfel waarover in rechtsoverweging 4.4. van dat vonnis wordt gesproken, begrepen moet worden als een gerede aanwijzing dat [de vader] mogelijk niet in staat is geweest ten tijde van het verlijden van zijn testament zijn wil te bepalen.
4.3.
Voor het overige is de voorzieningenrechter van oordeel dat drie kwesties die in de onderhavige zaak tijdens de zitting door partijen naar voren zijn gebracht nadere aandacht behoeven. In de eerste plaats is dat de vraag op welke periode het medisch dossier van [de vader] dat bij de Sint Maartenskliniek aanwezig is, en waarvan [Eiser] afgifte vordert, betrekking moet hebben. Vooropgesteld wordt dat, in aanmerking genomen de beoordeling in het eerdere kort gedingvonnis van 20 november 2017, het medisch dossier van [de vader] zoals dat in de Sint Maartenskliniek is bijgehouden in zijn algemeenheid relevant kan zijn voor de beoordeling van de wilsbekwaamheid van [de vader]. Nu vaststaat dat het testament van [de vader] op 20 januari 2016 is verleden, zijn echter met name de beschikbare medische gegevens over de dagen 19 en 20 januari 2016 van belang. [Eiser] heeft in dit verband ter zitting onweersproken gesteld dat de rechter in de bodemprocedure die bij deze rechtbank, locatie Zutphen, aanhangig is, het op basis van het thans in die procedure aanwezige bewijs, waaronder het medisch dossier van [de vader] afkomstig van het Radboud UMC, klaarblijkelijk van groot belang acht dat in aanvulling op die informatie duidelijkheid komt over de medische toestand van [de vader] op of omtrent de dag van het verlijden van het testament, met name omdat uit het medisch dossier van het Radboud UMC volgt dat die toestand van dag tot dag kon verschillen. Daarom is de voorzieningenrechter van oordeel dat [Eiser] er in ieder geval een zwaarwegend belang bij heeft om, met het oog op de vorderingen die in de thans aanhangige bodemprocedure voorliggen, informatie te krijgen van de St Maartenskliniek uit het medisch dossier van [de vader] betrekking hebbend op 19 en 20 januari 2016.
4.4.
[Eiser] stelt zich op het standpunt dat zij daarnaast ook behoefte heeft aan het medisch dossier met betrekking tot de periode na 19 en 20 januari 2016, omdat de kans bestaat dat de informatie die in de dagen/weken daarna is genoteerd terugslaat op een eerdere fase van de behandeling en dus wellicht relevant is voor de toestand van [de vader] op 19 en/of 20 januari 2016. De Sint Maartenskliniek heeft in dat verband ter zitting benadrukt dat op 19 en 20 januari 2016 uitsluitend een eerste anamnese en een eerste lichamelijk onderzoek heeft plaatsgevonden en geen gericht onderzoek of een uitgebreide beoordeling van de toestand van [de vader]. Uitgaande daarvan is het waarschijnlijk dat in de dagen daarna wel verdergaand onderzoek heeft plaatsgevonden. Het is op zichzelf mogelijk dat de resultaten daarvan ook inzicht geven in de gesteldheid van [de vader] in de dagen daarvoor en dat het medisch dossier van [de vader] dus ook na 19 en 20 januari 2016 voor [Eiser] relevante informatie over die twee eerste dagen van de opname bevat. Vanwege dat gegeven bestaat in dit kort geding voldoende aanleiding om de periode waarop het dossier betrekking moet hebben ruimer te trekken dan enkel 19 en 20 januari 2016 en uit te breiden met een aantal dagen daarna, te weten tot en met 31 januari 2016. Deze periode sluit aan op de behandelplannen die reeds in het bezit van [Eiser] zijn en waarvan de eerste dateert van 1 februari 2016, zodat [Eiser] daarmee over alle voor haar mogelijk relevante informatie zal beschikken.
4.5.
De tweede kwestie die aandacht behoeft is het ter zitting door de Sint Maartenskliniek ingenomen standpunt dat de door [Eiser] gewenste informatie ook op een andere manier kan worden verkregen, en wel door het horen van de notaris die het testament heeft verleden en/of andere daarbij aanwezige getuigen, dan wel door het laten uitvoeren van een echtheidsonderzoek naar de handtekening van [de vader] op het testament. De voorzieningenrechter is van oordeel dat in dit verband echter twee vragen van elkaar moeten worden onderscheiden, namelijk de vraag of [de vader] op het moment van het verlijden van het testament wilsbekwaam was en de vraag naar de wijze waarop het testament feitelijk tot stand is gekomen en op welke wijze [de vader] daaronder zijn handtekening heeft geplaatst. Het is op zichzelf denkbaar dat omtrent deze laatste vraag informatie kan worden verkregen door middel van het horen van de notaris en/of getuigen die bij het verlijden van het testament aanwezig waren, dan wel via een handtekeningonderzoek, maar het gaat [Eiser] nu juist om informatie over (het ontbreken van) de wilsbekwaamheid van [de vader]. Op dat punt is de informatie die volgt uit het medisch dossier van [de vader] relevant en die specifieke informatie kan niet op andere wijze worden verkregen. Een notaris dient zich er tot op zekere hoogte van te vergwissen of een testateur zijn wil kan bepalen, maar is geen deskundige op dat gebied, zodat meer belang dient te worden gehecht aan het dossier van medici die zich ook werkelijk een deskundig oordeel over de medische en fysieke toestand van [de vader] op 20 januari 2016 hebben gevormd. Ook dit verweer kan de Sint Maartenskliniek daarom niet baten.
4.6.
Dit alles leidt ertoe dat de vordering van [Eiser] tot afgifte van het medisch dossier van [de vader] over de periode 19 januari 2016 tot en met 31 januari 2016 zal worden toegewezen. De derde kwestie is dat het dossier volgens de Sint Maartenskliniek gegevens over derden bevat die voor de beoordeling van de toestand van [de vader] niet relevant zijn. De Sint Maartenskliniek wil die gegevens, indien zij tot afgifte van het dossier wordt verplicht, onzichtbaar maken. [Eiser] wil echter dat de Sint Maartenkliniek niet zelf beoordeelt of die gegevens relevant zijn. Om te voorkomen dat vertrouwelijke informatie van derden wordt weggelakt die mogelijk ook relevant is of ter verduidelijking kan dienen voor hetgeen [Eiser] tracht te achterhalen, zal de voorzieningenrechter bepalen dat de Sint Maartenskliniek het gedeelte van het medisch dossier van [de vader], tot afgifte waarvan de Sint Maartenkliniek is verplicht, binnen een week na de datum van dit vonnis aan de voorzieningenrechter dient toe te zenden. De Sint Maartenskliniek dient daarbij aan te geven welke passages uit het dossier zij met een beroep op artikel 7:456 BW onzichtbaar zou willen maken omdat die gegevens van derden bevatten. De voorzieningenrechter zal het medische dossier op basis daarvan zo spoedig mogelijk na ontvangst bekijken en beoordelen of de betreffende passages uit het medisch dossier kunnen worden verwijderd, of niet. Daarna zal dan een eindvonnis volgen waarbij de Sint Maartenskliniek zal worden veroordeeld (een kopie van) het betreffende gedeelte van het medisch dossier van [de vader] aan [Eiser] af te geven met bepaling of en zo ja welke passages daarin onzichtbaar mogen worden gemaakt..
4.7.
Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.
5De beslissing
De voorzieningenrechter
5.1.
bepaalt dat de Sint Maartenskliniek het medisch dossier van de heer [de vader], geboren op [geboortedatum] te [plaats], met betrekking tot de periode 19 januari 2016 tot en met 31 januari 2016, binnen een week na de datum van dit vonnis aan de voorzieningenrechter dient toe te sturen met een voorstel voor passages die zij onzichtbaar wenst te maken zoals weergegeven in rechtsoverweging 4.6. van dit vonnis,
5.2.
houdt iedere verdere beslissing aan.
Dit vonnis is gewezen door mr. R.J.B. Boonekamp en ondertekend en in het openbaar uitgesproken door mr. M.A.M. Vaessen in tegenwoordigheid van de griffier mr. E.H.J. Krijnen op 20 februari 2018
RBGEL 180220 kliniek aansprakelijk voor partiële dwarslaesie na PLIF met posterieure spondylodese obv volgens deskundige discutabele operatie-indicatie
Meer over dit onderwerp:
Aansprakelijkheid voor Operatiefouten
RBGEL 180220 kliniek aansprakelijk voor partiële dwarslaesie na PLIF met posterieure spondylodese obv volgens deskundige discutabele operatie-indicatie
- Beoordeling partijexpertise ihkv de vraag of de rechtbank voorlopig desk. bericht aan beoordeling ten grondslag kan leggen (ja)
- bgk, verzocht en toegewezen, obv uurtarief van € 292,50 tot € 300,00 ex btw: € 17.136,87
2
De feiten
2.1.
De stichting exploiteert in Nijmegen een ziekenhuis, verder de kliniek te noemen. [gedaagde sub 3] is als orthopedisch chirurg in de kliniek werkzaam. Centramed is de aansprakelijkheidsverzekeraar van de stichting en [gedaagde sub 3].
2.2.
[Eiser] is vanaf twaalfjarige leeftijd bekend met rugklachten, waarvoor zij in de loop der jaren op verschillende manieren is behandeld, onder meer met fysiotherapie, manuele therapie, Cesar therapie en chiropractie. Ondanks de klachten was zij vanaf 2010 in deeltijd werkzaam als medewerker customer service. Daarnaast had zij nog andere werkzaamheden. In haar vrije tijd deed [Eiser] aan snowboarden, duiken, motorrijden, backpacken, wandelen en dansen.
2.3.
Vanwege haar rugklachten is [Eiser] uiteindelijk door haar huisarts verwezen naar orthopedisch chirurg [naam 1], verbonden aan het Elkerliek ziekenhuis in Helmond. Ondanks conservatieve behandeling, zoals in 2.2. bedoeld, hielden de klachten aan. [naam 1] heeft [Eiser] daarom in 2012 doorverwezen naar de kliniek. [Eiser] was toen 40 jaar oud.
2.4.
Op 5 oktober 2012 is [Eiser] in de kliniek gezien door orthopeed [naam 2], die concludeerde dat de klachten waarschijnlijk werden veroorzaakt door slijtage van tussenwervelschijven in de onderrug. [Eiser] is daarbij een korset aangemeten dat zij drie weken heeft gedragen, waarna haar klachten waren verminderd. [naam 2] heeft [Eiser] op 30 oktober 2012 teruggezien en haar in overleg met [gedaagde sub 3] een rugoperatie voorgesteld, een zogenoemde Posterior Lumbar Interbody Fusion (PLIF) L2-L3 met posterieure spondylodese, waarbij wervels in de lage rug worden vastgezet. [Eiser] heeft op 6 december 2012 in deze operatie toegestemd.
2.5.
Op 14 februari 2013 is [Eiser] door [gedaagde sub 3] geopereerd. Na de operatie had zij tot aan haar borsten geen gevoel en was zij incontinent voor faeces en urine; er was een partiële dwarslaesie (partieel caudaletsel) op L4-S2 niveau opgetreden. Na een periode van revalidatie waarin haar situatie verbeterde resteren thans de volgende klachten. Krachtsverlies en gevoelsstoornissen in de benen, als gevolg waarvan [Eiser] niet goed kan lopen en ook beperkt is in staan, zitten, liggen, bukken, hurken, op de knieën zitten en traplopen. Rugklachten met uitstralende pijn, verminderd gevoel aan de buik en een verminderde controle van de blaas. [Eiser] is buitenshuis op een rollator of rolstoel aangewezen en is verhuisd naar een gelijkvloerse woning. Zij is volledig arbeidsongeschikt bevonden.
2.6.
[Eiser] heeft de stichting en [gedaagde sub 3] aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van de operatie. Sint Maartenskliniek c.s. heeft aansprakelijkheid van de hand gewezen.
2.7.
Bij beschikking van 16 september 2016 heeft deze rechtbank op verzoek van [Eiser] tegen de stichting, [gedaagde sub 3] en [naam 3], die als anesthesioloog aan de kliniek is verbonden, voorlopig deskundigenberichten gelast door orthopedisch chirurg drs. F.C. van Biezen en anesthesioloog Prof. dr. R.J. Stolker, beiden verbonden aan het Erasmus MC te Rotterdam, naar de medische behandeling van [Eiser] in de kliniek op deze vakgebieden.
2.8.
Bij brief van 28 maart 2017 heeft Van Biezen in concept gerapporteerd. Bij brief van 30 mei 2017 heeft de stichting op dit concept deskundigenbericht gereageerd, onder overlegging van afzonderlijke reacties van de medisch adviseur van Centramed van 25 april 2017 en van [gedaagde sub 3] van 23 mei 2017. In de brief van [gedaagde sub 3] staat onder meer:
Betrokkene wordt, gelet op de verwijsbrief, mede op haar eigen verzoek doorverwezen voor bespreking van eventuele therapeutische opties. ( ... )
Richtlijn:
In verlengde van bovenstaande in reactie op de beantwoording van vraag 3a is derhalve geen sprake van aspecifieke lage rugpijn, en derhalve is de "richtlijn wervelkolomgerichte pijnklachten" uit 2011 minder relevant in het kader van de diagnostische interpretatie en behandelstrategie bij betrokkene.
2.9.
De stichting heeft er bij Van Biezen op aangedrongen [gedaagde sub 3] alsnog te horen, hetgeen Van Biezen achterwege heeft gelaten.
2.10.
De rechtbank heeft het definitieve deskundigenbericht van Van Biezen op 3 oktober 2017 ontvangen. Dit rapport is nagenoeg identiek aan het concept-rapport. Uit zijn definitieve rapport wordt het volgende geciteerd:
BEELDVORMENDE DIAGNOSTIEK
( ... )
X-LSWK 2 richtingen d.d. 05-10-2012: hierop wordt een discusversmalling L2-L3 gezien met vacuümfenomeen. Verder degeneratieve afwijkingen op niveau T12-L1 en L1-L2 waarbij er forste irregulariteit ter hoogte van de apofyse aan de voorzijde zichtbaar is van L1 en L2 met lichte wigvorming. Verder lichte discusversmalling L5-S1.
( ... )
BEANTWOORDING VAN UW VRAGEN
( ... )
3.
Kunt u aan de hand van het medisch dossier aangeven of naar uw medisch oordeel dr. [gedaagde sub 3] vanaf oktober 2012 en in het bijzonder tijdens of na de ingreep op 14 februari 2013 heeft gehandeld als van een redelijk behandelend en redelijk bekwaam orthopaedisch chirurg onder gelijke omstandigheden mag worden verwacht, uitgaand van de toentertijd voor orthopaedisch chirurgen geldende professionele standaard? Wilt u bij de beantwoording in ieder geval aandacht besteden aan de volgende deelvragen?
a.
Is het toepassen van een posterieure spondylodese met PLIF, een passende behandelmethode voor de problematiek van mevrouw [Eiser]?
Antwoord:
Ik heb zeer grote moeite met de operatie indicatie die gesteld is bij de klachten zoals betrokkene die had in oktober/november 2012. Betrokkene was al jaren bekend met lage rugklachten op basis van slijtage waarvoor zij fysiotherapie, manuele therapie en Cesar therapie had gehad. Bij de polikliniekbezoeken in oktober/november 2012 in de St. Maartsenskliniek is de MRI uit het Elkerliek Ziekenhuis beoordeeld waarbij er een discopathie L2-L3 werd vastgesteld met Modic veranderingen graad 1. Tevens werd op de röntgenfoto een forse discusversmalling L2-L3 gezien met ook duidelijk degeneratieve afwijkingen op niveau T12-L1 en L1-L2 alsook een discusversmalling op niveau L5-S1. Uit deze beeldvorming en ook gezien het feit dat het gipscorset enige verlichting gaf, is toen de conclusie getrokken dat de pijnklachten veroorzaakt moesten worden door de discopathie op niveau L2-L3 waarvoor toen vervolgens een operatieve behandeling in de vorm van een spondylodese op niveau L2-L3 is voorgesteld.
Allereerst wil ik ter discussie stellen of het opereren van een degeneratieve wervelkolom in verband met rugpijn geïndiceerd is. We hebben bij betrokkene te maken met alleen rugklachten terwijl er geen aanwijzingen zijn voor beenklachten ten gevolge van bijvoorbeeld kanaalstenose, recessus stenose of foramenstenose.
Volgens de Richtlijn wervelkolom gerelateerde pijnklachten van de lage rug uit 2011 (zie bijlage 1), opgesteld door de Nederlandse Vereniging voor Anesthesiologie in samenwerking met de Nederlandse Vereniging voor Neurochirurgie en de Nederlandse orthopaedische Vereniging is het advies vrij duidelijk. Zie bijlage 1.
Op blz. 80 valt te lezen dat er geen bewijslast is dat operatieve behandeling een beter resultaat heeft dan conservatieve behandeling. Er zijn geen studies gevonden die voldoen aan de selectiecriteria. De aanbeveling op blz 81 luidt als volgt: bij patiënten met discuspijn die onvoldoende of geen effect hebben van gestructureerde conservatieve therapie, kan een behandeling met fusie overwogen worden. Deze behandeling dient bij voorkeur in studieverband te worden uitgevoerd. De aanbeveling laat dus ruimte voor een operatieve behandeling in de vorm van een fusie, maar bewijs dat een operatieve behandeling beter is dan een conservatieve behandeling, kan in de literatuur niet gevonden worden. Alvorens tot operatie over te gaan moet eerst een gestructureerd oefenprogramma gevolgd zijn met psycho cognitieve gedragstherapie. Indien dan toch een operatieve behandeling overwogen wordt, moet heel duidelijk aan patiënt uitgelegd worden waarom een operatieve behandeling de voorkeur verdient boven een conservatieve behandeling en dat er ook rekening gehouden moet worden met een grote kans dat de klachten niet verminderen of zelfs kunnen verergeren. Deze overweging kan ik nergens in de stukken terugvinden en is ook niet met betrokkene besproken, noch met de verwijzend orthopaed. Ook is er geen sprake, mijns inziens van een operatie in studieverband.
Ten tweede is er op basis van de röntgenfoto en het MRI-onderzoek en het feit dat betrokkene vermindering van klachten had gedurende enige weken dragen van een hooglumbaalcorset, besloten tot operatieve behandeling. Volgens het artikel ‘Clinical decision making in spinal fusion in chronic low backpain. Results of a nationwide survey among spine surgeons uit 2011 opgesteld door Willems, de Bie, Öner, Castelein en de Kleuver (orthopaedic van Universitair Medisch Centrum Maastricht, Universitair Medisch Centrum Utrecht en de St. Maartenskliniek, (zie bijlage 2)) valt op bladzijde 5 te lezen dat tweederde van de ondervraagden het onvoldoende vond dat alleen een blanke röntgenfoto en een MRI voldoende bewijs zijn om tot een operatieve behandeling te besluiten en dat dit in overeenstemming is met de literatuur die aangeeft dat een degeneratieve discus op de MRI geen sterke klinische relevantie heeft en dat er ook geen correlatie bestaat tussen de radiologische bevindingen en het klinische beeld. Met andere woorden, het is maar zeer de vraag of de afwijking die gevonden wordt bij beeldvorming ook de oorzaak van de rugklachten is.
Een derde overweging die zeker zo belangrijk is, is het feit dat op de gewone lumbale wervelkolom foto’s reeds uitgebreide degeneratieve afwijkingen op andere niveau’s zichtbaar waren. Het is mij dan ook niet duidelijk waarom gekozen is dat het niveau L2-L3 de hoofdoorzaak van de klachten van betrokkene zouden zijn.
Samengevat vind ik de indicatiestelling tot operatieve stabilisatie van L2-L3 dan ook uiterst discutabel gezien bovenstaande overwegingen.
b.
Welke risico's zijn er aan de in vraag 1a. (gedoeld wordt op vraag 3a, rb) bedoelde ingreep verbonden?
Antwoord:
Gezien wat er gesteld is in vraag 1a (3a, rb) kan het dus heel goed zijn dat een operatieve behandeling van een degeneratieve wervelkolom totaal geen verlichting van de klachten geeft en zelfs de klachten kan doen verergeren. Het kan heel goed zijn dat bij betrokkene de degeneratieve afwijkingen op niveau Tl2-Ll-L2 danwel L5-S1 minstens zoveel klachten veroorzaken als de discopathie op niveau L2-L3. Het risico is dus vrij groot dat een operatieve behandeling in vorm van een fusie van L2-L3 geen vermindering van de klacht geeft.
( ... )
l.
Hoe verklaart u het postoperatief opgetreden neurologisch beeld?
Antwoord:
Zoals hierboven gesteld ben ik van mening dat er sprake is van een partieel caudaletsel, veroorzaakt door lokale druk op de duraalzak, mogelijk bij het stelpen van de epidurale bloeding door middel van de Floseal, dan wel door het feit dat om de bloeding te coaguleren lokaal druk wordt uitgeoefend op de duraalzak, hetgeen dan kan leiden tot mechanische beschadiging. Voorts kan uiteraard bij het verwijderen van de discus en het vrijprepareren van de locatie waar de twee cages worden geplaatst, door manipuleren lokale druk op de duraalzak worden uitgeoefend. Ook in dit geval kan dit leiden tot een partieel caudaletsel.
4.
( ... )
e.
Welke beperkingen ondervindt betrokkene naar uw oordeel in haar huidige toestand in het dagelijks leven, bij de vrijetijdsbesteding, bij het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden?
Antwoord:
In het dagelijkse leven heeft betrokkene last bij het lopen en staan. Door het krachtsverlies is één en ander duidelijk beperkt. Betrokkene loopt buiten met een rollator, binnen kan zij zonder steun lopen. Voorts problemen met bukken, met staan (betrokkene kan 10 tot 15 minuten staan), verder last bij zitten, maximaal 45 tot 60 minuten, terwijl ook liggen klachten geeft. Hurken en op de knieën zitten is eveneens moeizaam. Traplopen gaat zeer moeizaam. Verder heeft betrokkene nog rugklachten met soms uitstralende stroomstootachtige pijn, zowel naar craniaal als naar distaal. Voorts krampen in de benen en voeten, links uitgesprokener dan rechts. Ook ervaart zij minder gevoel in de vagina tijdens gemeenschap. In de vrijetijdsbesteding deed betrokkene veel aan sport, zoals snowboarden, duiken, motorrijden, backpacken, wandelen en ballet, hetgeen thans niet meer goed mogelijk is. Verder heeft zij als hobby’s winkelen, fotografie en koken, hetgeen door de beperkingen in het lopen en staan moeilijk is geworden. Bij het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden worden deze voornamelijk door haar echtgenoot gedaan, werkzaamheden als dweilen, stofzuigen, bed opmaken, ramen wassen, vaatwasser in-en uitruimen zijn niet meer goed mogelijk. Tillen van zware boodschappen kan betrokkene niet zelf meer en wordt door haar echtgenoot gedaan.
f.
Zijn er op uw vakgebied klachten en afwijkingen die er ook zouden zijn geweest, of op enig moment ook hadden kunnen ontstaan, als het verweten handelen betrokkene niet was overkomen? Indien dit het geval is, hoe groot acht u die kans? Kunt u dit toelichten?
Antwoord:
Neen.
( ... )
7.a
Bestaan er over het onderwerp van de expertise medisch-wetenschappelijk uiteenlopende opvatting?
Antwoord;
De discussie wel of niet opereren van een degeneratieve rug in de orthopaedie wereld is altijd een discussiepunt geweest. Mijn antwoord zoals ik die hier uiteen heb gezet onder 3a geeft in ieder geval weer wat de overgrote mening is bij de Nederlandse wervelkolom orthopaeden en neurochirurgen.
ECLI:NL:RBGEL:2018:2361
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Gelderland
Datum uitspraak
25-04-2018
Datum publicatie
28-05-2018
Zaaknummer
330557
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie
Deelgeschil letselschade. 6:174 BW. Hoofdletsel door uithangend zonnescherm. Pad op terrein kliniek voldeed niet aan eisen. Kliniek aansprakelijk voor schade.
zaaknummer / rekestnummer: C/05/330557 / HA RK 17-311
Beschikking van 25 april 2018
in de zaak van
[verzoekster] ,
wonende te [woonplaats] ,
verzoekster,
advocaat mr. L.M.M. Rohof te Nijmegen,
tegen
de stichting
STICHTING SINT MAARTENSKLINIEK,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
verweerster,
advocaat mr. K. Mous te Nijmegen.
Verzoekster wordt hierna [verzoekster] genoemd en verweerster Sint Maartenskliniek.
1De procedure
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het verzoekschrift
- het verweerschrift
- de mondelinge behandeling op 14 maart 2018. Daar zijn verschenen enerzijds [verzoekster] , bijgestaan door mr. Rohof voornoemd en anderzijds [persoon in uitoefening] werkzaam bij Sint Maartenskliniek, en [persoon in uitoefening] , de verzekeraar van Sint Maartenskliniek, bijgestaan door mr. Mous voornoemd.
2De beoordeling
2.1.
Op 26 juli 2015 heeft [verzoekster] tijdens een wandeling over een verhard pad (verder: het pad) op het terrein van Sint Maartenskliniek haar hoofd gestoten tegen een uithangend zonnescherm (verder: het ongeval). Zij heeft daarbij letsel opgelopen.
2.2.
[verzoekster] heeft de gemeente aansprakelijk gesteld voor de schade als gevolg van het ongeval. Sint Maartenskliniek heeft aansprakelijkheid van de hand gewezen.
2.3.
Het verzoek strekt ertoe dat de rechtbank op de voet van art. 1019w e.v. Rv voor recht zal verklaren dat Sint Maartenskliniek aansprakelijk is voor de door [verzoekster] ten gevolge van het ongeval geleden en nog te lijden schade, met begroting van de kosten aan de zijde van [verzoekster] bij de behandeling van het verzoek, door [verzoekster] gesteld op € 6.028,22 en veroordeling van Sint Maartenskliniek tot betaling van deze kosten, alsmede tot de door [verzoekster] gemaakte buitengerechtelijke kosten, welke vordering ter zitting is verminderd tot € 9.096,02, vermeerderd met rente.
2.4.
[verzoekster] stelt dat Sint Maartenskliniek aansprakelijk is voor de door het ongeval veroorzaakte schade op grond van artikel 6:174 BW juncto artikel 6:162 BW, omdat, zo voert zij aan, het laaghangend zonnescherm een gevaar opleverde voor de mensen die over het pad liepen, welk gevaar zich ten aanzien van [verzoekster] heeft verwezenlijkt. [verzoekster] stelt daarbij dat Sint Maartenskliniek daarmee in strijd heeft gehandeld met de wet althans met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt en voorts dat het pad door de aanwezigheid van het zonnescherm niet voldeed aan de eisen die daaraan kunnen worden gesteld.
2.5.
Geen geschilpunt is dat het pad en het daarboven hangende zonnescherm (verder: het zonnescherm), dat is verbonden aan het hoofdgebouw van de door Sint Maartenskliniek gevoerde kliniek (verder: de kliniek), opstallen zijn in de zin van artikel 6:174 BW en dat Sint Maartenskliniek daarvan de bezitter is. Op haar rust daarom de plicht ervoor te zorgen dat de toestand van het pad de veiligheid van personen en zaken niet in gevaar brengt. Deze verplichting is in artikel 6:174 lid 1 BW verwoord als een risicoaansprakelijkheid. Deze aansprakelijkheid dient te worden beoordeeld aan de hand van de maatstaven die zijn ontwikkeld in HR 17 december 2010, ECLI:NL:HR:2010: BN6236, NJ 2012/155 (Wilnis), rov. 4.4.3 (vgl. HR 4 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:831, NJ 2014/368 (Reaal/Deventer)). Bij het antwoord op de vraag of het pad voldoet aan de eisen die daaraan in de gegeven omstandigheden mogen worden gesteld, en dus niet gebrekkig is, komt het derhalve aan op de - naar objectieve maatstaven te beantwoorden - vraag of deze, gelet op het te verwachten gebruik of de bestemming daarvan, met het oog op voorkoming van gevaar voor personen en zaken deugdelijk is, waarbij ook van belang is hoe groot de kans op verwezenlijking van het gevaar is en welke onderhouds- en veiligheidsmaatregelen mogelijk en redelijkerwijs te vergen zijn (Wilnis, rov. 4.4.4). Deze maatstaven komen overeen met de ‘kelderluikcriteria’ (HR 5 november 1965, ECLI:NL:HR:1965: AB7079, NJ 1966/136 (Kelderluik), zie voorts HR 28 juni 2013, ECLI:NL:HR:2013:47, NJ 2013, 366 en HR 7 oktober 2016, ECLI:NL:HR:2016:2283) die ook van belang zijn bij de beoordeling van de vraag of, zoals [verzoekster] stelt, door Sint Maartenskliniek vanwege, kort gezegd, gevaarzetting is gehandeld in strijd met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt.
2.6.
In dit verband acht de rechtbank van belang dat niet betwist is dat het pad vrij toegankelijk was en kon worden gebruikt als een loopverbinding tussen een zebrapad over de aan het terrein van de kliniek grenzende weg en de hoofdingang van de kliniek. Dat, aldus Sint Maartenskliniek, de meeste bezoekers van de kliniek een andere route kozen en dat het pad niet als loopverbinding was bedoeld maar als “glazenwasserspaadje”, doet - wat daar ook van zij - niet aan af aan de eisen die aan een dergelijke loopverbinding kunnen worden gesteld. Daarbij acht de rechtbank van belang dat niet betwist is dat het pad betegeld was, dat het breed genoeg was om met twee personen naast elkaar te lopen en dat het direct verbonden was met het genoemde zebrapad en met looppaden waarvan vast staat dat deze in ieder geval als verbindingspaden - naar een ander gebouw van de kliniek en naar een noodingang - waren bedoeld. Onvoldoende weersproken is voorts dat het pad zich in uiterlijk, verlichting, breedte en overige inrichting niet wezenlijk van die andere looppaden onderscheidde. Gesteld noch gebleken is dat op andere wijze voor daar aanwezige voetgangers kenbaar was dat het pad in tegenstelling tot die andere paden niet als verbindingspad zou zijn bedoeld. Vast staat voorts dat het pad in ieder geval eerder, tijdelijk, als verbindingspad was bestemd en gebruikt, toen tijdens een verbouwing een binnen in de kliniek gelegen loopverbinding was afgesloten. Gesteld nog gebleken is dat er ten opzichte van die tijdelijke situatie iets aan het uiterlijk of de inrichting van het pad is veranderd, behalve dat Sint Maartenskliniek stelt dat toen de thans in geding zijnde zonneschermen waren opgeklapt. De rechtbank is van oordeel in deze omstandigheden aan het pad in grote lijnen dezelfde eisen kunnen worden gesteld die met het oog op voorkoming van gevaar voor personen aan andere verbindingspaden op het terrein van de kliniek kunnen worden gesteld.
2.7.
Vast staat voorts dat de zonneschermen ten tijde van het ongeval waren neergeklapt en wel zodanig dat de dwarsbalken, waarmee het uiteinde van de zonneschermen aan de muur verbonden waren (verder: de dwarsbalken) over de gehele breedte van het pad liepen, op een hoogte van, aan de muurzijde, circa 1,40 meter tot, aan de andere zijde, circa 1,60 meter. De rechtbank acht evident dat een dergelijk obstakel, op deze hoogte, boven een verbindingspad of een daaraan gelijk te stellen wandelpad op het terrein van een kliniek een voorzienbaar risico met zich brengt dat een gebruiker van het pad met zijn hoofd daar tegenaan loopt. In het algemeen hoeven voetgangers immers niet te verwachten dat zich daar een dergelijk obstakel bevindt. Dat de zonneschermen van een afstand te zien zijn brengt niet met zich dat deze in de onderhavige situatie geen, voor Sint Maartenskliniek voorzienbaar, gevaar vormden. Daarbij is van belang dat niet gemotiveerd betwist is dat van een afstand niet goed in te schatten is wat de hoogte van de zonneschermen en de dwarsbalken is en dus ook niet of deze zich rond - kort gezegd - gezichtshoogte bevinden, noch dat vanuit de looprichting van het pad de dwarsbalken minder goed waarneembaar zijn. Dat de dwarsbalken desalniettemin voor een oplettende voetganger, die zijn aandacht niet alleen op de grond richt zoals [verzoekster] stelt te hebben gedaan, goed waarneembaar zijn, betekent niet dat deze geen kenbaar gevaar op letsel vormen. Voorzienbaar is immers dat niet ieder die zich op een dergelijk verbindingspad op een openlijk toegankelijk terrein als dat van de kliniek bevindt steeds even oplettend is en daarbij voorts zijn aandacht steeds verlegt van de plaats waar hij zijn voeten zet naar de plaats van mogelijke obstakels op ooghoogte. Van Sint Maartenskliniek mag als verantwoordelijke voor het pad verwacht worden ook daar rekening mee te houden. Dat er mogelijk sprake is van eigen schuld aan de zijde van [verzoekster] is in verband met de in dit deelgeschil voorleggende vraag niet van belang. De vraag of sprake is van eigen schuld ligt in dit deelgeschil, zoals bij de mondelinge behandeling bevestigd, nadrukkelijk niet voor.
De rechtbank acht voorts evident dat het botsen tegen een – afhankelijk van de lengte van de betrokken persoon, ongeveer – op gezichtshoogte geplaatste dwarsbalk van een zonnescherm, mede in aanmerking genomen de kwetsbaarheid van het gezicht en het risico dat een dergelijke botsing tot een val leidt, een aanmerkelijk risico op letsel met zich brengt.
2.8.
Ten slotte acht de rechtbank onvoldoende weersproken dat het gevaar van de zonneschermen relatief eenvoudig te voorkomen was. Daarbij acht de rechtbank van belang dat de vier in de nabijheid van het pad aanwezige zonneschermen in de tijdelijke situatie dat het pad tijdens de verbouwing door Sint Maartenskliniek als verbindingsroute was aangewezen ook zijn opgetrokken, waarmee het gevaar volledig was geweken. De enkele gestelde omstandigheid dat het optrekken van de zonneschermen in de desbetreffende ruimten tot overlast van zonlicht of warmte leidt, leidt niet tot het oordeel dat dit niet als een relatief eenvoudige en bruikbare oplossing kan worden gezien, temeer niet nu Sint Maartenskliniek in het geheel niet heeft onderbouwd wat zich in de desbetreffende ruimtes bevond, waaruit de gestelde overlast concreet bestond, hoe groot die overlast was en of die niet op een ander wijze te verhelpen was. Daarbij komt dat evenmin voldoende is gemotiveerd waarom – er vanuit gaande dat er, zoals Sint Maartenskliniek stelt, voldoende alternatieve looproutes zijn – het pad niet volledig kon worden afgesloten of vervangen door een visueel duidelijk van de andere wandelpaden te onderscheiden “glazenwasserspaadje”. De stelling dat afsluiting van het pad altijd weer zou leiden tot andere gevaarlijke situaties kan de rechtbank, zonder nader onderbouwing die niet is gegeven, niet volgen.
2.9.
Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat het pad – met in achtneming van de in 2.5. weergeven criteria - niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen en dat, nu het daaruit voortvloeiende gevaar zich heeft verwezenlijkt, Sint Maartenskliniek daarvoor aansprakelijk is. Naast de vraag of sprake is van eigen schuld maakt ook de omvang van het gestelde letsel en de daaruit voortvloeiende schade, die volgens Sint Maartenskliniek kleiner is dan gesteld, geen onderdeel uit van de in dit deelgeschil voorgelegde vragen. Nu de gevraagde verklaring voor recht gelet op het vorenstaande toewijsbaar is, kunnen de overige daartoe door [verzoekster] aangevoerde gronden verder onbesproken blijven.
Uit het vorenstaande volgt voorts dat anders dan Sint Maartenskliniek stelt voor de beoordeling van de aansprakelijkheidsvraag geen nadere bewijslevering nodig is zodat het op die stelling gebaseerde verweer dat niet wordt voldaan aan het in 1019z Rv neergelegde proportionaliteitcriterium reeds om die reden faalt.
Buitengerechtelijke incassokosten
2.10.
[verzoekster] vordert vergoeding van de gemaakte buitengerechtelijk incassokosten, waarvan zij na de genoemde vermindering van de vordering op dit punt stelt dat deze € 9.096,02 bedragen. Dit bedrag bestaat zo begrijpt de rechtbank de stellingen van [verzoekster] uit (38,6 -7,3 uur =) 31,3 uur, maal een uurtarief van € 235,00 = € 7.355,50 exclusief btw, € 8.900,16 inclusief BTW aan salaris en € 195,52 aan ‘verschotten’, hetgeen opgeteld een bedrag oplevert van € 9.095,68. Nu de aansprakelijkheid van Sint Maartenskliniek vast staat staat vast dat Sint Maartenskliniek op de voet van artikel 6:96 lid 2 BW de buitengerechtelijke kosten van [verzoekster] aan haar moet vergoeden, voor zover die kosten redelijk zijn en de verrichte werkzaamheden redelijkerwijs noodzakelijk waren om schadevergoeding te verkrijgen. Voor zover Sint Maartenskliniek in dit verband een beroep doet op eigen schuld aan de zijde van [verzoekster] had van haar verwacht mogen worden dat zij aan dit verweer concreet invulling had gegeven, hetgeen zij heeft nagelaten, zodat dit verder als onvoldoende onderbouwd buiten beschouwing wordt gelaten. Anders dan de eerder besproken betwisting van de aansprakelijkheid heeft Sint Maartenskliniek niet betwist dat de kosten zijn gemaakt, dat deze redelijk zijn en dat deze voor [verzoekster] noodzakelijk waren om schadevergoeding te krijgen, behalve dat Sint Maartenskliniek stelt dat een aantal kosten dubbel, te weten ook als kosten bij de behandeling van het verzoek als bedoeld in artikel 1019aa, is gedeclareerd. Van deze dubbeling is echter, zoals niet is weersproken, na de vermindering door [verzoekster] van haar vordering op de zitting geen sprake meer. Gelet hierop zal de rechtbank de gevorderde incassokosten tot een bedrag van € 9.095,68 toewijzen, vermeerderd met rente als gevorderd. Dat de hoogte van de door [verzoekster] als gevolg van het ongeval geleden schade betwist is en nog niet vast staat maakt dat niet anders, nu niet betwist is dat de incassokosten in een zodanig verband met het ongeval staan dat zij aan Sint Maartenskliniek, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als gevolg van deze gebeurtenis kunnen worden toegerekend (vgl. HR 11 juli 2003, NJ 2005/50).
Medisch Contact
Simone Paauw 09 juli 2025 2 minuten leestijd
Nieuws
Sint Maartenskliniek discrimineert vrouwelijke anesthesioloog
2 reacties
De Sint Maartenskliniek heeft een vrouwelijke anesthesioloog gediscrimineerd door haar een lagere ‘excellentietoeslag’ toe te kennen dan haar mannelijke collega. Dat is het oordeel van het College voor de Rechten van de Mens naar aanleiding van een klacht die de vrouwelijke anesthesioloog indiende.
Advertentie
Hun werkzaamheden, klinische vaardigheden en niet-klinische activiteiten zijn vergelijkbaar, en de Sint Maartenskliniek kan niet goed onderbouwen waarom de mannelijke anesthesioloog een hogere toeslag verdient dan zijn vrouwelijke collega, vindt het College.
Eens in de vijf jaar kunnen medisch specialisten van de Sint Maartenskliniek een verzoek indienen voor een zogenoemde excellentietoeslag van 5, 10 of 15 procent van het brutosalaris, zo blijkt uit de uitspraak. De beoordeling van het verzoek wordt gedaan door een ‘Board of Excellence’ bestaande uit vijf medisch specialisten en een voorzitter. Deze board baseert het oordeel op een aanvraagformulier dat de aanvragers zelf invullen, op een beoordeling van de medisch manager en op het beeld dat zij zelf hebben van de betreffende collega.
Verschil
Zowel de mannelijke als de vrouwelijke anesthesioloog ontvingen eerder een toeslag van 15 procent en deden eind 2019 een nieuwe aanvraag, zo blijkt uit de uitspraak. In juni 2020 werd besloten dat de vrouwelijke anesthesioloog een toeslag van 10 procent krijgt en de mannelijke anesthesioloog een toeslag van 15 procent. Na intern bezwaar te hebben gemaakt – zonder resultaat – stapt de vrouwelijke anesthesioloog uiteindelijk naar het College. Dit oordeelt dat alle activiteiten waarop de aanvragen van de twee anesthesiologen zijn beoordeeld vergelijkbaar zijn.
Initiator
De Sint Maartenskliniek stelt dat de mannelijke anesthesioloog desondanks een hogere toeslag verdient omdat hij, volgens de medisch manager, een ‘initiator’ is en een kartrekker, terwijl de vrouwelijke anesthesioloog minder initiërend zou zijn. Het College, dat de toekenningsprocedure onder de loep heeft genomen, is van mening dat deze op meerdere punten rammelt. Het zijn van een initiator blijkt helemaal geen toetsingscriterium binnen de procedure. De vrouwelijke anesthesioloog kon er dan ook geen rekening mee houden dat dit van belang zou zijn voor de beoordeling. Bovendien is de kwalificatie initiator of kartrekker volgens het college subjectief – er is niet vastgelegd wat deze competentie inhoudt – en daarom vatbaar voor (onbewuste) stereotyperende en discriminerende opvattingen. Wat het college betreft is het zijn van een initiator of kartrekker dan ook geen objectieve rechtvaardiging voor het beloningsverschil.
Complimenten voor Ingrid en Sanne van de gipskamer.
Met veel creativiteit, geduld, passen en meten hebben ze een brace gemaakt die, voor zover mogelijk, “comfortabel” te dragen is. Dames met warm hart voor de patiënt.
Ik ben door dokter Riedijk geopereerd aan mijn linker sleutelbeen die een dubbele breuk had.
Er moest een plaat in worden gezet. Voordat hij ging opereren heeft hij alles goed uitgelegd, voor mij kwam dat prettig over.
Ook heeft hij mijn man meteen na de operatie gebeld dat alles goed verlopen was.
Ook wil ik het medisch personeel bedanken, hebben mij goed geholpen.
Heb ik nacht moeten blijven ook daar fijn geholpen.
De foto's na 8 weken gezien en ook daar goede uitleg gekregen over het herstel.
Deze was gelukkig perfect.
Kortom: ik ben ook deze keer prima behandeld.
Sterke punten Mijn afspraken worden meteen gemaakt.
Vraagt u zih ook wel eens af waarom u wordt geweigerd voor een hogere polis? Diep verstopt op de site vind je een zinnetje over het delen van al je medische info met de zorgverzekerar. PAS OP voor de ST. Maartensklniek.Waar kan ik terecht met vragen over de kosten en specificatie van mijn behandeling op mijn nota?
Sinds 1 juni 2014 zijn alle ziekenhuizen verplicht om naast de DBC gegevens ook een deel van de individuele behandelgegevens (zorgactiviteiten) van elke patiënt op de nota te specificeren. Uw zorgverzekeraar ontvangt deze gespecificeerde nota en u kunt met vragen bij hen terecht. Zij kunnen u uitleg geven over de gedeclareerde rekening en indien nodig neemt uw zorgverzekeraar contact op met de Sint Maartenskliniek als er aanvullende vragen zijn.
Als u bezwaar wilt maken tegen het vermelden van uw behandelgegevens op de nota, dan kunt u een privacy-verklarings-formulier invullen dat u bij de balie van de polikliniek kunt opvragen.
Wat n schandalige mentaliteit in dit ziekenhuis! Kom je via doorgestuurd te zijn door de huisarts bij de spoedeisende hulp met na (9 mnd geleden geopereerd te zijn aan n navelbreuk) n bloedende navel en hevige buikpijn rondom de navel. Je ligt op n bedje krijgt n vooronderzoek van n assistente en wacht daarna op verdere antwoorden hoe of wat er gaat gebeuren. De dokter moet nog komen om je te onderzoeken! Dan plotseling wordt je van je bed weggestuurd de wachtkamer in geen dokter meer geen verdere onderzoek van n dokter want ze hadden t bed nodig! Er wordt n scan gemaakt daar wordt niks op gezien dag mevrouw u gaat naar huis. Belt u morgen maar de poli. Op de gang bij Bali krijg je de uitslag en wordt je infuus eruit gehaald nadat ikzelf aangaf dat ik die er nog in had zitten. En je wordt zo weggestuurd! Dit heb ik vorig jaar ook meegemaakt voordat ze ontdekte dat ik n navelbreuk had en ben ik 2x terug geweest op de spoedeisende hulp. Je bent echt n nummertje in dit ziekenhuis!!
Sterke punten Niks
Zwakke punten Een heleboel! Ze moeten patiënten eens serieus nemen met hun klachten!
Ik heb onderlaatst bloed geprikt wat ik elke 3 maanden moet doen door me ziekte nu helemaal blauw dat kan oké maar galbulten hoe dan nee dat ligt niet aan ons zeggen ze dan bel afspraak met de hematoloog wat een top mens is geen problemen mee belt de assistente u heeft geen bloed geprikt hoe dan Nou en zeker wel alles weer uitgelegd nee de galbulten kan niet door ons zijn Weer wachten op dat de hematoloog belt Ik ben er klaar mee het is elke weer wel wat daar
Sterke punten Hematoloog top vrouw
Zwakke punten Geen overzicht qwa uitslagen of behandeling is in Nijmegen wel heel anders geregeld
Maasstad ziekenhuis heeft begin dit jaar haar focus verlegd van medische zorg naar een verdien model.
De medische zorg is hierdoor sterk achteruit gegaan en als patiënt wordt je behandeld als een financieel nummer.
Je krijgt sterk het idee dat Maasstad je het liefst een nummer op je voorhoofd stempelt en na wat standaard onderzoeken je dan zo snel mogelijk uit het ziekenhuis probeert te werken ook al zijn je klachten niet of niet geheel verholpen.
Vrouw, 40 - 50, blank, dunne staart, kort, probeert patiente roze woensdag aan te smeren in drukke fitness ruimte. Gebeurt met vreemd lachje en indringend oogcontact met andere fysiotherapeut (man, 20 - 30, dun) over hoofd patiente heen.
Zes weken therapie twee keer per week.Fysio moest letterlijke iedere keer een ruimte zoeken.En als ze dan plek kwamen er nog mensen binnen lopen om hun zooi te dumpen. iets te vragen of hun fysio te zoeken die niet was komen opdagen. Heb de fysio nog nooi met de ogen zien knipperen dus blijkbaar volkomen normaal dat je niet de 30min zorg krijgt waarvoor betaald wordt. Ook wisselt kwaliteit van fysio medewerkers gigantisch.
Onslaan zieke medewerker
Review over Sint MaartenskliniekRechtspraak.nl
ECLI:NL:RBARN:2008:BE9519
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Arnhem
Datum uitspraak
08-08-2008
Datum publicatie
01-09-2008
Zaaknummer
505947 CV Expl. 07-4686
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie
" Artt. 3:310 lid 1, 7:658, 658a lid 1, 681 BW. Niet-nakoming zorgplicht voor veilige arbeidsomstandigheden door werkgever. Schade door werknemer geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden. Niet nagekomen toezegging van de werkgever dat de reïntegratie-inspanning na ommekomst van het tijdvak waarin de werknemer jegens hem recht heeft op loon, zou worden voorgezet. Kennelijk onredelijk ontslag. Beroep van de werkgever op verjaring in het gegeven geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar. Schadevergoeding naar billijkheid. "
Vindplaatsen
Rechtspraak.nl
Prg. 2008, 172
AR-Updates.nl 2008-0565
VAAN-AR-Updates.nl 2008-0565
share
Verrijkte uitspraak
Uitspraak
Vonnis
RECHTBANK ARNHEM
Sector kanton
Locatie Nijmegen
zaakgegevens 505947 \ CV EXPL 07-4686 \ 282fh
uitspraak van
Vonnis
in de zaak van
[eisende partij]
wonende te Leuth
eisende partij
gemachtigde mr. M.A.I. Gerards (SRK Rechtsbijstand)
tegen
de stichting STICHTING Sint Maartenskliniek
statutair gevestigd te Nijmegen, kantoorhoudend te Nijmegen
gedaagde partij
gemachtigde eerst mr. J.E. Brouwer-Harbach, nu mr. F.V.I.M. Hoppers
Partijen worden hierna [eisende partij] en St. Maartenskliniek genoemd.
De procedure
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het griffie-exemplaar van het vonnis van de kantonrechter van 8 februari 2008 en de daarin genoemde gedingstukken;
- de conclusie van antwoord met producties;
- de conclusie van repliek;
- de conclusie van dupliek met producties;
- de akte uitlating producties van [eisende partij].
1. De feiten
1.1. [eisende partij], geboren op [dag en maand] 1956, is op 1 november 1986 bij St. Maartenskliniek in dienst getreden in de functie van groepsleidster en verpleegkundige voor gemiddeld 32 uur per week, na eerst een half jaar als uitzendkracht bij St. Maartenskliniek te hebben gewerkt. Haar loon bedroeg laatstelijk € 1.789,03 bruto per maand.
1.2. [collega A], [collega B], [collega C] en [collega D], collega’s van [eisende partij] die met haar op dezelfde afdeling werken, de afdeling Kinder- en Jongerenrevalidatie, hebben zich bij brief van 10 november 1995 tot St. Maartenskliniek ([namen van 3 personen X, Y en Z]) gewend. Zij schrijven onder meer:
“ al geruime tijd overwegen wij, de leden van team 2 van afdeling 11, om iets te doen aan het gevoel van onmacht en onvrede wat in ons team heerst n.a.v. de wijze waarop er met een conflict tussen een collega van ons en ons afdelingshoofd wordt omgegaan.
(…)
Ook al zijn wij niet volledig op de hoogte van alle ins en outs van wat er speelt tussen [voornaam eisende partij] en [voornaam afdelingshoofd], wij vangen wel es wat op en hebben onze ogen en oren niet in de zak zitten. Gevolg is, dat er heel wat gepraat en gespeculeerd wordt, hetgeen de sfeer binnen het team en de afdeling niet ten goede komt.
Graag willen wij meer duidelijkheid omtrent de gang van zaken rond onze collega en de consequenties voor de afdeling en ons als team.”
1.3. [eisende partij] is in 1995 en 1996 enige tijd arbeidsongeschikt geweest. Daarna heeft zij op de afdeling Volwassenenrevalidatie gewerkt. Op 9 januari 1998 is zij opnieuw door ziekte uitgevallen. Met ingang van 28 augustus 2001 is haar een WAO-uitkering toegekend op basis van 80-100% arbeidsongeschiktheid.
1.4. Een brief van St. Maartenskliniek aan [eisende partij] van 30 december 1999 bevat onder meer de volgende passage:
“In ons gesprek op 17 juni heb ik u gezegd dat reïntegratie over het algemeen veel tijd in beslag neemt en dat de St. Maartenskliniek niet stopt met reïntegratie-ondersteuning na 2 jaar arbeidsongeschiktheid. De heer [F] (P&O-functionaris bij St. Maartenskliniek; kantonrechter) blijft u dan ook helpen na 1 februari 2000. Helaas is het onmogelijk daarbij succes te garanderen. Wij zijn immers afhankelijk van uw mogelijkheden en beperkingen en van het vinden van passende vacatures.”
1.5. St. Maartenskliniek deelt bij brief van 3 september 2002 aan [eisende partij] mee:
“Naar aanleiding van uw open sollicitatie d.d. 9 februari 2002 en het gesprek dat wij op 11 april 2002 daarover voerden, is gezocht naar alternatieve werkzaamheden binnen de Sint Maartenskliniek.
U heeft kenbaar gemaakt voor 12 uur per week (4 dagen van 3 uur) beschikbaar te zijn voor werkzaamheden binnen onze kliniek. Daarbij hebben wij geconstateerd dat het werken in de zorg, het werken in de administratie, baliewerkzaamheden en het halen en brengen van patiënten van en naar therapieën, vanwege fysieke problemen niet tot de mogelijkheden behoort.
Vanwege uw beperkingen zijn wij op dit moment dan [ook] niet in staat u zinvol werk aan te bieden. Wanneer wij u op enig moment wel zinvol werk kunnen aanbieden, nemen wij contact met u op.”
1.6. De gemachtigde van [eisende partij] antwoordt bij brief van 4 maart 2003. voor zover hier van belang:
“Cliënte deelde mij mede dat zij, na enige tijd volledig arbeidsongeschikt te zijn geweest, sedert 28 augustus 2001 gedeeltelijk arbeidsongeschikt wordt geacht. Volgens de Uitvoeringsinstelling Werknemersverzekeringen is zij onder meer in staat om werkzaamheden als receptiemedewerker in een ziekenhuis te verrichten. Van cliënte begreep ik, dat dit soort werkzaamheden ook bij uw ziekenhuis is ruime mate worden verricht.
U heeft cliënte laatstelijk bij brief van 3 september 2002 - naar aanleiding van een "open" sollicitatie van cliënte van 9 februari 2002 - laten weten dat u van oordeel bent haar geen werkzaamheden te kunnen bieden, omdat u geconstateerd zou hebben dat o.m. baliewerkzaamheden vanwege fysieke problemen niet tot de mogelijkheden behoren.
Uw oordeel staat daarmede haaks op het oordeel van de Uitvoeringsinstelling, welk oordeel in casu thans als rechtens geldend dient te worden aangemerkt. U bent als goed werkgever gehouden cliënte passende arbeid aan te bieden, waarbij van u verlangd kan worden dat u zonodig aanpassingen in uw organisatie doorvoert.
Namens cliënte verzoek ik u dan ook om haar in staat te stellen om binnen uw organisatie die werkzaamheden te gaan verrichten, waartoe zij door de Uitvoerings-instelling in staat wordt geacht en haar het daarbij behorende loon te voldoen. Cliënte is bereid en in staat om op eerste afroep uwerzijds de werkzaamheden aan te vangen.”
1.7. Bij brief van 10 november 2004 heeft St. Maartenskliniek aan [eisende partij] een verslag gezonden van een gesprek, dat partijen op 28 oktober 2004 hebben gevoerd. De tekst van dat verslag luidt, voor zover hier van belang:
“Mevrouw [G] vraagt mevrouw [eisende partij] hoe het met haar gaat. Zij antwoordt dat het goed met haar gaat en dat zij veel baat heeft bij het begeleidingstraject dat de Sint Maartenskliniek (SMK) haar heeft aangeboden.
[persoon Z] deelt mede dat de SMK bewust gewacht heeft met het voeren van een gesprek over beëindiging van het dienstverband om het begeleidingstraject niet te verstoren, (…).
Mevrouw [eisende partij] zegt dat zij `psychologisch' allang afscheid heeft genomen van de SMK, zij heeft geen behoefte aan een receptie of iets dergelijks.
[persoon Z] vraagt mevrouw [eisende partij] of zij het dienstverband met wederzijds goedvinden wil beëindigen, gezien de situatie dat zij volledig (80 - 100 %) arbeidsongeschikt is en de SMK haar noch intern noch extern kan reïntegreren.
Mevrouw [eisende partij] wil dat niet, zij zal zich verzetten en voor haar zakelijke belangen opkomen.
[persoon Z] zegt dat de SMK in dat geval een ontslagprocedure zal starten, dat is het beleid bij medewerkers die 2 jaar of langer arbeidsongeschikt zijn en bij wie de situatie zodanig stabiel is dat werkhervatting is uitgesloten.”
1.8. St. Maartenskliniek heeft op 10 november 2004 de Centrale Organisatie voor Werk en Inkomen (CWI) toestemming gevraagd om de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] op te zeggen.
1.9. [eisende partij] heeft op 25 november 2004 een verweerschrift ingediend bij CWI. Zij verzoekt daarin mede advies te vragen aan het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (UWV) in verband met haar arbeidsongeschiktheid en mogelijkheden tot herplaatsing.
1.10. Nadat partijen zich nog een keer schriftelijk hebben kunnen uitlaten, heeft CWI op 19 mei 2005 aan St. Maartenskliniek geschreven, dat de ontslagaanvraag uit het actuele bestand is verwijderd “om zuiver praktisch-administratieve redenen”, en een kopie van die brief aan de toenmalige gemachtigde van [eisende partij] gezonden.
1.11. St. Maartenskliniek heeft CWI bij brief van 24 november 2005 verzocht de ontslagaanvraag opnieuw in behandeling te nemen. CWI heeft dit bij brief van 30 november 2005 aan brief aan de gemachtigde van [eisende partij] meegedeeld en deze in de gelegenheid gesteld schriftelijk verweer te voeren.
1.12. De gemachtigde van [eisende partij] heeft op 12 december 2005 een nieuw verweerschrift ingediend.
1.13. CWI heeft bij brief van 22 december 2005 aan St. Maartenskliniek toestemming verleend om de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] op te zeggen.
1.14. St. Maartenskliniek heeft bij brief van 3 januari 2006 aan [eisende partij] de arbeidsovereenkomst opgezegd per 1 mei 2006.
1.15. Bij brief van 13 juli 2006 aan St. Maartenskliniek heeft de gemachtigde van [eisende partij] namens haar op grond van kennelijke onredelijkheid van haar ontslag aanspraak gemaakt op een bedrag van € 94.675, 47 (op basis van de kantonrechtersformule met correctiefactor C=2). Ook op 25 oktober 2006 heeft [eisende partij] bij St. Maartenskliniek melding gemaakt van haar aanspraak.
1.16. [eisende partij] heeft bij exploot van 10 april 2007 de stichting STICHTING tot Dienstverlening aan de Sint Maartenskliniek, h.o.d.n. Stg. Dienstverlening Sint Maartenskliniek, gevestigd en kantoorhoudend te Nijmegen (verder te noemen: de Stichting Dienstverlening), gedagvaard voor de kantonrechter alhier en gevorderd voor recht te verklaren dat sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag door de Stichting Dienstverlening, en haar te veroordelen tot betaling van het genoemde bedrag van € 94.675,47, althans een in goede justitie vast te stellen schadevergoeding.
1.17. De kantonrechter heeft bij vonnis van 8 februari 2008 de vordering afgewezen op de grond dat niet was gebleken, dat [eisende partij] in dienst was van de Stichting Dienstverlening.
2. De vordering en het verweer
2.1. De vordering van [eisende partij] en de grondslagen daarvan zijn weergegeven in het vonnis van 8 februari 2008 onder 1.
2.2. St. Maartenskliniek voert gemotiveerd verweer. Voor zover nodig zal de kantonrechter hierna op het verweer ingaan.
3. De beoordeling
3.1. Verjaring
3.1.1. St. Maartenskliniek voert ten eerste het verjaringsverweer dat zij eerder ook bij incidentele conclusie heeft opgeworpen. Zij motiveert dat als volgt. De verjaringstermijn voor een vordering op grond van artikel 7:681 BW is zes maanden, en gaat daags nadat de arbeidsovereenkomst feitelijk is geëindigd in. Dat was op 1 mei 2006. De verjaringstermijn eindigde dus op 1 november 2006. Bij brief van 25 oktober 2006 heeft [eisende partij] de verjaring gestuit aan het adres van de Stichting St. Maartenskliniek, waardoor een nieuwe termijn ging lopen tot 25 april 2007. Daarna heeft zij op 10 april 2007 de Stichting Dienstverlening gedagvaard. Met die dagvaarding is de verjaring tegen St. Maartenskliniek niet gestuit. De verjaringstermijn ex artikel 7:681 is daarom op 27 april 2007 verstreken.
3.1.2. Ook de subsidiaire vordering op grond van artikel 7:611 BW is verjaard, zo meent St. Maartenskliniek. Vorderingen tot schadevergoeding verjaren in beginsel op grond van artikel 3:310 BW na vijf jaren. De verjaringstermijn begint te lopen vanaf de dag dat de benadeelde met de schade en met de aansprakelijke persoon bekend is geworden. Dat was, aldus St. Maartenskliniek, op 9 januari 1998, de datum waarop [eisende partij] ziek is geworden, naar zij stelt door toedoen van St. Maartenskliniek. De dagvaarding is betekend op 17 augustus 2007, dus ruim negen jaar later.
3.1.3. Op dezelfde grond zijn de meer subsidiaire vordering van [eisende partij] uit onrechtmatige daad en haar uiterst subsidiaire vordering uit schending van de zorgplicht van de werkgever voor de arbeidsomstandigheden verjaard, aldus nog steeds St. Maartenskliniek.
3.1.4. [eisende partij] stelt hiertegenover, kort gezegd, dat haar arbeidsovereenkomst is beëindigd op initiatief van St. Maartenskliniek, en zo leest de kantonrechter - dat de verjaring van de vordering op grond van de kennelijke onredelijkheid van het ontslag is gestuit door tijdige betekening van een exploot inhoudende die vordering, op het kantoor van de gemachtigde van St. Maartenskliniek. Deze heeft de eveneens aan dat kantoor betekende dagvaarding gericht tot de Stichting Dienstverlening in redelijkheid behoren te begrijpen als een mededeling aan St. Maartenskliniek waarin [eisende partij] zich ondubbelzinnig haar recht op nakoming van de schadevergoedingsverbintenis voorbehoudt en heeft dit ook daadwerkelijk zo begrepen. Verder wordt op de van St. Maartenskliniek uitgaande stukken, zoals de arbeidsovereenkomst van [eisende partij] en de aan haar gerichte brieven, volstaan met de vermelding dat zij afkomstig zijn van “Sint Maartenskliniek” of “de St. Maartenskliniek” zonder vermelding van het nummer waaronder St. Maartenskliniek is ingeschreven in het handelsregister. Correspondentie van de CWI aan de werkgever van [eisende partij] is, overeenkomstig het vermelde op de ontslagaanvraag van 10 november 2004, geadresseerd aan “Sint Maartenskliniek” tout court. St. Maartenskliniek heeft eerst na verloop van acht jaren nadat de arbeidsongeschiktheid is ingetreden de arbeidsverhouding beëindigd, zodat het beroep van die zijde op verjaring thans niet gepast is, aldus nog steeds [eisende partij].
3.1.5. Verscheidene van deze stellingen zijn tegen het verweer bestand. Vooreerst is opmerkelijk dat St. Maartenskliniek zich klaarblijkelijk op het standpunt stelt, dat bij het instellen van een vordering in rechte de uiterste zorgvuldigheid in acht genomen moet worden bij de adressering van de dagvaarding, en dat het in geval van onzekerheid over de persoon van de gedaagde op de weg van de verzoeker tot het uitbrengen van het exploot dan wel diens gemachtigde ligt om hierover duidelijkheid te krijgen, dan wel meerdere personen te dagvaarden teneinde te vermijden dat de juiste schuldenaar wordt gemist.
3.1.6. In het algemeen gesproken is dit verweer niet onjuist, maar onder de gegeven omstandigheden faalt het. [eisende partij] legt er terecht de vinger bij, dat aan de zijde van St. Maartenskliniek noch een in het handelsregister ingeschreven handelsnaam, noch het nummer waaronder de rechtspersoon in dat register is ingeschreven, op enig van deze uitgaand stuk te vinden is, zelfs niet op haar arbeidsovereenkomst. St. Maartenskliniek heeft in het midden gelaten, waarom de door haar verdedigde mate van zorgvuldigheid bij het uitbrengen van een dagvaarding niet vereist zou zijn bij het deelnemen door rechtspersonen aan het economisch verkeer, als voorgeschreven in artikel 25 lid 1 Handelsregisterwet (Hrw) 1996 (voordien artikel 32a Hrw). In het systeem van die wet en overige bepalingen van rechtspersonenrecht kan onzekerheid over de identiteit van de rechtspersoon die met een derde een rechtsbetrekking is aangegaan, aan laatstgenoemde niet worden tegengeworpen, indien de onzekerheid een gevolg is van een omstandigheid die aan de rechtspersoon kan worden toegerekend. Het zich bedienen van een niet geregistreerde handelsnaam, en het veronachtzamen van het voorschrift van genoemd artikel 25 lid 1 Hrw, zijn zodanige omstandigheden waardoor de bedoelde onzekerheid voor risico van die rechtspersoon blijft. In de gegeven omstandigheden kon niet door raadpleging van het handelsregister een einde komen aan die onzekerheid. Dat het bepaalde in artikel 25 lid 1 Hrw niet voor St. Maartenskliniek geldt als bedoeld in lid 2 van dat artikel, of dat haar op de voet van het bepaalde in lid 3 van dat artikel een vrijstelling was verleend, is niet gesteld of gebleken. Ook is niet van belang, dat de juiste handelsnaam wel voorkwam op stukken afkomstig van het UWV, zoals St. Maartenskliniek heeft gesteld. Dit mag zo zijn, maar in het licht van de hiervoor weergegeven onnauwkeurigheid van St. Maartenskliniek kan de omstandigheid dat [eisende partij] die stukken niet heeft geraadpleegd met het doel de identiteit van haar wederpartij vast te stellen alvorens een dagvaarding te doen betekenen, haar niet worden tegengeworpen.
3.1.7. Daar komt bij dat de dagvaarding in de procedure met nummer 488840 CV EXPL 07.2260 tegen de Stichting Dienstverlening, evenals die in dit geding, betekend is aan het kantoor van de gemachtigde van St. Maartenskliniek. St. Maartenskliniek zowel als de Stichting Dienstverlening heeft op dat kantoor domicilie gekozen. Deze gemachtigde heeft bij wijze van spreken in één oogopslag kunnen en moeten opmerken, dat [eisende partij] een vordering tegen haar werkgeefster bedoelde in te stellen, maar dat voor haar niet geheel duidelijk was welke van de rechtspersonen die “St. Maartenskliniek” in hun naam voeren zij moest aanspreken.
3.1.8. De hiervoor beschreven, aan St. Maartenskliniek toe te rekenen omstandigheden vormden een ernstige belemmering voor [eisende partij] bij het instellen van haar vordering. De kantonrechter komt op grond van een en ander tot het oordeel, dat het beroep van St. Maartenskliniek op verjaring naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Dit geldt niet alleen voor de arbeidsrechtelijke vorderingen maar zeker ook voor de algemeen-verbintenisrechtelijke vorderingen, nu [eisende partij] geacht kan worden niet eerder dan door de incidentele conclusie van St. Maartenskliniek in deze procedure casu quo de conclusie van antwoord in de procedure tegen Stichting Dienstverlening (de kantonrechter ambtshalve bekend) bekend te zijn geworden zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke (rechts)persoon.
3.1.9. Nu het verjaringsverweer op alle punten faalt, blijft de beslissing dat [eisende partij] in haar vordering kan worden ontvangen (zie het vonnis van 8 februari 2008 onder 4.1) in stand.
3.2. Het ontslag
3.2.1. Opzegging van een arbeidsovereenkomst wordt als kennelijk onredelijk aangemerkt, als een redelijk oordelend werkgever niet tot een dergelijke opzegging had kunnen komen (vergelijk de in artikel 7:681 lid 2 BW gegeven voorbeeldgevallen), of ook als de gevolgen van de opzegging voor de werknemer te ernstig zijn in vergelijking met het belang van de werkgever bij de opzegging.
3.2.2. St. Maartenskliniek bestrijdt de stelling van [eisende partij], dat zij als gevolg van werkomstandigheden arbeidsongeschikt geworden is. Wat de fouten in de medicijnuitgifte betreft, waartegen volgens [eisende partij] ondanks haar herhaalde waarschuwingen geen maatregelen werden genomen, voert St. Maartenskliniek aan dat het controlesysteem deugdelijk was en is, en dat haar geen klachten of meldingen van [eisende partij] bekend zijn. Tegen een collega van [eisende partij] die zich schuldig maakte aan seksuele intimidatie van patiënten zijn, anders dan zij stelt, maatregelen genomen die zijn uitgemond in een verzoek aan de kantonrechter tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Dat dit verzoek is afgewezen, kan - zo betoogt St. Maartenskliniek - haar niet worden tegengeworpen. Wel is de bewuste collega herplaatst. Deze feiten hebben overigens plaatsgevonden tussen 1986 en 1995, zodat uitgesloten moet worden geacht dat dit iets van doen zou hebben met de arbeidsongeschiktheid van [eisende partij] in 1998. Aan de communicatieproblemen met haar voormalige leidinggevende [naam afdelingshoofd] (verder te noemen: [afdelingshoofd]) is [eisende partij] voor een belangrijk deel zelf debet, aldus St. Maartenskliniek. Zij kan onvoldoende relativeren, heeft tegenover [afdelingshoofd] een wantrouwende en vijandige houding aangenomen en ongefundeerde verwijten aan haar adres geuit. Na de ziekteperiode die eindigde in 1996 is [eisende partij] in onderling overleg naar een andere afdeling overgeplaatst. Voor zover zij [afdelingshoofd] verwijt haar reïntegratie te hebben belemmerd, is dat thans niet meer relevant; [afdelingshoofd] is sinds haar overplaatsing in 1996 niet meer haar leidinggevende.
3.2.3. Tegen de stelling van [eisende partij] dat St. Maartenskliniek onvoldoende reïntegratie-inspanningen heeft geleverd, voert laatstgenoemde het volgende verweer. Reeds enkele weken nadat [eisende partij] arbeidsongeschikt was geworden, heeft St. Maartenskliniek een reïntegratieplan gemaakt. Dit plan is door Cadans goedgekeurd. In 1998 constateerde de bedrijfsarts dat [eisende partij] niet inzetbaar was in haar eigen functie en ook niet in andere passende functies. Vanaf 1999 heeft [eisende partij] passend (licht) werk gedaan en daartoe een computercursus gevolgd. Er zijn begeleidingsgesprekken gevoerd. Ook nadat haar arbeidsongeschiktheid twee jaar had geduurd en haar een WAO-uitkering was toegekend, zijn de reïntegratiepogingen voortgezet, zonder succes evenwel, omdat [eisende partij] steeds arbeidsongeschikt bleek, zoals ook door het UWV is vastgesteld. Ook in 2003 en 2004 hebben gesprekken plaatsgevonden en zijn vacatures onder haar aandacht gebracht. Het UWV heeft haar op 23 juni 2004 volledig arbeidsongeschikt verklaard. [eisende partij] verliest het verschil tussen de eerste periode van haar arbeidsongeschiktheid (1995-1996) en de tweede (vanaf 1998) uit het oog. De oorzaken van haar arbeidsongeschiktheid in de eerste periode zijn St. Maartenskliniek niet bekend. De tweede periode kon zij niet werken als gevolg van peesklachten, als gevolg van het feit dat zij een patiënt moest reanimeren terwijl ze nog met een verstuikte pols kampte. Dat zou geresulteerd hebben in posttraumatische dystrofie. St. Maartenskliniek merkt op dat, daargelaten dat het gestelde voorval langer dan vijf jaar geleden heeft plaatsgevonden, [eisende partij] er geen bewijs voor geleverd heeft. Dat het zo gegaan is als zij beschrijft acht St. Maartenskliniek overigens onaannemelijk, omdat een alarmsysteem haar in staat stelt, in noodgevallen direct hulp van een collega te krijgen.
3.2.4. Voorts betwist St. Maartenskliniek dat de gevolgen van de opzegging voor [eisende partij], in verhouding tot het met de opzegging te dienen belang, te ernstig zijn. [eisende partij] heeft in de ontslagprocedure bij CWI niet betwist dat hervatting van de bedongen arbeid of ander passend werk niet binnen een redelijke termijn te verwachten was. De opzegging was dan ook op grond van het bepaalde in artikel 5:2 Ontslagbesluit geoorloofd en dus niet kennelijk onredelijk, aldus St. Maartenskliniek.
3.2.5. De kantonrechter overweegt als volgt. In het licht van het verweer van St. Maartenskliniek heeft [eisende partij] haar stellingen over de gebreken in het medicijnuitgiftesysteem onvoldoende feitelijk onderbouwd, bijvoorbeeld met een overzicht van incidenten. Uit haar eigen stellingen blijkt verder dat zij, nadat zij - naar zij stelt - bij haar afdelingshoofd geen gehoor vond voor gesignaleerde problemenbij de medicijnuitgifte, in het team van haar afdeling het initiatief heeft genomen om een deugdelijk systeem met controlemogelijkheid op te zetten, alsook dat zij vanaf 1997 zitting had in commissies voor het opstellen van protocollen, onder meer voor het veilig melden van incidenten. Dat haar arbeidsongeschiktheid geheel of ten dele het gevolg was van tegenwerking inzake de medicijnuitgifte, staat dan ook niet vast.
3.2.6. Ook haar stellingen over de gevolgen van het aankaarten van seksuele intimidatie van patiënten door een collega, kunnen de vordering niet dragen. [eisende partij] heeft immers niet betwist dat St. Maartenskliniek een ontbindingsprocedure ex artikel 7:685 BW tegen die collega heeft geëntameerd - maar dat de kantonrechter het verzoek heeft afgewezen - en dat de collega vervolgens is overgeplaatst naar een afdeling waarvan het personeel geen contact heeft met patiënten en ook niet met de afdeling van [eisende partij]. De kantonrechter deelt haar verwijt aan het adres van St. Maartenskliniek dat door deze niet adequaat zou zijn gereageerd op haar melding(en), dan ook niet.
3.2.7. Wel wordt uit de stukken genoegzaam duidelijk dat St. Maartenskliniek niet adequaat heeft gereageerd op signalen die duidden op spanningen tussen [eisende partij] en haar afdelingshoofd. St. Maartenskliniek bestrijdt de desbetreffende stellingen van [eisende partij], zoals die uit haar dagboek van destijds zijn overgenomen, met een dagboek van het afdelingshoofd, [afdelingshoofd]. Laatstgenoemd dagboek leent zich echter niet voor onderzoek, niet alleen doordat het met de hand geschreven is, het handschrift niet uitmunt door leesbaarheid en een getypte transcriptie ontbreekt, maar ook vanwege de slechte kwaliteit van de overgelegde kopieën (productie 4 bij de conclusie van antwoord). De desbetreffende stellingen van [eisende partij] hebben dan ook te gelden als onvoldoende gemotiveerd betwist. Uit de hiervoor onder 1.2 aangehaalde brief van de collega’s van [eisende partij] aan St. Maartenskliniek, uit verslagen van werkbesprekingen in 1996 en uit schriftelijke reacties van personeelsfunctionaris [persoon J] op berichten van [eisende partij], valt overigens genoegzaam af te leiden dat de communicatiestoornis tussen [afdelingshoofd] en [eisende partij], die de oorzaak was van de spanningen op de afdeling, niet tijdig en niet voldoende is onderkend, alsook dat het gaat om een omstandigheid die voornamelijk in de risicosfeer van St. Maartenskliniek ligt, die als professionele organisatie gemakkelijker dan [eisende partij] kan beschikken over middelen om iets aan een dergelijk probleem te doen. In zoverre is de kantonrechter van oordeel, dat St. Maartenskliniek zich jegens [eisende partij] niet als een goed werkgeefster heeft gedragen. De spanningen tussen [eisende partij] en [afdelingshoofd] zijn daardoor onnodig hoog opgelopen en haar arbeidsongeschiktheid in de periode 1995-1996 is daar blijkens haar dagboeknotities in belangrijke mate een gevolg van.
3.2.8. Bij de beantwoording van de vraag of de opzegging van de arbeidsovereenkomst om die reden als kennelijk onredelijk kan worden aangemerkt, moeten alle aangevoerde en juist bevonden feiten en omstandigheden in aanmerking worden genomen. Hieruit volgt dat, hoewel blijkens het verzoek van St. Maartenskliniek aan CWI om een ontslagvergunning de opzegging niet is gegrond op feiten en omstandigheden in de eerste arbeidsongeschiktheids-periode, rekening moet worden gehouden met hetgeen hiervoor is overwogen.
3.2.9. Het “Overzicht dossier mevrouw [voorletters eisende partij] [eisende partij]”, dat St. Maartenskliniek als bijlage had meegestuurd bij haar verzoek om een ontslagvergunning, begint op 9 april 1999, ruim drie jaar na de gebeurtenissen tot februari 1996 die [eisende partij] in haar dagboek vastlegde. Vanaf november 1996 heeft [eisende partij] - zo volgt uit hetgeen zij stelt - in het kader van haar reïntegratie op een andere afdeling gewerkt, de afdeling Volwassenenrevalidatie, waar zij op 9 januari 1998 opnieuw door ziekte is uitgevallen.
3.2.10. St. Maartenskliniek voert aan, dat [eisende partij] haar klachten in de eerste arbeidsongeschiktheidsperiode niet inzichtelijk heeft gemaakt en St. Maartenskliniek - zoals deze stelt - niet bekend is met de aard van die klachten omdat zij niet over het medisch dossier van [eisende partij] mag beschikken. Volgens St. Maartenskliniek is de eerste periode van haar arbeidsongeschiktheid in 1996 “ten einde gekomen”.
3.2.11. Indien St. Maartenskliniek hiermee bedoelt dat de arbeidsongeschiktheid van [eisende partij] in de eerste periode niet een relevante omstandigheid voor de beoordeling van de (kennelijke on)redelijkheid van het ontslag, kan dat verweer haar niet baten. [eisende partij] heeft immers onbetwist gesteld, dat zij in het kader van haar reïntegratie op de afdeling Volwassenenrevalidatie is gaan werken. St. Maartenskliniek heeft in het geheel geen informatie van de bedrijfsarts of het UWV in het geding gebracht, waaruit zou kunnen worden afgeleid dat de reïntegratie van [eisende partij] op de afdeling Volwassenenrevalidatie is geslaagd en ertoe heeft geleid dat zij op enig tijdstip tussen november 1996 en 9 januari 1998 weer volledig arbeidsgeschikt verklaard is. Ook anderszins is dit niet gebleken.
3.2.12. Hierbij komt nog het volgende. [eisende partij] heeft gesteld dat zij eind november 1997 haar pols heeft verstuikt, dat zij zich heeft laten onderzoeken door de dienstdoende revalidatiearts, dat haar een drukverband is aangemeten en dat zij haar pols zo veel mogelijk moest ontzien. In december 1997 droeg zij nog steeds het drukverband. Haar afdelingshoofd was bekend met de blessure. Op de avond van 22 december 1997 stond [eisende partij], als gevolg van ziekte onder de collega’s, alleen voor de zorg van de patiënten van haar afdeling, waarbij zij slechts werd bijgestaan door een 1e-jaars stagiair MDGOVP. Een patiënt kreeg een hartstilstand en [eisende partij] moest reanimeren. Hierdoor is een aantal pezen in de geblesseerde hand beschadigd, waarna peesontsteking en posttraumatische dystrofie zijn ontstaan. Zij stelt daardoor haar werk in de verpleging niet meer te zullen kunnen verrichten.
3.2.13. St. Maartenskliniek betwist een en ander bij gebrek aan wetenschap. Zij acht het gestelde onaannemelijk, omdat een alarmsysteem voorhanden is waarmee in de zeldzame gevallen dat reanimatie noodzakelijk is, direct een collega kan worden opgeroepen. Zij vindt het vreemd dat [eisende partij] haar niet binnen vijf jaar na het voorval op de voet van het bepaalde in artikel 7:658 BW aansprakelijk heeft gesteld.
3.2.14. [eisende partij] stelt dat er geen alarmsysteem aanwezig was, en dat zij het reanimatieteam heeft laten oproepen, dat in verband met een lopende verbouwing buitenom van een ander gebouw moest komen. Deze omstandigheden zijn door haar gemeld bij de arbo-arts. Cadans heeft op 28 september 1998 een brief aan St. Maartenskliniek gestuurd, geschreven door dr. Kessener, waarin is vastgelegd dat de reanimatie de medische klachten van [eisende partij] heeft verergerd. [eisende partij] verzoekt St. Maartenskliniek deze brief in het geding te brengen.
3.2.15. De kantonrechter overweegt dat St. Maartenskliniek niet, althans onvoldoende gemotiveerd heeft betwist, dat [eisende partij] op de bewuste avond in december 1997 alleen voor de zorg van de patiënten op haar afdeling stond en dat haar afdelingshoofd wist van haar polsblessure. Dat een van de patiënten een hartstilstand kreeg, heeft St. Maartenskliniek eveneens onvoldoende gemotiveerd betwist, zodat dit tussen partijen vast staat. Dit leidt tot het oordeel dat St. Maartenskliniek voor de arbeid van [eisende partij] niet zodanige maatregelen heeft getroffen als redelijkerwijs nodig was om te voorkomen dat zij in de uitoefening van haar werkzaamheden schade lijdt. In de acute noodsituatie die ontstaat door de hartstilstand van een aan haar zorg toevertrouwde patiënt, waarin het belang van die patiënt onmiddellijk ingrijpen vereist, kon van [eisende partij] in redelijkheid niet worden verlangd dat zij tijd zou nemen voor het maken van een weloverwogen keus tussen dat belang en haar eigen belang bij het ontzien van de geblesseerde pols. Zou dit al anders zijn, dan stond zij voor de vraag of het reanimatieteam tijdig aanwezig zou zijn en of zij de komst ervan lijdzaam mocht afwachten. Voor zover St. Maartenskliniek haar verwijt een verkeerde afweging te hebben gemaakt, treft dat verwijt geen doel.
3.2.16. St. Maartenskliniek heeft nog de vraag opgeworpen, waarom [eisende partij] haar niet eerder aansprakelijk heeft gesteld voor de gevolgen van het voorval, maar vermeldt niet welke rechtsgevolgen zij aan het tijdsverloop verbonden wenst te zien. Voor zover St. Maartenskliniek bedoeld heeft een beroep op rechtsverwerking te doen, kan dat beroep niet slagen. Daargelaten dat, zolang partijen nog on speaking terms waren over de reïntegratie van [eisende partij], het instellen of enkel aankondigen van aansprakelijkstelling en rechtsmaatregelen niet opportuun was, valt niet in te zien waarom het voorval bij de beoordeling van de rechtsvraag buiten beschouwing moet worden gelaten.
3.2.17. Ten slotte verwijt [eisende partij] St. Maartenskliniek dat zij zich (ook) in de tweede periode van haar arbeidsongeschiktheid niet voldoende reïntegratie-inspanningen heeft getroost.
3.2.18. Dit verwijt mist in zoverre zijn doel, dat vast staat dat St. Maartenskliniek reeds kort nadat [eisende partij] was uitgevallen, een reïntegratieplan heeft opgesteld, dat door Cadans is goedgekeurd, dat in de loop van 1999 verscheidene gesprekken zijn gevoerd en dat [eisende partij] is toegezegd, dat de reïntegratie-inspanning ook na 1 februari 2000 zou worden voorgezet. Dat dit laatste ook is gebeurd, is echter onvoldoende gebleken. Wel heeft St. Maartenskliniek in de loop van de tijd enkele vacatures onder haar aandacht gebracht en is zij nog enkele malen uitgenodigd voor een gesprek, maar uit de stukken valt niet meer af te leiden dan dat dit gemiddeld één keer per jaar is gebeurd. Gegeven het bepaalde in artikel 7:658a BW heeft de werkgever die zich beperkt tot het vrijblijvend aanbieden van enkele vacante functies en de werknemer laat deelnemen aan een sollicitatieprocedure, niet voldaan aan zijn reïntegratieverplichting. Het verwijt aan het adres van St. Maartenskliniek is voor het overige dan ook gerechtvaardigd.
3.2.19. Al het voorgaande leidt tot de conclusie dat St. Maartenskliniek de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] kennelijk onredelijk heeft opgezegd. [eisende partij] komt daarom een schadevergoeding ten laste van St. Maartenskliniek toe. De schadevergoeding op de voet van het bepaalde in artikel 7:681 lid 1 BW behoort naar billijkheid te worden vastgesteld. Rekening houdend met alle omstandigheden van het geval zal de kantonrechter het bedrag van de vergoeding van materiële en immateriële schade vaststellen op € 58.000,- bruto.
3.3. Conclusie; proceskosten
3.3.1. Op grond van hetgeen hiervoor is overwogen zal de primaire vordering worden toegewezen op de wijze als hierna zal worden vermeld.
3.3.2. St. Maartenskliniek zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het geding. De aan de zijde van [eisende partij] gevallen kosten worden begroot op € 84,31 voor het exploot van dagvaarding, € 199,- voor vastrecht en twee punten à € 600,- volgens het liquidatietarief voor salaris gemachtigde, totaal € 1.483,31.
BESLISSING
De kantonrechter
- verklaart voor recht, dat St. Maartenskliniek de arbeidsovereenkomst met [eisende partij] kennelijk onredelijk heeft opgezegd;
- veroordeelt St. Maartenskliniek om tegen behoorlijk bewijs van kwijting een bedrag van € 58.000,- bruto aan [eisende partij] te betalen voor vergoeding van materiële en immateriële schade;
- veroordeelt St. Maartenskliniek in de kosten van het geding, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eisende partij] begroot op € 1.483,31;
- wijst het meer of anders gevorderde af;
- verklaart de veroordelingen tot betaling uitvoerbaar bij voorraad.
Dit vonnis is gewezen door de kantonrechter mr. B.P.M. Weusten en in het openbaar uitgesproken op
Ligt in Druten
Review over Sint Maartenskliniekvolgens busbedrijf. WOWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW maar 30 km verder.
Stel geen vragen
Review over Sint MaartenskliniekMeeste patienten lamgeslagen door medische problemen. Neerslachtigheid troef. Angst om voor zichzelf op te komen. Jammer.
Onterechte declaraties
Review over Sint MaartenskliniekSint Maartenskliniek moet mogelijk 2,8 miljoen terug betalen aan onterechte declaraties. Zie De Gelderlander.
Afkoopsom bestuurder
Review over Sint MaartenskliniekNieuws
Afkoopsom bij verlieslijdende Sint Maartenskliniek
Door RTL Z · 22 december 2014 · Aangepast: 6 september 2015
Afkoopsom bij verlieslijdende Sint Maartenskliniek
RTL Nieuws
De Sint Maartenskliniek in Nijmegen heeft ex-bestuurder Berthe de Jong een ontslagvergoeding van ruim 172.000 euro betaald. Dat blijkt uit de jaarrekening die het ziekenhuis vrijdag deponeerde.
Advertentievrij?
RTL-Premium
Uit de jaarrekening blijkt eveneens dat de resultaten van het ziekenhuis afgelopen jaren dramatisch zijn verslechterd. In 2011 maakte het ziekenhuis nog een winst van bijna 10 miljoen euro. In 2012 was dat gedaald tot een half miljoen. Vorig jaar zakte het ziekenhuis flink in de rode cijfers, met een verlies van 6,1 miljoen euro.
Kostenstijgingen
Uit een analyse van de jaarrekening blijkt dat de Sint Maartenskliniek vorig jaar vooral kampte met kostenstijgingen. De omzet steeg licht naar 166 miljoen euro. Maar de personeelskosten waren anderhalf miljoen hoger, en de patiënt- en bewonersgebonden kosten stegen ruim 6 miljoen.
In augustus 2013 maakte het ziekenhuis bekend dat bestuurder De Jong eind dat jaar moest vertrekken als gevolg van een reorganisatie. Volgens de officiële berichtgeving moest zij wijken omdat het ziekenhuis bestuurders 'met een medische achtergrond' wilde. Eerder dat jaar had bestuursvoorzitter Peter Hoppener al afscheid genomen. Hij werd in april 2013 divisiedirecteur bij zorgverzekeraar VGZ.
Volgens woordvoerder Wouter van der Meer is er geen verband tussen het vertrek van De Jong en Hoppener en de plotselinge verliezen bij het ziekenhuis.
Terugbetalen
De Sint Maartenskliniek is gespecialiseerd in bewegingszorg, en bezit naast de hoofdvestiging in Nijmegen vestigingen in Woerden, Boxmeer en Tiel. Er werken ruim 1800 mensen. Vorige maand meldde De Gelderlander dat het ziekenhuis mogelijk 2,8 miljoen euro moet terugbetalen aan zorgverzekeraars, als gevolg van ten onrechte gedeclareerde zorgverlening.
ZIE OOK: Zorgbestuurder vangt twee ton voor maand werk
Deel artikel
Bestolen door arriva
Review over Sint MaartenskliniekIk wil alle pati���«nten waarschuwen hun reizen met de bus de controleren op hun OV kaart. Ik blijk herhaald bestolen te zijn door arriva en kan niet eens met ze in contact komen om het geld terug te krijgen. Voor de wereldreis Plein 1944 - Station Nijmegen NS werd mij ruim 5 euro in rekening gebracht = een halte. En dat is slechts een voorbeeld. Er is geen loket van Arriva in Nijmegen om het probleem op te lossen. De Arriva website heeft geen formulier voor dit probleem. Breng is op de hoogte van de situatie maar kan niets voor je doen.
Sterke punten
Onnodig duur om te bereizen met bus.
Medisch dossier
Review over Sint MaartenskliniekECLI:NL:RBGEL:2018:1237
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Gelderland
Datum uitspraak
20-02-2018
Datum publicatie
20-03-2018
Zaaknummer
C/05/331598 / KG ZA 18-9
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Kort geding
Inhoudsindicatie
Vordering tot afgifte medisch dossier van overleden biologische vader in verband met vordering tot vernietiging testament wegens wilsonbekwaamheid. Beroepsgeheim. Zwaarwegend belang. Kliniek mag gegevens in dossier die de persoonlijke levenssfeer van derden schaden onzichtbaar maken (art. 7:457.
Vindplaatsen
Rechtspraak.nl
GJ 2018/84
JERF Actueel 2018/88
Verrijkte uitspraak
Uitspraak
vonnis
RECHTBANK GELDERLAND
Team kanton en handelsrecht
Zittingsplaats Arnhem
zaaknummer / rolnummer: C/05/331598 / KG ZA 18-9
Vonnis in kort geding van 20 februari 2018
in de zaak van
[Eiser] , IN HAAR HOEDANIGHEID ALS WETTELIJK VERTEGENWOORDIGSTER VAN HAAR MINDERJARIGE ZOON [naam],
[woonplaats]
eiser,
advocaat mr. P.M. de Vries te Amsterdam,
tegen
de stichting
STICHTING SINT MAARTENSKLINIEK,
gevestigd te Ubbergen,
gedaagde,
advocaat mr. K. Mous te Nijmegen.
Partijen zullen hierna [Eiser] en de Sint Maartenskliniek worden genoemd.
1De procedure
1.1.
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- de dagvaarding met producties 1 tot en met 12
- de productie 1 van de Sint Maartenskliniek
- de mondelinge behandeling van 6 februari 2018
- de pleitnota van [Eiser]
- de pleitnota van de Sint Maartenskliniek.
1.2.
Ten slotte is vonnis bepaald.
2De feiten
2.1.
[Eiser] heeft in het jaar 1999/2000 een kortstondige affectieve relatie met de heer [naam] (hierna: [de vader]) gehad. Uit deze relatie is een thans nog minderjarige zoon geboren, te weten [zoon eiser].
2.2.
[de vader] woonde vanaf 30 december 2013 samen met zijn partner [naam] in [plaats].
2.3.
Op 29 december 2015 heeft [de vader] een hersenbloeding gekregen in zijn linker hersenhelft. [de vader] is toen direct opgenomen in het ziekenhuis De Gelderse Vallei in Ede. Op 31 december 2015 is [de vader] overgeplaatst naar het Radboud UMC. Op deze datum is tussen [de vader] en het Radboud UMC een geneeskundige behandelovereenkomst tot stand gekomen.
2.4.
[de vader] heeft vervolgens van 31 december 2015 tot 19 januari 2016 in het Radboud UMC gelegen. Tijdens dit verblijf is door notaris mr. [naam notaris], gevestigd in Arnhem, op 8 januari 2016 een volmacht opgesteld waarmee [de vader] zijn zus en partner heeft gemachtigd om gezamenlijk voor hem beslissingen te nemen.
2.5.
Op 19 januari 2016 is [de vader] per ambulance overgebracht naar de Sint Maartenskliniek in Ubbergen om te revalideren.
2.6.
Op 20 januari 2016 is [de vader] met zijn partner een samenlevingscontract aangegaan en op deze zelfde datum is het testament van [de vader] verleden. In dit testament is zijn partner tot enig erfgenaam en executeur benoemd.
2.7.
Tijdens het verblijf van [de vader] in de Sint Maartenskliniek is een revalidatieplan opgesteld. Het revalidatieplan daterende van 1 februari 2016 vermeldt onder meer het volgende:
‘(…)
LG: over 4 weken
dhr. geeft ja en nee adequaat aan.
dhr. spreekt met hulp woorden uit.
dhr. zet met hulp taalzakboek in.
dhr. zet zo mogelijk op verzoek non-verbale communicatie in.
(…)
Nabespreking
(…)
Het meest hindert de communicatie, dhr. kan niet goed aangeven wat hij wil en bedoelt. (…)’
2.8.
Op 29 februari 2016 heeft een tweede (na)bespreking van het revalidatieplan plaatsgevonden. Naar aanleiding van deze bespreking is onder meer het volgende vastgelegd:
‘(…)
LG: over 4 weken
Dhr. geeft ja en nee adequaat aan NIET BEHAALD, het is afhankelijk van het gespreksonderwerp hoe goed dit lukt. Over het algemeen is het voor zijn omgeving lastig om zijn ja/nee goed te interpreteren. In oefensituatie lukt het minder goed dan wanneer dhr. vanuit eigen intentie iets wil duidelijk maken.
dhr. spreekt met hulp woorden uit GEDEELTELIJK BEHAALD Dhr. kan woorden soms naspreken, maar gaat snel over in perseveratie.
dhr. zet met hulp taalzakboek in NIET BEHAALD wanneer de juiste bladzijde voor gelegd word en er in oefening iets gevraagd wordt is de respons wisselend. Het gebruik van een ander communicatiehulpmiddel is op dit moment niet mogelijk i.v.m. de forse problemen met bijv. categoriseren
dhr. zet zo mogelijk op verzoek non-verbale communicatie in NIET BEHAALD het is afhankelijk van het gespreksonderwerp in hoeverre het dhr. lukt om non-verbale communicatie in te zetten. Wanneer het onderwerpen betreft die hij interessant vindt is er enige reactie zichtbaar.
(…)
Nabespreking:
(…)
Ja/nee is niet altijd duidelijk.
Dhr is meer gefrustreerd, lijkt niet alles te begrijpen, (…)’
2.9.
[de vader] is vervolgens op 19 april 2016 overgeplaatst en opgenomen in verpleeghuis De Viermaster in Apeldoorn. [de vader] is daarna op enig moment opgenomen in het Gelreziekenhuis in Apeldoorn. In dit ziekenhuis is [de vader] op 10 mei 2016 overleden.
2.10.
[Eiser] heeft na het overlijden van [de vader] het Radboud UMC verzocht om een afschrift van het medisch dossier van [de vader]. Het Radboud UMC heeft deze afgifte geweigerd. [Eiser] heeft het Radboud UMC vervolgens gedagvaard om in kort geding te verschijnen voor deze rechtbank op 14 november 2017. De ingestelde vordering strekte tot afgifte van het medisch dossier van [de vader]. Deze vordering is bij vonnis van
21 november 2017 met zaaknummer C/05/327838 / KG ZA 17-509 toegewezen. Dat vonnis vermeldt voor zover thans van belang het volgende:
4. De beoordeling van het geschil
(…)
4.2.
[Eiser] vordert in deze procedure een afschrift van het medisch dossier van [de vader] dat zijn behandelend arts van het Radboud UMC heeft bijgehouden in de periode van 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016. [Eiser] legt aan deze vordering ten grondslag dat [de vader] in deze periode medische behandeling heeft ondergaan in het Radboud UMC vanwege een hersenbloeding en dat de gegevens die daarvan zijn bijgehouden mogelijk kunnen bijdragen aan de vaststelling van de geestestoestand van [de vader] kort voor 20 januari 2016. [Eiser] stelt dat op deze datum het testament van [de vader] is verleden, waarin zijn (toenmalig) partner tot enig erfgenaam en executeur is benoemd, maar dat ernstige twijfels bestaan of [de vader] op dat moment wel in staat was zijn wil te bepalen en kenbaar te maken. [Eiser] stelt dat haar minderjarige zoon een emotioneel en financieel zwaarwegend belang heeft bij het achterhalen van de wilsbekwaamheid van [de vader] op 20 januari 2016 en dat, nu daarvoor inzage in de medische gegevens die zijn bijgehouden in het Radboud UMC noodzakelijk zijn, de vordering strekkende tot afgifte van die gegevens dient te worden toegewezen. Radboud UMC voert verweer en voert aan dat de behandelend arts van [de vader] beroepsgeheim heeft en dat het haar daarom niet zonder meer vrijstaat om het medisch dossier van [de vader] met betrekking tot de periode 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016 aan [Eiser] te verstrekken, zodat zij daartoe niet vrijwillig zal overgaan.
4.3.
De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Artikel 7:457 BW bepaalt, voor zover thans van belang, dat de hulpverlener ervoor zorg draagt dat aan anderen dan de patiënt geen inlichtingen over de patiënt dan wel inzage in of afschrift van de bescheiden, bedoeld in artikel 7:454 BW, worden verstrekt dan met toestemming van de patiënt. Indien verstrekking plaatsvindt, geschiedt deze slechts voor zover daardoor de persoonlijke levenssfeer van een ander niet worden geschaad. Indien de hulpverlener door inlichtingen over de patiënt dan wel inzage in of afschrift van de bescheiden te verstrekken, niet geacht kan worden de zorg van een goed hulpverlener in acht te nemen, laat hij zulks achterwege. Het beroepsgeheim als neergelegd in dit artikel is verder uitgewerkt in de richtlijn ‘Omgaan met medische gegevens’ van de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG). In deze richtlijn is onder meer bepaald dat het beroepsgeheim ook geldt na het overlijden van de patiënt en jegens nabestaanden van die patiënt.
4.4.
Voor doorbreking van het beroepsgeheim kan plaats zijn indien voldoende concrete aanwijzingen bestaan dat een ander zwaarwegend belang zou kunnen worden geschaad indien het beroepsgeheim onverkort wordt gehandhaafd. Volgens [Eiser] is een dergelijk zwaarwegend belang bij [zoon eiser] aanwezig, omdat hij zonder het testament, waarvan hij nietigverklaring wegens wilsonbekwaamheid vordert in een bodemprocedure, als nakomeling van erflater aanspraak kan maken op (een deel van) de nalatenschap. De voorzieningenrechter overweegt dat als het zo zou zijn dat [de vader] ten tijde van het verlijden van het testament onvoldoende in staat was om zijn wil te bepalen, om te begrijpen wat er in het testament stond en om kenbaar te maken dat hetgeen de notaris aan hem voorlas datgene was wat hij werkelijk wilde, dat zou kunnen betekenen dat het testament niet zijn uiterste wil bevat. Voor de voorshandse aanname dat dat inderdaad (wellicht) niet het geval is, verschaffen de medische gegevens die [Eiser] heeft overgelegd met betrekking tot de periode dat [de vader] in de Sint Maartenskliniek verbleef voldoende aanknopingspunten. Uit deze medische gegevens volgt dat bij de nabespreking van het voor [de vader] opgestelde revalidatieplan is gebleken dat zowel het doel om adequaat ja en nee te kunnen aangeven als het doel om daarvoor non-verbale communicatie in te zetten niet zijn behaald. Hoewel daaruit niet zonder meer de conclusie kan worden getrokken dat [de vader] tijdens zijn verblijf in het geheel niet in staat zou zijn geweest om zijn uiterste wil te bepalen en kenbaar te maken, kan daaraan wel worden getwijfeld. Temeer omdat uit de medische gegevens tevens volgt dat [de vader] niet alles wat tegen hem werd gezegd leek te begrijpen en daarnaast moeite had met het categoriseren van hetgeen tegen hem werd gezegd. Indien [de vader] op 20 januari 2016 niet wilsbekwaam blijkt te zijn geweest, moet worden aangenomen dat met de inhoud van het verleden testament afbreuk is gedaan aan de positie van [zoon eiser], die krachtens het erfrecht tot de nalatenschap geroepen kan zijn. Dat is, zo heeft ook het Radboud UMC erkend, nog afgezien van de emotionele aspecten die meespelen een zwaarwegend (financieel) belang waarin [Eiser] zou kunnen zijn geschaad.
4.5.
De voorzieningenrechter is voorts van oordeel dat voor [Eiser] niet langs andere weg dan door middel van het verkrijgen van de medische gegevens van het Radboud UMC voldoende mogelijkheden bestaan om te kunnen vaststellen of het testament van [de vader] rechtsgeldig is opgemaakt. De enkele mogelijkheid tot het horen van de notaris die het testament heeft opgesteld, biedt op voorhand geen afdoende waarborg om vast te stellen of [de vader] in staat was zijn wil voldoende te bepalen. De omstandigheden waaronder het testament tot stand is gekomen geven daartoe in ieder geval geen aanleiding, nu de inhoud van het testament kennelijk aan de notaris is opgegeven door de partner van [de vader] en de notaris klaarblijkelijk met de enkele voorlezing van het testament heeft volstaan en instemming van [de vader] daarmee zegt te hebben vernomen door het knipperen van zijn ogen. In die situatie is objectieve medische informatie zoals volgt uit het medisch dossier dat in het Radboud UMC is bijgehouden (mede) van belang om te kunnen oordelen of [de vader] op 20 januari 2016, één dag nadat hij vanuit het Radboud UMC naar de Sint Maartenskliniek was overgeplaatst, psychisch en fysiek in staat was om zijn laatste wil te bepalen en kenbaar te maken. Daarom heeft [Eiser] een concreet en specifiek belang om kennis te kunnen nemen van deze medische informatie met betrekking tot de gezondheidstoestand van [de vader] kort voor het verlijden van het testament.
4.6.
Dit alles leidt ertoe dat voldoende gronden bestaan om in kort geding het beroepsgeheim van de behandelend arts van [de vader] in het Radboud UMC te doorbreken en inzage in het door hem bijgehouden medische dossier toe te staan. Het Radboud UMC en meer specifiek dr. [naam arts] hebben in dat verband aangegeven bereid te zijn om een deskundige inzage in het dossier te geven om te kijken of dat dossier relevante informatie bevat, mits de (voormalig) partner van [de vader] daarmee instemt. De voorzieningenrechter is van oordeel dat, nog daargelaten de vraag of toestemming van deze partner noodzakelijk is, dat aanbod onvoldoende tegemoet komt aan het belang van [Eiser] om zelf kennis te kunnen nemen van de inhoud van de medische informatie met het oog op de (bodem)procedure die bij deze rechtbank loopt tegen de (voormalig) partner van [de vader] met betrekking tot de nietigheid van het testament. Daarbij komt dat het uiteindelijk niet aan een deskundige is om te bepalen of informatie in het medisch dossier relevant is voor de wilsbekwaamheid van [de vader], maar aan de bodemrechter, al dan niet na het horen van deskundigen. Daarom zal de primaire vordering van [Eiser], strekkende tot veroordeling van het Radboud UMC om een afschrift van het medisch dossier van [de vader] aan haar te verstrekken, worden toegewezen. Dit betreft zoals gevorderd enkel de aanwezige medische gegevens over de periode van 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016, nu ook enkel deze gegevens relevant zijn voor het bereiken van het doel waarmee deze procedure is ingesteld. Voor het opleggen van een dwangsom ziet de voorzieningenrechter geen aanleiding, omdat verwacht mag worden dat Radboud UMC dit vonnis vrijwillig zal naleven.
(…)
5De beslissing
De voorzieningenrechter
5.1.
veroordeelt Radboud UMC binnen twee dagen na de datum van dit vonnis afschrift van het bij haar aanwezige medisch dossier van [de vader], [geboortedatum] te [plaats], met betrekking tot de periode 31 december 2015 tot en met 19 januari 2016, aan [Eiser] te verstrekken,
(…)’
2.11.
Het Radboud UMC heeft tijdig en correct aan haar veroordeling tot afgifte voldaan.
2.12.
Op dit moment is een bodemprocedure aanhangig bij deze rechtbank, locatie Zutpen, met betrekking tot de rechtsgeldigheid van het testament van [de vader]. In deze zaak is nog geen vonnis gewezen.
3Het geschil
3.1.
[Eiser] vordert bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, de Sint Maartenskliniek te veroordelen om binnen twee dagen na betekening van dit vonnis aan [Eiser] een afschrift te verstrekken van het volledige bij haar aanwezige medisch dossier van [de vader], geboren op [geboortedatum] te [plaats], voor zover dit medisch dossier betrekking heeft op de periode 19 januari 2016 tot en met 19 april 2016, althans binnen een door de voorzieningenrechter te bepalen termijn of onder nader te bepalen voorwaarden, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 1.000,00 per dag of dagdeel dat niet (volledig) aan dit vonnis wordt voldaan, kosten rechtens.
3.2.
De Sint Maartenskliniek voert verweer en concludeert tot afwijzing van de vordering.
3.3.
Op de stellingen van partijen zal hierna, voor zover voor de beoordeling van dit geschil van belang, worden ingegaan.
4De beoordeling van het geschil
4.1.
De spoedeisendheid van de vordering vloeit voldoende uit de stellingen van [Eiser] voort.
4.2.
Deze kort gedingprocedure jegens de Sint Maartenskliniek betreft in feite een vervolg op een eerder door [Eiser] aanhangig gemaakt kort geding tegen het Radboud UMC. De kwestie die thans voorligt, is over het geheel genomen dezelfde kwestie als die zich in de eerdere procedure voordeed, namelijk de beoordeling van de vraag of voldoende aanleiding bestaat om (een gedeelte van) het medisch dossier van [de vader] aan [Eiser] af te geven en daarmee de vraag of voldoende (zwaarwegende) gronden aanwezig zijn om het beroepsgeheim van de behandelend arts(en) van [de vader] te doorbreken. Nu in beide zaken van dezelfde feiten en omstandigheden moet worden uitgegaan, geldt de motivering die voor de beslissing in de zaak tegen het Radboud UMC is gegeven, zoals hiervoor weergegeven onder 2.10. van dit vonnis, daarom ook in de onderhavige zaak, met dien verstande dat daaraan naar aanleiding van een opmerking van de Sint Maartenskliniek ter zitting ter verduidelijking wordt toegevoegd dat de twijfel waarover in rechtsoverweging 4.4. van dat vonnis wordt gesproken, begrepen moet worden als een gerede aanwijzing dat [de vader] mogelijk niet in staat is geweest ten tijde van het verlijden van zijn testament zijn wil te bepalen.
4.3.
Voor het overige is de voorzieningenrechter van oordeel dat drie kwesties die in de onderhavige zaak tijdens de zitting door partijen naar voren zijn gebracht nadere aandacht behoeven. In de eerste plaats is dat de vraag op welke periode het medisch dossier van [de vader] dat bij de Sint Maartenskliniek aanwezig is, en waarvan [Eiser] afgifte vordert, betrekking moet hebben. Vooropgesteld wordt dat, in aanmerking genomen de beoordeling in het eerdere kort gedingvonnis van 20 november 2017, het medisch dossier van [de vader] zoals dat in de Sint Maartenskliniek is bijgehouden in zijn algemeenheid relevant kan zijn voor de beoordeling van de wilsbekwaamheid van [de vader]. Nu vaststaat dat het testament van [de vader] op 20 januari 2016 is verleden, zijn echter met name de beschikbare medische gegevens over de dagen 19 en 20 januari 2016 van belang. [Eiser] heeft in dit verband ter zitting onweersproken gesteld dat de rechter in de bodemprocedure die bij deze rechtbank, locatie Zutphen, aanhangig is, het op basis van het thans in die procedure aanwezige bewijs, waaronder het medisch dossier van [de vader] afkomstig van het Radboud UMC, klaarblijkelijk van groot belang acht dat in aanvulling op die informatie duidelijkheid komt over de medische toestand van [de vader] op of omtrent de dag van het verlijden van het testament, met name omdat uit het medisch dossier van het Radboud UMC volgt dat die toestand van dag tot dag kon verschillen. Daarom is de voorzieningenrechter van oordeel dat [Eiser] er in ieder geval een zwaarwegend belang bij heeft om, met het oog op de vorderingen die in de thans aanhangige bodemprocedure voorliggen, informatie te krijgen van de St Maartenskliniek uit het medisch dossier van [de vader] betrekking hebbend op 19 en 20 januari 2016.
4.4.
[Eiser] stelt zich op het standpunt dat zij daarnaast ook behoefte heeft aan het medisch dossier met betrekking tot de periode na 19 en 20 januari 2016, omdat de kans bestaat dat de informatie die in de dagen/weken daarna is genoteerd terugslaat op een eerdere fase van de behandeling en dus wellicht relevant is voor de toestand van [de vader] op 19 en/of 20 januari 2016. De Sint Maartenskliniek heeft in dat verband ter zitting benadrukt dat op 19 en 20 januari 2016 uitsluitend een eerste anamnese en een eerste lichamelijk onderzoek heeft plaatsgevonden en geen gericht onderzoek of een uitgebreide beoordeling van de toestand van [de vader]. Uitgaande daarvan is het waarschijnlijk dat in de dagen daarna wel verdergaand onderzoek heeft plaatsgevonden. Het is op zichzelf mogelijk dat de resultaten daarvan ook inzicht geven in de gesteldheid van [de vader] in de dagen daarvoor en dat het medisch dossier van [de vader] dus ook na 19 en 20 januari 2016 voor [Eiser] relevante informatie over die twee eerste dagen van de opname bevat. Vanwege dat gegeven bestaat in dit kort geding voldoende aanleiding om de periode waarop het dossier betrekking moet hebben ruimer te trekken dan enkel 19 en 20 januari 2016 en uit te breiden met een aantal dagen daarna, te weten tot en met 31 januari 2016. Deze periode sluit aan op de behandelplannen die reeds in het bezit van [Eiser] zijn en waarvan de eerste dateert van 1 februari 2016, zodat [Eiser] daarmee over alle voor haar mogelijk relevante informatie zal beschikken.
4.5.
De tweede kwestie die aandacht behoeft is het ter zitting door de Sint Maartenskliniek ingenomen standpunt dat de door [Eiser] gewenste informatie ook op een andere manier kan worden verkregen, en wel door het horen van de notaris die het testament heeft verleden en/of andere daarbij aanwezige getuigen, dan wel door het laten uitvoeren van een echtheidsonderzoek naar de handtekening van [de vader] op het testament. De voorzieningenrechter is van oordeel dat in dit verband echter twee vragen van elkaar moeten worden onderscheiden, namelijk de vraag of [de vader] op het moment van het verlijden van het testament wilsbekwaam was en de vraag naar de wijze waarop het testament feitelijk tot stand is gekomen en op welke wijze [de vader] daaronder zijn handtekening heeft geplaatst. Het is op zichzelf denkbaar dat omtrent deze laatste vraag informatie kan worden verkregen door middel van het horen van de notaris en/of getuigen die bij het verlijden van het testament aanwezig waren, dan wel via een handtekeningonderzoek, maar het gaat [Eiser] nu juist om informatie over (het ontbreken van) de wilsbekwaamheid van [de vader]. Op dat punt is de informatie die volgt uit het medisch dossier van [de vader] relevant en die specifieke informatie kan niet op andere wijze worden verkregen. Een notaris dient zich er tot op zekere hoogte van te vergwissen of een testateur zijn wil kan bepalen, maar is geen deskundige op dat gebied, zodat meer belang dient te worden gehecht aan het dossier van medici die zich ook werkelijk een deskundig oordeel over de medische en fysieke toestand van [de vader] op 20 januari 2016 hebben gevormd. Ook dit verweer kan de Sint Maartenskliniek daarom niet baten.
4.6.
Dit alles leidt ertoe dat de vordering van [Eiser] tot afgifte van het medisch dossier van [de vader] over de periode 19 januari 2016 tot en met 31 januari 2016 zal worden toegewezen. De derde kwestie is dat het dossier volgens de Sint Maartenskliniek gegevens over derden bevat die voor de beoordeling van de toestand van [de vader] niet relevant zijn. De Sint Maartenskliniek wil die gegevens, indien zij tot afgifte van het dossier wordt verplicht, onzichtbaar maken. [Eiser] wil echter dat de Sint Maartenkliniek niet zelf beoordeelt of die gegevens relevant zijn. Om te voorkomen dat vertrouwelijke informatie van derden wordt weggelakt die mogelijk ook relevant is of ter verduidelijking kan dienen voor hetgeen [Eiser] tracht te achterhalen, zal de voorzieningenrechter bepalen dat de Sint Maartenskliniek het gedeelte van het medisch dossier van [de vader], tot afgifte waarvan de Sint Maartenkliniek is verplicht, binnen een week na de datum van dit vonnis aan de voorzieningenrechter dient toe te zenden. De Sint Maartenskliniek dient daarbij aan te geven welke passages uit het dossier zij met een beroep op artikel 7:456 BW onzichtbaar zou willen maken omdat die gegevens van derden bevatten. De voorzieningenrechter zal het medische dossier op basis daarvan zo spoedig mogelijk na ontvangst bekijken en beoordelen of de betreffende passages uit het medisch dossier kunnen worden verwijderd, of niet. Daarna zal dan een eindvonnis volgen waarbij de Sint Maartenskliniek zal worden veroordeeld (een kopie van) het betreffende gedeelte van het medisch dossier van [de vader] aan [Eiser] af te geven met bepaling of en zo ja welke passages daarin onzichtbaar mogen worden gemaakt..
4.7.
Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.
5De beslissing
De voorzieningenrechter
5.1.
bepaalt dat de Sint Maartenskliniek het medisch dossier van de heer [de vader], geboren op [geboortedatum] te [plaats], met betrekking tot de periode 19 januari 2016 tot en met 31 januari 2016, binnen een week na de datum van dit vonnis aan de voorzieningenrechter dient toe te sturen met een voorstel voor passages die zij onzichtbaar wenst te maken zoals weergegeven in rechtsoverweging 4.6. van dit vonnis,
5.2.
houdt iedere verdere beslissing aan.
Dit vonnis is gewezen door mr. R.J.B. Boonekamp en ondertekend en in het openbaar uitgesproken door mr. M.A.M. Vaessen in tegenwoordigheid van de griffier mr. E.H.J. Krijnen op 20 februari 2018
Mislukte operatie
Review over Sint MaartenskliniekRBGEL 180220 kliniek aansprakelijk voor partiële dwarslaesie na PLIF met posterieure spondylodese obv volgens deskundige discutabele operatie-indicatie
Meer over dit onderwerp:
Aansprakelijkheid voor Operatiefouten
RBGEL 180220 kliniek aansprakelijk voor partiële dwarslaesie na PLIF met posterieure spondylodese obv volgens deskundige discutabele operatie-indicatie
- Beoordeling partijexpertise ihkv de vraag of de rechtbank voorlopig desk. bericht aan beoordeling ten grondslag kan leggen (ja)
- bgk, verzocht en toegewezen, obv uurtarief van € 292,50 tot € 300,00 ex btw: € 17.136,87
2
De feiten
2.1.
De stichting exploiteert in Nijmegen een ziekenhuis, verder de kliniek te noemen. [gedaagde sub 3] is als orthopedisch chirurg in de kliniek werkzaam. Centramed is de aansprakelijkheidsverzekeraar van de stichting en [gedaagde sub 3].
2.2.
[Eiser] is vanaf twaalfjarige leeftijd bekend met rugklachten, waarvoor zij in de loop der jaren op verschillende manieren is behandeld, onder meer met fysiotherapie, manuele therapie, Cesar therapie en chiropractie. Ondanks de klachten was zij vanaf 2010 in deeltijd werkzaam als medewerker customer service. Daarnaast had zij nog andere werkzaamheden. In haar vrije tijd deed [Eiser] aan snowboarden, duiken, motorrijden, backpacken, wandelen en dansen.
2.3.
Vanwege haar rugklachten is [Eiser] uiteindelijk door haar huisarts verwezen naar orthopedisch chirurg [naam 1], verbonden aan het Elkerliek ziekenhuis in Helmond. Ondanks conservatieve behandeling, zoals in 2.2. bedoeld, hielden de klachten aan. [naam 1] heeft [Eiser] daarom in 2012 doorverwezen naar de kliniek. [Eiser] was toen 40 jaar oud.
2.4.
Op 5 oktober 2012 is [Eiser] in de kliniek gezien door orthopeed [naam 2], die concludeerde dat de klachten waarschijnlijk werden veroorzaakt door slijtage van tussenwervelschijven in de onderrug. [Eiser] is daarbij een korset aangemeten dat zij drie weken heeft gedragen, waarna haar klachten waren verminderd. [naam 2] heeft [Eiser] op 30 oktober 2012 teruggezien en haar in overleg met [gedaagde sub 3] een rugoperatie voorgesteld, een zogenoemde Posterior Lumbar Interbody Fusion (PLIF) L2-L3 met posterieure spondylodese, waarbij wervels in de lage rug worden vastgezet. [Eiser] heeft op 6 december 2012 in deze operatie toegestemd.
2.5.
Op 14 februari 2013 is [Eiser] door [gedaagde sub 3] geopereerd. Na de operatie had zij tot aan haar borsten geen gevoel en was zij incontinent voor faeces en urine; er was een partiële dwarslaesie (partieel caudaletsel) op L4-S2 niveau opgetreden. Na een periode van revalidatie waarin haar situatie verbeterde resteren thans de volgende klachten. Krachtsverlies en gevoelsstoornissen in de benen, als gevolg waarvan [Eiser] niet goed kan lopen en ook beperkt is in staan, zitten, liggen, bukken, hurken, op de knieën zitten en traplopen. Rugklachten met uitstralende pijn, verminderd gevoel aan de buik en een verminderde controle van de blaas. [Eiser] is buitenshuis op een rollator of rolstoel aangewezen en is verhuisd naar een gelijkvloerse woning. Zij is volledig arbeidsongeschikt bevonden.
2.6.
[Eiser] heeft de stichting en [gedaagde sub 3] aansprakelijk gesteld voor de gevolgen van de operatie. Sint Maartenskliniek c.s. heeft aansprakelijkheid van de hand gewezen.
2.7.
Bij beschikking van 16 september 2016 heeft deze rechtbank op verzoek van [Eiser] tegen de stichting, [gedaagde sub 3] en [naam 3], die als anesthesioloog aan de kliniek is verbonden, voorlopig deskundigenberichten gelast door orthopedisch chirurg drs. F.C. van Biezen en anesthesioloog Prof. dr. R.J. Stolker, beiden verbonden aan het Erasmus MC te Rotterdam, naar de medische behandeling van [Eiser] in de kliniek op deze vakgebieden.
2.8.
Bij brief van 28 maart 2017 heeft Van Biezen in concept gerapporteerd. Bij brief van 30 mei 2017 heeft de stichting op dit concept deskundigenbericht gereageerd, onder overlegging van afzonderlijke reacties van de medisch adviseur van Centramed van 25 april 2017 en van [gedaagde sub 3] van 23 mei 2017. In de brief van [gedaagde sub 3] staat onder meer:
Betrokkene wordt, gelet op de verwijsbrief, mede op haar eigen verzoek doorverwezen voor bespreking van eventuele therapeutische opties. ( ... )
Richtlijn:
In verlengde van bovenstaande in reactie op de beantwoording van vraag 3a is derhalve geen sprake van aspecifieke lage rugpijn, en derhalve is de "richtlijn wervelkolomgerichte pijnklachten" uit 2011 minder relevant in het kader van de diagnostische interpretatie en behandelstrategie bij betrokkene.
2.9.
De stichting heeft er bij Van Biezen op aangedrongen [gedaagde sub 3] alsnog te horen, hetgeen Van Biezen achterwege heeft gelaten.
2.10.
De rechtbank heeft het definitieve deskundigenbericht van Van Biezen op 3 oktober 2017 ontvangen. Dit rapport is nagenoeg identiek aan het concept-rapport. Uit zijn definitieve rapport wordt het volgende geciteerd:
BEELDVORMENDE DIAGNOSTIEK
( ... )
X-LSWK 2 richtingen d.d. 05-10-2012: hierop wordt een discusversmalling L2-L3 gezien met vacuümfenomeen. Verder degeneratieve afwijkingen op niveau T12-L1 en L1-L2 waarbij er forste irregulariteit ter hoogte van de apofyse aan de voorzijde zichtbaar is van L1 en L2 met lichte wigvorming. Verder lichte discusversmalling L5-S1.
( ... )
BEANTWOORDING VAN UW VRAGEN
( ... )
3.
Kunt u aan de hand van het medisch dossier aangeven of naar uw medisch oordeel dr. [gedaagde sub 3] vanaf oktober 2012 en in het bijzonder tijdens of na de ingreep op 14 februari 2013 heeft gehandeld als van een redelijk behandelend en redelijk bekwaam orthopaedisch chirurg onder gelijke omstandigheden mag worden verwacht, uitgaand van de toentertijd voor orthopaedisch chirurgen geldende professionele standaard? Wilt u bij de beantwoording in ieder geval aandacht besteden aan de volgende deelvragen?
a.
Is het toepassen van een posterieure spondylodese met PLIF, een passende behandelmethode voor de problematiek van mevrouw [Eiser]?
Antwoord:
Ik heb zeer grote moeite met de operatie indicatie die gesteld is bij de klachten zoals betrokkene die had in oktober/november 2012. Betrokkene was al jaren bekend met lage rugklachten op basis van slijtage waarvoor zij fysiotherapie, manuele therapie en Cesar therapie had gehad. Bij de polikliniekbezoeken in oktober/november 2012 in de St. Maartsenskliniek is de MRI uit het Elkerliek Ziekenhuis beoordeeld waarbij er een discopathie L2-L3 werd vastgesteld met Modic veranderingen graad 1. Tevens werd op de röntgenfoto een forse discusversmalling L2-L3 gezien met ook duidelijk degeneratieve afwijkingen op niveau T12-L1 en L1-L2 alsook een discusversmalling op niveau L5-S1. Uit deze beeldvorming en ook gezien het feit dat het gipscorset enige verlichting gaf, is toen de conclusie getrokken dat de pijnklachten veroorzaakt moesten worden door de discopathie op niveau L2-L3 waarvoor toen vervolgens een operatieve behandeling in de vorm van een spondylodese op niveau L2-L3 is voorgesteld.
Allereerst wil ik ter discussie stellen of het opereren van een degeneratieve wervelkolom in verband met rugpijn geïndiceerd is. We hebben bij betrokkene te maken met alleen rugklachten terwijl er geen aanwijzingen zijn voor beenklachten ten gevolge van bijvoorbeeld kanaalstenose, recessus stenose of foramenstenose.
Volgens de Richtlijn wervelkolom gerelateerde pijnklachten van de lage rug uit 2011 (zie bijlage 1), opgesteld door de Nederlandse Vereniging voor Anesthesiologie in samenwerking met de Nederlandse Vereniging voor Neurochirurgie en de Nederlandse orthopaedische Vereniging is het advies vrij duidelijk. Zie bijlage 1.
Op blz. 80 valt te lezen dat er geen bewijslast is dat operatieve behandeling een beter resultaat heeft dan conservatieve behandeling. Er zijn geen studies gevonden die voldoen aan de selectiecriteria. De aanbeveling op blz 81 luidt als volgt: bij patiënten met discuspijn die onvoldoende of geen effect hebben van gestructureerde conservatieve therapie, kan een behandeling met fusie overwogen worden. Deze behandeling dient bij voorkeur in studieverband te worden uitgevoerd. De aanbeveling laat dus ruimte voor een operatieve behandeling in de vorm van een fusie, maar bewijs dat een operatieve behandeling beter is dan een conservatieve behandeling, kan in de literatuur niet gevonden worden. Alvorens tot operatie over te gaan moet eerst een gestructureerd oefenprogramma gevolgd zijn met psycho cognitieve gedragstherapie. Indien dan toch een operatieve behandeling overwogen wordt, moet heel duidelijk aan patiënt uitgelegd worden waarom een operatieve behandeling de voorkeur verdient boven een conservatieve behandeling en dat er ook rekening gehouden moet worden met een grote kans dat de klachten niet verminderen of zelfs kunnen verergeren. Deze overweging kan ik nergens in de stukken terugvinden en is ook niet met betrokkene besproken, noch met de verwijzend orthopaed. Ook is er geen sprake, mijns inziens van een operatie in studieverband.
Ten tweede is er op basis van de röntgenfoto en het MRI-onderzoek en het feit dat betrokkene vermindering van klachten had gedurende enige weken dragen van een hooglumbaalcorset, besloten tot operatieve behandeling. Volgens het artikel ‘Clinical decision making in spinal fusion in chronic low backpain. Results of a nationwide survey among spine surgeons uit 2011 opgesteld door Willems, de Bie, Öner, Castelein en de Kleuver (orthopaedic van Universitair Medisch Centrum Maastricht, Universitair Medisch Centrum Utrecht en de St. Maartenskliniek, (zie bijlage 2)) valt op bladzijde 5 te lezen dat tweederde van de ondervraagden het onvoldoende vond dat alleen een blanke röntgenfoto en een MRI voldoende bewijs zijn om tot een operatieve behandeling te besluiten en dat dit in overeenstemming is met de literatuur die aangeeft dat een degeneratieve discus op de MRI geen sterke klinische relevantie heeft en dat er ook geen correlatie bestaat tussen de radiologische bevindingen en het klinische beeld. Met andere woorden, het is maar zeer de vraag of de afwijking die gevonden wordt bij beeldvorming ook de oorzaak van de rugklachten is.
Een derde overweging die zeker zo belangrijk is, is het feit dat op de gewone lumbale wervelkolom foto’s reeds uitgebreide degeneratieve afwijkingen op andere niveau’s zichtbaar waren. Het is mij dan ook niet duidelijk waarom gekozen is dat het niveau L2-L3 de hoofdoorzaak van de klachten van betrokkene zouden zijn.
Samengevat vind ik de indicatiestelling tot operatieve stabilisatie van L2-L3 dan ook uiterst discutabel gezien bovenstaande overwegingen.
b.
Welke risico's zijn er aan de in vraag 1a. (gedoeld wordt op vraag 3a, rb) bedoelde ingreep verbonden?
Antwoord:
Gezien wat er gesteld is in vraag 1a (3a, rb) kan het dus heel goed zijn dat een operatieve behandeling van een degeneratieve wervelkolom totaal geen verlichting van de klachten geeft en zelfs de klachten kan doen verergeren. Het kan heel goed zijn dat bij betrokkene de degeneratieve afwijkingen op niveau Tl2-Ll-L2 danwel L5-S1 minstens zoveel klachten veroorzaken als de discopathie op niveau L2-L3. Het risico is dus vrij groot dat een operatieve behandeling in vorm van een fusie van L2-L3 geen vermindering van de klacht geeft.
( ... )
l.
Hoe verklaart u het postoperatief opgetreden neurologisch beeld?
Antwoord:
Zoals hierboven gesteld ben ik van mening dat er sprake is van een partieel caudaletsel, veroorzaakt door lokale druk op de duraalzak, mogelijk bij het stelpen van de epidurale bloeding door middel van de Floseal, dan wel door het feit dat om de bloeding te coaguleren lokaal druk wordt uitgeoefend op de duraalzak, hetgeen dan kan leiden tot mechanische beschadiging. Voorts kan uiteraard bij het verwijderen van de discus en het vrijprepareren van de locatie waar de twee cages worden geplaatst, door manipuleren lokale druk op de duraalzak worden uitgeoefend. Ook in dit geval kan dit leiden tot een partieel caudaletsel.
4.
( ... )
e.
Welke beperkingen ondervindt betrokkene naar uw oordeel in haar huidige toestand in het dagelijks leven, bij de vrijetijdsbesteding, bij het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden?
Antwoord:
In het dagelijkse leven heeft betrokkene last bij het lopen en staan. Door het krachtsverlies is één en ander duidelijk beperkt. Betrokkene loopt buiten met een rollator, binnen kan zij zonder steun lopen. Voorts problemen met bukken, met staan (betrokkene kan 10 tot 15 minuten staan), verder last bij zitten, maximaal 45 tot 60 minuten, terwijl ook liggen klachten geeft. Hurken en op de knieën zitten is eveneens moeizaam. Traplopen gaat zeer moeizaam. Verder heeft betrokkene nog rugklachten met soms uitstralende stroomstootachtige pijn, zowel naar craniaal als naar distaal. Voorts krampen in de benen en voeten, links uitgesprokener dan rechts. Ook ervaart zij minder gevoel in de vagina tijdens gemeenschap. In de vrijetijdsbesteding deed betrokkene veel aan sport, zoals snowboarden, duiken, motorrijden, backpacken, wandelen en ballet, hetgeen thans niet meer goed mogelijk is. Verder heeft zij als hobby’s winkelen, fotografie en koken, hetgeen door de beperkingen in het lopen en staan moeilijk is geworden. Bij het verrichten van huishoudelijke werkzaamheden worden deze voornamelijk door haar echtgenoot gedaan, werkzaamheden als dweilen, stofzuigen, bed opmaken, ramen wassen, vaatwasser in-en uitruimen zijn niet meer goed mogelijk. Tillen van zware boodschappen kan betrokkene niet zelf meer en wordt door haar echtgenoot gedaan.
f.
Zijn er op uw vakgebied klachten en afwijkingen die er ook zouden zijn geweest, of op enig moment ook hadden kunnen ontstaan, als het verweten handelen betrokkene niet was overkomen? Indien dit het geval is, hoe groot acht u die kans? Kunt u dit toelichten?
Antwoord:
Neen.
( ... )
7.a
Bestaan er over het onderwerp van de expertise medisch-wetenschappelijk uiteenlopende opvatting?
Antwoord;
De discussie wel of niet opereren van een degeneratieve rug in de orthopaedie wereld is altijd een discussiepunt geweest. Mijn antwoord zoals ik die hier uiteen heb gezet onder 3a geeft in ieder geval weer wat de overgrote mening is bij de Nederlandse wervelkolom orthopaeden en neurochirurgen.
Aansprakelijkheid
Review over Sint MaartenskliniekECLI:NL:RBGEL:2018:2361
Uitspraak delen
Instantie
Rechtbank Gelderland
Datum uitspraak
25-04-2018
Datum publicatie
28-05-2018
Zaaknummer
330557
Rechtsgebieden
Civiel recht
Bijzondere kenmerken
Eerste aanleg - enkelvoudig
Inhoudsindicatie
Deelgeschil letselschade. 6:174 BW. Hoofdletsel door uithangend zonnescherm. Pad op terrein kliniek voldeed niet aan eisen. Kliniek aansprakelijk voor schade.
Vindplaatsen
Rechtspraak.nl
VR 2018/183
PS-Updates.nl 2018-0458
Verrijkte uitspraak
Uitspraak
beschikking
RECHTBANK GELDERLAND
Team kanton en handelsrecht
Zittingsplaats Arnhem
zaaknummer / rekestnummer: C/05/330557 / HA RK 17-311
Beschikking van 25 april 2018
in de zaak van
[verzoekster] ,
wonende te [woonplaats] ,
verzoekster,
advocaat mr. L.M.M. Rohof te Nijmegen,
tegen
de stichting
STICHTING SINT MAARTENSKLINIEK,
gevestigd te [vestigingsplaats] ,
verweerster,
advocaat mr. K. Mous te Nijmegen.
Verzoekster wordt hierna [verzoekster] genoemd en verweerster Sint Maartenskliniek.
1De procedure
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het verzoekschrift
- het verweerschrift
- de mondelinge behandeling op 14 maart 2018. Daar zijn verschenen enerzijds [verzoekster] , bijgestaan door mr. Rohof voornoemd en anderzijds [persoon in uitoefening] werkzaam bij Sint Maartenskliniek, en [persoon in uitoefening] , de verzekeraar van Sint Maartenskliniek, bijgestaan door mr. Mous voornoemd.
2De beoordeling
2.1.
Op 26 juli 2015 heeft [verzoekster] tijdens een wandeling over een verhard pad (verder: het pad) op het terrein van Sint Maartenskliniek haar hoofd gestoten tegen een uithangend zonnescherm (verder: het ongeval). Zij heeft daarbij letsel opgelopen.
2.2.
[verzoekster] heeft de gemeente aansprakelijk gesteld voor de schade als gevolg van het ongeval. Sint Maartenskliniek heeft aansprakelijkheid van de hand gewezen.
2.3.
Het verzoek strekt ertoe dat de rechtbank op de voet van art. 1019w e.v. Rv voor recht zal verklaren dat Sint Maartenskliniek aansprakelijk is voor de door [verzoekster] ten gevolge van het ongeval geleden en nog te lijden schade, met begroting van de kosten aan de zijde van [verzoekster] bij de behandeling van het verzoek, door [verzoekster] gesteld op € 6.028,22 en veroordeling van Sint Maartenskliniek tot betaling van deze kosten, alsmede tot de door [verzoekster] gemaakte buitengerechtelijke kosten, welke vordering ter zitting is verminderd tot € 9.096,02, vermeerderd met rente.
2.4.
[verzoekster] stelt dat Sint Maartenskliniek aansprakelijk is voor de door het ongeval veroorzaakte schade op grond van artikel 6:174 BW juncto artikel 6:162 BW, omdat, zo voert zij aan, het laaghangend zonnescherm een gevaar opleverde voor de mensen die over het pad liepen, welk gevaar zich ten aanzien van [verzoekster] heeft verwezenlijkt. [verzoekster] stelt daarbij dat Sint Maartenskliniek daarmee in strijd heeft gehandeld met de wet althans met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt en voorts dat het pad door de aanwezigheid van het zonnescherm niet voldeed aan de eisen die daaraan kunnen worden gesteld.
2.5.
Geen geschilpunt is dat het pad en het daarboven hangende zonnescherm (verder: het zonnescherm), dat is verbonden aan het hoofdgebouw van de door Sint Maartenskliniek gevoerde kliniek (verder: de kliniek), opstallen zijn in de zin van artikel 6:174 BW en dat Sint Maartenskliniek daarvan de bezitter is. Op haar rust daarom de plicht ervoor te zorgen dat de toestand van het pad de veiligheid van personen en zaken niet in gevaar brengt. Deze verplichting is in artikel 6:174 lid 1 BW verwoord als een risicoaansprakelijkheid. Deze aansprakelijkheid dient te worden beoordeeld aan de hand van de maatstaven die zijn ontwikkeld in HR 17 december 2010, ECLI:NL:HR:2010: BN6236, NJ 2012/155 (Wilnis), rov. 4.4.3 (vgl. HR 4 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:831, NJ 2014/368 (Reaal/Deventer)). Bij het antwoord op de vraag of het pad voldoet aan de eisen die daaraan in de gegeven omstandigheden mogen worden gesteld, en dus niet gebrekkig is, komt het derhalve aan op de - naar objectieve maatstaven te beantwoorden - vraag of deze, gelet op het te verwachten gebruik of de bestemming daarvan, met het oog op voorkoming van gevaar voor personen en zaken deugdelijk is, waarbij ook van belang is hoe groot de kans op verwezenlijking van het gevaar is en welke onderhouds- en veiligheidsmaatregelen mogelijk en redelijkerwijs te vergen zijn (Wilnis, rov. 4.4.4). Deze maatstaven komen overeen met de ‘kelderluikcriteria’ (HR 5 november 1965, ECLI:NL:HR:1965: AB7079, NJ 1966/136 (Kelderluik), zie voorts HR 28 juni 2013, ECLI:NL:HR:2013:47, NJ 2013, 366 en HR 7 oktober 2016, ECLI:NL:HR:2016:2283) die ook van belang zijn bij de beoordeling van de vraag of, zoals [verzoekster] stelt, door Sint Maartenskliniek vanwege, kort gezegd, gevaarzetting is gehandeld in strijd met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt.
2.6.
In dit verband acht de rechtbank van belang dat niet betwist is dat het pad vrij toegankelijk was en kon worden gebruikt als een loopverbinding tussen een zebrapad over de aan het terrein van de kliniek grenzende weg en de hoofdingang van de kliniek. Dat, aldus Sint Maartenskliniek, de meeste bezoekers van de kliniek een andere route kozen en dat het pad niet als loopverbinding was bedoeld maar als “glazenwasserspaadje”, doet - wat daar ook van zij - niet aan af aan de eisen die aan een dergelijke loopverbinding kunnen worden gesteld. Daarbij acht de rechtbank van belang dat niet betwist is dat het pad betegeld was, dat het breed genoeg was om met twee personen naast elkaar te lopen en dat het direct verbonden was met het genoemde zebrapad en met looppaden waarvan vast staat dat deze in ieder geval als verbindingspaden - naar een ander gebouw van de kliniek en naar een noodingang - waren bedoeld. Onvoldoende weersproken is voorts dat het pad zich in uiterlijk, verlichting, breedte en overige inrichting niet wezenlijk van die andere looppaden onderscheidde. Gesteld noch gebleken is dat op andere wijze voor daar aanwezige voetgangers kenbaar was dat het pad in tegenstelling tot die andere paden niet als verbindingspad zou zijn bedoeld. Vast staat voorts dat het pad in ieder geval eerder, tijdelijk, als verbindingspad was bestemd en gebruikt, toen tijdens een verbouwing een binnen in de kliniek gelegen loopverbinding was afgesloten. Gesteld nog gebleken is dat er ten opzichte van die tijdelijke situatie iets aan het uiterlijk of de inrichting van het pad is veranderd, behalve dat Sint Maartenskliniek stelt dat toen de thans in geding zijnde zonneschermen waren opgeklapt. De rechtbank is van oordeel in deze omstandigheden aan het pad in grote lijnen dezelfde eisen kunnen worden gesteld die met het oog op voorkoming van gevaar voor personen aan andere verbindingspaden op het terrein van de kliniek kunnen worden gesteld.
2.7.
Vast staat voorts dat de zonneschermen ten tijde van het ongeval waren neergeklapt en wel zodanig dat de dwarsbalken, waarmee het uiteinde van de zonneschermen aan de muur verbonden waren (verder: de dwarsbalken) over de gehele breedte van het pad liepen, op een hoogte van, aan de muurzijde, circa 1,40 meter tot, aan de andere zijde, circa 1,60 meter. De rechtbank acht evident dat een dergelijk obstakel, op deze hoogte, boven een verbindingspad of een daaraan gelijk te stellen wandelpad op het terrein van een kliniek een voorzienbaar risico met zich brengt dat een gebruiker van het pad met zijn hoofd daar tegenaan loopt. In het algemeen hoeven voetgangers immers niet te verwachten dat zich daar een dergelijk obstakel bevindt. Dat de zonneschermen van een afstand te zien zijn brengt niet met zich dat deze in de onderhavige situatie geen, voor Sint Maartenskliniek voorzienbaar, gevaar vormden. Daarbij is van belang dat niet gemotiveerd betwist is dat van een afstand niet goed in te schatten is wat de hoogte van de zonneschermen en de dwarsbalken is en dus ook niet of deze zich rond - kort gezegd - gezichtshoogte bevinden, noch dat vanuit de looprichting van het pad de dwarsbalken minder goed waarneembaar zijn. Dat de dwarsbalken desalniettemin voor een oplettende voetganger, die zijn aandacht niet alleen op de grond richt zoals [verzoekster] stelt te hebben gedaan, goed waarneembaar zijn, betekent niet dat deze geen kenbaar gevaar op letsel vormen. Voorzienbaar is immers dat niet ieder die zich op een dergelijk verbindingspad op een openlijk toegankelijk terrein als dat van de kliniek bevindt steeds even oplettend is en daarbij voorts zijn aandacht steeds verlegt van de plaats waar hij zijn voeten zet naar de plaats van mogelijke obstakels op ooghoogte. Van Sint Maartenskliniek mag als verantwoordelijke voor het pad verwacht worden ook daar rekening mee te houden. Dat er mogelijk sprake is van eigen schuld aan de zijde van [verzoekster] is in verband met de in dit deelgeschil voorleggende vraag niet van belang. De vraag of sprake is van eigen schuld ligt in dit deelgeschil, zoals bij de mondelinge behandeling bevestigd, nadrukkelijk niet voor.
De rechtbank acht voorts evident dat het botsen tegen een – afhankelijk van de lengte van de betrokken persoon, ongeveer – op gezichtshoogte geplaatste dwarsbalk van een zonnescherm, mede in aanmerking genomen de kwetsbaarheid van het gezicht en het risico dat een dergelijke botsing tot een val leidt, een aanmerkelijk risico op letsel met zich brengt.
2.8.
Ten slotte acht de rechtbank onvoldoende weersproken dat het gevaar van de zonneschermen relatief eenvoudig te voorkomen was. Daarbij acht de rechtbank van belang dat de vier in de nabijheid van het pad aanwezige zonneschermen in de tijdelijke situatie dat het pad tijdens de verbouwing door Sint Maartenskliniek als verbindingsroute was aangewezen ook zijn opgetrokken, waarmee het gevaar volledig was geweken. De enkele gestelde omstandigheid dat het optrekken van de zonneschermen in de desbetreffende ruimten tot overlast van zonlicht of warmte leidt, leidt niet tot het oordeel dat dit niet als een relatief eenvoudige en bruikbare oplossing kan worden gezien, temeer niet nu Sint Maartenskliniek in het geheel niet heeft onderbouwd wat zich in de desbetreffende ruimtes bevond, waaruit de gestelde overlast concreet bestond, hoe groot die overlast was en of die niet op een ander wijze te verhelpen was. Daarbij komt dat evenmin voldoende is gemotiveerd waarom – er vanuit gaande dat er, zoals Sint Maartenskliniek stelt, voldoende alternatieve looproutes zijn – het pad niet volledig kon worden afgesloten of vervangen door een visueel duidelijk van de andere wandelpaden te onderscheiden “glazenwasserspaadje”. De stelling dat afsluiting van het pad altijd weer zou leiden tot andere gevaarlijke situaties kan de rechtbank, zonder nader onderbouwing die niet is gegeven, niet volgen.
2.9.
Het vorenstaande leidt tot de conclusie dat het pad – met in achtneming van de in 2.5. weergeven criteria - niet voldoet aan de daaraan te stellen eisen en dat, nu het daaruit voortvloeiende gevaar zich heeft verwezenlijkt, Sint Maartenskliniek daarvoor aansprakelijk is. Naast de vraag of sprake is van eigen schuld maakt ook de omvang van het gestelde letsel en de daaruit voortvloeiende schade, die volgens Sint Maartenskliniek kleiner is dan gesteld, geen onderdeel uit van de in dit deelgeschil voorgelegde vragen. Nu de gevraagde verklaring voor recht gelet op het vorenstaande toewijsbaar is, kunnen de overige daartoe door [verzoekster] aangevoerde gronden verder onbesproken blijven.
Uit het vorenstaande volgt voorts dat anders dan Sint Maartenskliniek stelt voor de beoordeling van de aansprakelijkheidsvraag geen nadere bewijslevering nodig is zodat het op die stelling gebaseerde verweer dat niet wordt voldaan aan het in 1019z Rv neergelegde proportionaliteitcriterium reeds om die reden faalt.
Buitengerechtelijke incassokosten
2.10.
[verzoekster] vordert vergoeding van de gemaakte buitengerechtelijk incassokosten, waarvan zij na de genoemde vermindering van de vordering op dit punt stelt dat deze € 9.096,02 bedragen. Dit bedrag bestaat zo begrijpt de rechtbank de stellingen van [verzoekster] uit (38,6 -7,3 uur =) 31,3 uur, maal een uurtarief van € 235,00 = € 7.355,50 exclusief btw, € 8.900,16 inclusief BTW aan salaris en € 195,52 aan ‘verschotten’, hetgeen opgeteld een bedrag oplevert van € 9.095,68. Nu de aansprakelijkheid van Sint Maartenskliniek vast staat staat vast dat Sint Maartenskliniek op de voet van artikel 6:96 lid 2 BW de buitengerechtelijke kosten van [verzoekster] aan haar moet vergoeden, voor zover die kosten redelijk zijn en de verrichte werkzaamheden redelijkerwijs noodzakelijk waren om schadevergoeding te verkrijgen. Voor zover Sint Maartenskliniek in dit verband een beroep doet op eigen schuld aan de zijde van [verzoekster] had van haar verwacht mogen worden dat zij aan dit verweer concreet invulling had gegeven, hetgeen zij heeft nagelaten, zodat dit verder als onvoldoende onderbouwd buiten beschouwing wordt gelaten. Anders dan de eerder besproken betwisting van de aansprakelijkheid heeft Sint Maartenskliniek niet betwist dat de kosten zijn gemaakt, dat deze redelijk zijn en dat deze voor [verzoekster] noodzakelijk waren om schadevergoeding te krijgen, behalve dat Sint Maartenskliniek stelt dat een aantal kosten dubbel, te weten ook als kosten bij de behandeling van het verzoek als bedoeld in artikel 1019aa, is gedeclareerd. Van deze dubbeling is echter, zoals niet is weersproken, na de vermindering door [verzoekster] van haar vordering op de zitting geen sprake meer. Gelet hierop zal de rechtbank de gevorderde incassokosten tot een bedrag van € 9.095,68 toewijzen, vermeerderd met rente als gevorderd. Dat de hoogte van de door [verzoekster] als gevolg van het ongeval geleden schade betwist is en nog niet vast staat maakt dat niet anders, nu niet betwist is dat de incassokosten in een zodanig verband met het ongeval staan dat zij aan Sint Maartenskliniek, mede gezien de aard van de aansprakelijkheid en van de schade, als gevolg van deze gebeurtenis kunnen worden toegerekend (vgl. HR 11 juli 2003, NJ 2005/50).
Begroting kosten deelgeschil,
Discriminatie vrouwen
Review over Sint MaartenskliniekMedisch Contact
Simone Paauw 09 juli 2025 2 minuten leestijd
Nieuws
Sint Maartenskliniek discrimineert vrouwelijke anesthesioloog
2 reacties
De Sint Maartenskliniek heeft een vrouwelijke anesthesioloog gediscrimineerd door haar een lagere ‘excellentietoeslag’ toe te kennen dan haar mannelijke collega. Dat is het oordeel van het College voor de Rechten van de Mens naar aanleiding van een klacht die de vrouwelijke anesthesioloog indiende.
Advertentie
Hun werkzaamheden, klinische vaardigheden en niet-klinische activiteiten zijn vergelijkbaar, en de Sint Maartenskliniek kan niet goed onderbouwen waarom de mannelijke anesthesioloog een hogere toeslag verdient dan zijn vrouwelijke collega, vindt het College.
Eens in de vijf jaar kunnen medisch specialisten van de Sint Maartenskliniek een verzoek indienen voor een zogenoemde excellentietoeslag van 5, 10 of 15 procent van het brutosalaris, zo blijkt uit de uitspraak. De beoordeling van het verzoek wordt gedaan door een ‘Board of Excellence’ bestaande uit vijf medisch specialisten en een voorzitter. Deze board baseert het oordeel op een aanvraagformulier dat de aanvragers zelf invullen, op een beoordeling van de medisch manager en op het beeld dat zij zelf hebben van de betreffende collega.
Verschil
Zowel de mannelijke als de vrouwelijke anesthesioloog ontvingen eerder een toeslag van 15 procent en deden eind 2019 een nieuwe aanvraag, zo blijkt uit de uitspraak. In juni 2020 werd besloten dat de vrouwelijke anesthesioloog een toeslag van 10 procent krijgt en de mannelijke anesthesioloog een toeslag van 15 procent. Na intern bezwaar te hebben gemaakt – zonder resultaat – stapt de vrouwelijke anesthesioloog uiteindelijk naar het College. Dit oordeelt dat alle activiteiten waarop de aanvragen van de twee anesthesiologen zijn beoordeeld vergelijkbaar zijn.
Initiator
De Sint Maartenskliniek stelt dat de mannelijke anesthesioloog desondanks een hogere toeslag verdient omdat hij, volgens de medisch manager, een ‘initiator’ is en een kartrekker, terwijl de vrouwelijke anesthesioloog minder initiërend zou zijn. Het College, dat de toekenningsprocedure onder de loep heeft genomen, is van mening dat deze op meerdere punten rammelt. Het zijn van een initiator blijkt helemaal geen toetsingscriterium binnen de procedure. De vrouwelijke anesthesioloog kon er dan ook geen rekening mee houden dat dit van belang zou zijn voor de beoordeling. Bovendien is de kwalificatie initiator of kartrekker volgens het college subjectief – er is niet vastgelegd wat deze competentie inhoudt – en daarom vatbaar voor (onbewuste) stereotyperende en discriminerende opvattingen. Wat het college betreft is het zijn van een initiator of kartrekker dan ook geen objectieve rechtvaardiging voor het beloningsverschil.
Complimenten gipskamer
Review over Sint MaartenskliniekComplimenten voor Ingrid en Sanne van de gipskamer.
Met veel creativiteit, geduld, passen en meten hebben ze een brace gemaakt die, voor zover mogelijk, “comfortabel” te dragen is. Dames met warm hart voor de patiënt.
Physician assistent
Review over Sint MaartenskliniekRevalidatie. Nooit dokter gezien.
Operatie gebroken l.leutelbeen
Review over TergooiIk ben door dokter Riedijk geopereerd aan mijn linker sleutelbeen die een dubbele breuk had.
Er moest een plaat in worden gezet. Voordat hij ging opereren heeft hij alles goed uitgelegd, voor mij kwam dat prettig over.
Ook heeft hij mijn man meteen na de operatie gebeld dat alles goed verlopen was.
Ook wil ik het medisch personeel bedanken, hebben mij goed geholpen.
Heb ik nacht moeten blijven ook daar fijn geholpen.
De foto's na 8 weken gezien en ook daar goede uitleg gekregen over het herstel.
Deze was gelukkig perfect.
Kortom: ik ben ook deze keer prima behandeld.
Sterke punten
Mijn afspraken worden meteen gemaakt.
Zwakke punten
Kan er geen vinden.
medische info naar zorgvekeraa
Review over Sint MaartenskliniekVraagt u zih ook wel eens af waarom u wordt geweigerd voor een hogere polis? Diep verstopt op de site vind je een zinnetje over het delen van al je medische info met de zorgverzekerar. PAS OP voor de ST. Maartensklniek.Waar kan ik terecht met vragen over de kosten en specificatie van mijn behandeling op mijn nota?
Sinds 1 juni 2014 zijn alle ziekenhuizen verplicht om naast de DBC gegevens ook een deel van de individuele behandelgegevens (zorgactiviteiten) van elke patiënt op de nota te specificeren. Uw zorgverzekeraar ontvangt deze gespecificeerde nota en u kunt met vragen bij hen terecht. Zij kunnen u uitleg geven over de gedeclareerde rekening en indien nodig neemt uw zorgverzekeraar contact op met de Sint Maartenskliniek als er aanvullende vragen zijn.
Als u bezwaar wilt maken tegen het vermelden van uw behandelgegevens op de nota, dan kunt u een privacy-verklarings-formulier invullen dat u bij de balie van de polikliniek kunt opvragen.
Schande!
Review over FlevoziekenhuisWat n schandalige mentaliteit in dit ziekenhuis! Kom je via doorgestuurd te zijn door de huisarts bij de spoedeisende hulp met na (9 mnd geleden geopereerd te zijn aan n navelbreuk) n bloedende navel en hevige buikpijn rondom de navel. Je ligt op n bedje krijgt n vooronderzoek van n assistente en wacht daarna op verdere antwoorden hoe of wat er gaat gebeuren. De dokter moet nog komen om je te onderzoeken! Dan plotseling wordt je van je bed weggestuurd de wachtkamer in geen dokter meer geen verdere onderzoek van n dokter want ze hadden t bed nodig! Er wordt n scan gemaakt daar wordt niks op gezien dag mevrouw u gaat naar huis. Belt u morgen maar de poli. Op de gang bij Bali krijg je de uitslag en wordt je infuus eruit gehaald nadat ikzelf aangaf dat ik die er nog in had zitten. En je wordt zo weggestuurd! Dit heb ik vorig jaar ook meegemaakt voordat ze ontdekte dat ik n navelbreuk had en ben ik 2x terug geweest op de spoedeisende hulp. Je bent echt n nummertje in dit ziekenhuis!!
Sterke punten
Niks
Zwakke punten
Een heleboel! Ze moeten patiënten eens serieus nemen met hun klachten!
Bloedprikken en uitslag doorb
Review over TergooiIk heb onderlaatst bloed geprikt wat ik elke 3 maanden moet doen door me ziekte nu helemaal blauw dat kan oké maar galbulten hoe dan nee dat ligt niet aan ons zeggen ze dan bel afspraak met de hematoloog wat een top mens is geen problemen mee belt de assistente u heeft geen bloed geprikt hoe dan Nou en zeker wel alles weer uitgelegd nee de galbulten kan niet door ons zijn Weer wachten op dat de hematoloog belt Ik ben er klaar mee het is elke weer wel wat daar
Sterke punten
Hematoloog top vrouw
Zwakke punten
Geen overzicht qwa uitslagen of behandeling is in Nijmegen wel heel anders geregeld
Arrogant personeel tegen schoo
Review over Spaarne GasthuisPersoneel zou vriendelijker kunnen zijn tegen de (vakantie) schoonmaakkrachten: ze vriendelijk bejegenen en niet negeren.
Zwakke punten
Onvriendelijk gedrag tegen schoonmaakpersoneel
Arrogant
Review over Spaarne GasthuisPersoneel zou vriendelijker kunnen zijn tegen de (vakantie) schoonmaakkrachten: ze vriendelijk bejegenen en niet negeren.
Zwakke punten
Onvriendelijk gedrag tegen schoonmaakpersoneel
Verslechterd
Review over Maasstad ZiekenhuisMaasstad ziekenhuis heeft begin dit jaar haar focus verlegd van medische zorg naar een verdien model.
De medische zorg is hierdoor sterk achteruit gegaan en als patiënt wordt je behandeld als een financieel nummer.
Je krijgt sterk het idee dat Maasstad je het liefst een nummer op je voorhoofd stempelt en na wat standaard onderzoeken je dan zo snel mogelijk uit het ziekenhuis probeert te werken ook al zijn je klachten niet of niet geheel verholpen.
Zwakke punten
Behandeld als een nummer
Homofobe fysio Nijmegen?
Review over Sint MaartenskliniekVrouw, 40 - 50, blank, dunne staart, kort, probeert patiente roze woensdag aan te smeren in drukke fitness ruimte. Gebeurt met vreemd lachje en indringend oogcontact met andere fysiotherapeut (man, 20 - 30, dun) over hoofd patiente heen.
Rookhol Nijmegen
Review over Sint MaartenskliniekZe zitten gewoon met een groep te roken bij de hoofdingang!!! Gaat de hele dag door.
Onjuiste patientgegevens
Review over Sint MaartenskliniekSecr revalidatie weigert aanpassing onjuiste patientgegevens. Heb t al 3 x gevraagd. Invullen formulieren website SMK leidt evenmin tot aanpassing.
Sterke punten
dit soort shit
valtraining hield niks in
Review over Sint MaartenskliniekValtraining hield niks in. Geen einddoel en nauwelijks geoefend.
Vergeten vuil
Review over Sint MaartenskliniekVan mij mogen ze de banken wel es zuigen in de centrale hal.
Sterke punten
Ze zitten wel lekker las je weer lang moet wachten.
Zooitje by fysio nijmegen
Review over Sint MaartenskliniekZes weken therapie twee keer per week.Fysio moest letterlijke iedere keer een ruimte zoeken.En als ze dan plek kwamen er nog mensen binnen lopen om hun zooi te dumpen. iets te vragen of hun fysio te zoeken die niet was komen opdagen. Heb de fysio nog nooi met de ogen zien knipperen dus blijkbaar volkomen normaal dat je niet de 30min zorg krijgt waarvoor betaald wordt. Ook wisselt kwaliteit van fysio medewerkers gigantisch.